Sal die "pensioenoorlog" die einde van die tweeparty-stelsel wees?

Toe 'n onbekende party genaamd "Vamos" in Mei 2014 'n paar EP-lede verras het en maande later die twee groot partye in die peilings gelyk het en selfs oortref het, het dit gelyk of die tweepartystelsel sou eindig op die vinnige baan.. Die hemele sou verower word en die gewone speletjies sou in die vergetelheid verval. Of amper.

Maar dit was nie so nie. Dit was nie toe nie en ook nie in die 2015-verkiesing nie. Dit was ook nie in 2016, toe in 'n verkiesing wat deur almal as "J 26" onthou word nie, alles blykbaar daarop dui dat die "groot koalisie" van die linkse genaamd "Unidos Podemos" Dit sou die PSOE oortref in stemme en setels en sou die Populêre Party uitdaag vir oorwinning. Of amper.

Die waarheid is dat daardie 26-J nie net nie die onvolmaakte tweepartystelsel beëindig het nie, maar dit het dit versterk en meer gewig gegee aan die som van die ou PSOE en die ou PP. Die “nuwe” partye, Podemos en Ciudadanos, het vir hulself ’n spasie uitgekerf, ja, maar net dit: ’n klein spasie wat hulle agter die twee meerderheidsgroepe geplaas het.

Toe kom Katalonië aan, en dit het weereens die gevoel gegee dat die tweepartystelsel op die punt kan staan ​​om te val, met Podemos wat die tipe in stand hou en Ciudadanos wat soos skuim verrys. Maar niemand vertrou dit meer nie. Niemand glo dit regtig meer nie, want die laaste paar jaar is geteister met mislukte pogings.

Dit is hoe ons gestaan ​​het in Maart 2018. Daar is geen sprake van strewe om enige lug te storm nie, want baie het reeds verstaan: die einde van die tweepartystelsel, as dit kom, sal nie op een slag kom nie, maar in 'n drup . Dit sal nie 'n bylhou wees nie maar 'n proses, 'n lang en moeilike pad. Omdat die tweepartystelsel weerstand bied en kragtige wapens het om homself te probeer voortbestaan.

Nou beleef ons 'n nuwe episode in hierdie stille stryd, en dit is hierdie bedreiging van rebellie deur die pensioenarisse. ¿Hoekom is dit so belangrik? Wat beteken dit verkieslik gesproke?

Pensioenarisse is eintlik amper die enigste skakel wat die ou Spaanse tweepartystelsel ondersteun. As ons in die resultate van 26-J nie diegene ouer as 65 jaar in ag geneem het nie, sou Unidos Podemos die PSOE duidelik verbygesteek het, en sou Ciudadanos meer as dertig bykomende setels van die sosialiste en die Populêre Party weggeraap het: soveel soos dié wat dit verkry het. PP en PSOE sou nie meer die twee meerderheidspartye wees nie.

Ja, dit is waar: maar niks daarvan het gebeur nie. Hoekom sou dit nou gebeur? Miskien omdat die sosiale persepsie van wat die land se hoofprobleme is belangrik is, en nou Pensioene het verbasend na vore gekom as een van hulle:

Data van die laaste paneel van El Confidencial

As die bejaardes begin ophou dink aan hul pensioen as 'n sekuriteit wat hulle het en dit as 'n probleem begin sien, hoe sal dit hul, tot nou toe, getroue stem vir die tradisionele partye raak? Volgens Sociometrica-data wat in Januarie 2018 gepubliseer is, selfs met die groot toename in Ciudadanos, oorheers PP en PSOE steeds duidelik in die ouer sektor van die bevolking:

PP en PSOE, in 'n tyd soos Januarie 2018 toe hul ondersteuning reeds baie gedaal het, Hulle sou steeds twee derdes van die stemme van die ouderlinge behou, terwyl hulle onder jongmense skaars 30% volgelinge het. Burgers, en bowenal Podemos, sien dus by bejaardes 'n baie hoë potensiaal vir groei, maar ook 'n byna onneembare vesting. Vir nou.

Die bejaardes ondersteun die PP in die regering en die PSOE as die grootste opposisieparty. As daardie ondersteuning misluk het, daardie proses om die tweepartyskap omver te werp wat werklik op 15 Mei 2011 begin het, en wat in aanvalle en begin gevorder het, verwagtinge teleurgestel het en deur nederlae geteister is, kan dit dalk finale oorwinning behaal.

Of amper.

@josesalver