Brexit-grondvarkdag: hulle is steeds daar

El 1 Februarie 2020 Die Verenigde Koninkryk het die Europese Unie verlaat. Of so sê hulle. Want die waarheid is dat daardie datum nie 'n punt beteken het nie, maar net 'n punt. Van toe af tot 31 Desember 2020 'n oorgangstydperk het geopen tot die finale (en volledige) Britse uittrede uit die Europese Unie.

Hoewel die Uittrede-referendum is op 23 Junie 2016 gehou, dit was gedurende 2018 en 2019 toe albei partye hul kaarte gespeel het. En die spel het basies bestaan ​​uit 'n voortdurende vertraging, in kom en gaan en veranderinge van mening aan die kant van die Verenigde Koninkryk, wat verlenging na verlenging vir meer as 'n jaar versoek het, sonder om intussen sy interne panorama te kon uitklaar. Soveel so dat een of ander tyd dit het gelyk of die proses gaan strand. Op die ou end het 'n nuut aangekome euroskeptiese premier, Boris Johnson, het die tafel geslaan en daarin geslaag om die verlating van die vakbond te onderteken. Die openbare mening, uitgeput, het hom bedank met 'n styging in die peilings.

Maar dit alles was niks meer as woorde, gebare en stellings vir die galery nie. Die waarheid is dat byna almal die probleme Wat veroorsaak die verlaat van die EU? is onder die mat ingevee en vir later gelos. En die waarheid is dat "later" nou is. Intussen, die VK bly in die doeane-unie en die interne mark is dit in al hierdie kwessies ondergeskik aan die voorskrifte van Brussel, maar neem nie deel aan sy besluite nie. Selfs die Regshof van die Unie het steeds jurisdiksie in die land, terwyl baie ander dinge nie verander het nie: Europese en Britse burgers behou regte op die grondgebied van die ander party, en beweeg, in die praktyk, asof amper niks verander het nie.

Daar is aanvaar dat gedurende die tussenliggende maande die rande moes toegemaak en klaar gespesifiseer gewees het die oorgangstydperk, om alles gereed te hê vir 31 Desember, maar dit was nie die geval nie. Gemeenskapsbelanghebbendes kla dat die Britte bly niks sê nie en dus is dit onmoontlik om vorentoe te beweeg. Michael Barnier, Die Unie se onderhandelaar met die Britte het gister verklaar dat "die Verenigde Koninkryk voortdurend die verpligtinge terugtrek wat in die getekende gesamentlike verklaring aanvaar is: dit is onaanvaarbaar." Daar is geen vordering met baie netelige kwessies nie, en bowenal moet nog bepaal word onder watter omstandighede Britse produkte die Unie sal kan betree wanneer hulle die interne mark op 1 Januarie verlaat.

In die interne veld, die Britse parlement moet wette aanneem wat aspekte reguleer wat tot nou toe onderhewig was aan gemeenskapsregulasies, soos immigrasie, die omgewing, landbou en handel. Hy het min of niks daaraan gedoen nie: byna alles is hangende.

La nuwe sperdatum is 1 Julie 2020. Tot daardie dag sal daar nog een kaart wees om te speel, wat dieselfde is as altyd: vra 'n nuwe uitbreiding en verleng nou nie die uitgang nie, maar die uitset oorgangstydperkaan, selfs tot twee jaar. Op die oomblik weier die Britte, paradoksaal genoeg, botweg om oor nuwe uitbreidings te praat, wat sou beteken dat as daar geen ooreenkoms is nie, Brexit uiteindelik 'n rowwe een sal wees, ná vyf jaar se vordering. Intussen het 'n tiende van diegene wat in die referendum gestem het reeds gesterf, 'n tiende van diegene wat nou stemreg het, kon nie in daardie konsultasie stem nie omdat hulle minderjarig was, en Die wêreld is baie anders as dié van 2016 waarin premier Cameron volgens sy eie toelating verkeerd was deur 'n konsultasie te belê wat hy nooit verwag het om te verloor nie.

Alles keer keer op keer terug na die beginpunt, sonder vooruitgang, in die styl van grondvark dag. Verveelde openbare mening het opgehou om rente te betaal, wat gevaarlik kan wees, want dit is nou wanneer sy toekoms werklik op die spel is. Daar is sprake van 'n naderende ontmoeting tussen Boris Johnson en Ursula von der Leyen, die magtige president van die Europese Kommissie, wat die situasie voor die einde van die maand kan klaarmaak. Maar vir nou is die waarheid dat daar drie weke oor is om terug te gaan na besigheid soos gewoonlik: om vir môre te los wat niemand vandag weet hoe om reg te maak nie.