Burgers wat die afgrond in die gesig staar

In Burgers hulle begin 2016 baie gedisoriënteerd. Nie eens ’n jaar gelede nie het die party asof by towerkrag in die peilings verskyn en ’n boodskap oorgedra wat baie opgewonde gemaak het. Dit het vinnig deur Spanje versprei. Deur die lente en somer het talle voorstelle aan die lig gebring in terme van politieke herlewing, ekonomiese hervormings en maatskaplike verbeterings. Hulle leier was verreweg die meeste gewaardeer. Nóg Mariano, nóg Pedro, nóg Pablo, nóg Alberto: Albert. burgers was in die middel van die direksie geleë, as 'n goeie alternatief vir die ou partye, deur baie Spanjaarde gehaat. Hy het 'n besliste en vaste posisie gehad. Nuwe party wat teen korrupsie veg, hervormings voorstaan ​​en demokratiese wedergeboorte bevorder. Boonop het dit haalbare doelwitte verdedig, en dit het baie gehou wat iets nuuts wou hê, maar Podemos wantrou.

Metroskopie, November 2015.

Die party het aan die einde van November, 'n maand voor die verkiesing, opgedaag met 'n werklike kans om hulle te wen. Of so het dit gelyk. Wat het gebeur dat die finale uitslag so anders was as wat verwag is?

Alhoewel alles in Desember 2015 ontbloot is, die hoofoorsake kom van agter:

In die munisipale en streeksverkiesings van Mei was daar reeds 'n ernstige waarskuwingmaar kon dit nie sien nie. Die kiesers het in die laaste weke van die verkiesingsveldtog hul rug op hom gedraai om twee redes:

1. Omdat gewerf haastig, sonder orde, geen konsert, of kriteria nie, aan mense wat uit die verlede gekom het, veral van die PP en die PSOE, juis van die partye wat hul kiesers wou oorkom. En hulle was nie sommer enige mense nie. In baie gevalle was dit juis die ergste, die teruggekaptes, diegene wat probeer het om 'n stoel te behou en sodoende hul tradisionele deel van mag te waarborg. Oneindige onbeholpenheid, dié van hierdie besluit.
2. Hoekom Burgers Dit was nie duidelik wanneer dit kom by om te sê wat hy die dag ná die verkiesing met sy stemme sou doen nie. Dit het dus die verkiesingsveldtog toegelaat om uiteindelik op daardie saak te fokus, nie op die spesifieke voorstelle van elkeen nie. Op die ou end het die kieser, vol twyfel, die bekende slegte verkies.

Die uitslag van daardie verkiesings was middelmatig, maar die party het dit nie as sodanig erken nie. Buitedeure het 'n vermeende sukses verkondig, wat 'n geïnteresseerde en bevooroordeelde interpretasie van die data gemaak het. Agter die skerms was daar nie eers 'n oppervlakkige besinning oor wat gebeur het nie, wat die hele organisasie bereik het nie, 'n debat oor hoekom die helfte van die potensiële kiesers wat die party aan die begin van Mei gehad het, hulle het besluit om nie aan die einde van dieselfde maand vir hom te stem nie. Die hiërargiese struktuur van die party, gebaseer op geïsoleerde plaaslike borrels, en sonder meganismes vir die direkte deelname van affiliasies in besluitneming, het dit verhoed. 'n Party wat na bewering van die XNUMXste eeu is, sonder direkte digitale meganismes vir deelname of debat.  Niks te doen met Podemos, die ander nuwe party nie. Ciudadanos, 'n party wat na bewering uit die XNUMXste eeu is, besig om munisipale kandidatuur voor te berei waarin honderde verteenwoordigers van die ou plaaslike moondhede geplaas word. 'n partytjie wat duisende militante en entoesiastiese ondersteuners geïgnoreer, juis aan diegene wat sonder rugsakke op hul rug die protagoniste van die kandidate moes gewees het.

As 'n veiling, Burgers het die gevoel gegee, met die na-verkiesingsooreenkomste, om die ergste op elke plek te ondersteun, die mees korrupte, die oudste.

Selfs so, somer het gekom en die houding van die party in Katalonië, tesame met die aansien van Albert Rivera, Hulle het daarin geslaag om die meubels te red.  Die flaters is vir die oomblik vergete, en verwagtinge vir die generaals is herstel. Maar intussen was Podemos besig om die inisiatief te herwin. Pablo en sy gesin het daarin geslaag, eerste in sosiale netwerke, onder sy getroues; maar dan bereik die hele samelewing, wat Ciudadanos sal as 'n tweelingbroer van die PP geklassifiseer word. Die voorstelle, in sommige gevalle baie gevorderd oor maatskaplike kwessies, wat Ciudadanos gemaak het, was van geen nut nie. Die beste het ongesiens verbygegaan. Ander is verkeerd geïnterpreteer, en niemand van die party het hulle met oortuiging verdedig nie. Die reaksie op kritiek was vreesaanjaend, asof dit skaam was. Nog ernstiger was dit die voorstelle vir politieke wedergeboorte sal halfpad bly, sonder die nodige krag om oortuigend te wees. As om ekonomiese idees, hoog geprys deur sektore van kundiges, met die werklikheid van die land gebots het, gewoond aan 'n heel ander paternalistiese diskoers, en hulle het weer vasgeval in sosiale netwerke, waar Podemos geheers het. Hulle het op die ou end net gedien om die duiwehol as duidelik regse party te vergemaklik. Die nasionale uitvoerende beampte van die party het intussen radeloos na die plafon gekyk en syfers gemaak en met die peilings in die hand oor die toekoms bespiegel.

Sonder die vermoë om te reageer, geabsorbeer deur die triomf in Katalonië, die drif is toegelaat om voort te gaan, en alles aan die trekpleister van die leier toevertrou.  Sterk temas is nie konsekwent beklemtoon nie (korrupsie, strukturele hervormings, diep demokratiese vernuwing) en die boodskap het vervaag verwar tussen dié van die PSOE en dié van die PP. Dit het uiteindelik vir onbesliste kiesers duidelik geword dat daardie party was deel van die kasteEn nie 'n alternatief nie voor haar. Net op daardie oomblik het die bekende vierrigtingdebat van die verkiesingsveldtog vir Albert Rivera aangebreek. Hy het daarin verskyn as een van dié van die das en pak: dié van die stelsel. Nie net die vorms nie, maar bowenal die inhoud: glad, matig, niks baanbrekers nie, dit het hom laat wankel. Niemand het hom miskien dit gewaarsku nie die illusie word nie deur 'n slagspreuk gehandhaaf nie, maar word beleefd maar kragtig opponerend oorgedra diegene wat dit uit 'n land geneem het. Anders gaan die illusie verlore.

Na die 20-D verkiesings Ciudadanos is geïsoleer, hulpeloos en irrelevant gelaat, sonder territoriale gewig of mag in die Kongres van Afgevaardigdes. Sy sterk punte is nie destyds ontgin nie, terwyl die swakpunte vir almal gelaat is om te sien. Hy het nog 'n (klein) geleentheid: om sy eie spraak, klinkend en ongemerk van ander te herwin. Polities, sosiaal en ekonomies. Hy het niks meer om te verloor nie, aangesien hy amper alles verloor het. Daar is nog iets om te wen: 'n betrokke kiesers, wat nooit so groot sal wees soos wat dit in 2015 kon wees nie, maar steeds betekenisvol kan wees. Om dit te doen, het hy geen ander keuse as om baie meer indringend en radikaal te wees in die politieke herlewingsmaatreëls wat hy voorstel, duidelik in sosiale aangeleenthede, sonder vrees vir die kwaadwillige interpretasies wat altyd van sy voorstelle gemaak sal word, en moedig in ekonomiese sake , alhoewel 'n deel van die samelewing nie sy argumente verstaan ​​nie, te liberaal vir die Spaanse smaak.

O Ciudadanos laat vaar die kamoefleerpak waarin dit toegedraai is, en neem 'n stap vorentoe om homself te onderskei en gewete te roer deur 'n etiese impuls (soos Podemos gedoen het, maar met sy eie styl),  of hy sal sterf, soos dit voorheen met projekte soos UPyD of die CDS gebeur het.

Die algemene verkiesings was nie die eerste geleentheid vir Ciudadanos nie. Hulle was die tweede, ná die beslissende terugslag van die munisipale. EN in die politiek word byna nooit derde kanse aan nuwelinge gegee nie. Hulle word bowenal nie toegestaan ​​aan diegene wat nie uitvind nie, of vasbeslote is om nie te wil uitvind waaroor die party gaan nie.

@josesalver