Inploffing in Más Madrid: Clara Serra bedank en kritiseer Errejón se strategie vir 10N

'n Paar minute gelede die tot dusver nommer twee van Más Madrid in die CAM, Clara Serra, het deur middel van 'n brief op haar facebook aangekondig haar besluit om as adjunk van Más Madrid te bedank.

Onder die redes wat sy vertrek verklaar, praat hy van meningsverskille in die manier, volgens sy oorhaastige mening, waarin Más País Hy het besluit om vir die generaals te hardloop en sê hy glo nie in “hiper-leierskap” nie.

Dit is sy volledige verduideliking:

“Ek skryf hierdie reëls met die pyn om 'n stadium van my lewe te beëindig wat 'n baie sterk verbintenis tot 'n projek beteken het en tot die feministiese werk wat ek vir jare van die instellings gedoen het so goed ek weet. Vandag los ek my notule as adjunk van Más Madrid en ek skryf hierdie reëls om my besluit te verduidelik.

Alhoewel ek glo baie van die politieke voorstelle van my kollegas is baie nodig vir ons land en ek is bly dat hulle 'n stem van Madrid na die Kongres gaan bring, deel ek nie die spesifieke manier waarop Más País Hy gaan aan die algemene verkiesings deelneem. Dit lyk my hy vergeet en verkleineer jare se militante werk deur kamerade uit gebiede wat daarin geslaag het om nodige en waardevolle projekte vir daardie plekke in te samel. Die spesifieke geval van Barcelona is 'n voorbeeld van 'n manier om dinge te doen wat nie die plurinationale gees verteenwoordig wat ons so baie gesê het om te verdedig nie. Vir my moet enige projek wat die ruimte vir verandering wil versterk en versterk sumarDanksy die reeds bestaande territoriale magte, veral dié wat gewerk het en daarin geslaag het om sleutelinstitusionele posisies te bewaar ondanks al die politieke aardbewings wat ons moes oorkom. ek dink as Más País Ada Colau moet aandurf om die sitplekke te kry wat hy nodig het, miskien is dit 'n aanduiding dat dit nog nie die tyd was vir hom om Más País het hierdie generaals onder hierdie voorwaardes en as 'n staatsparty bygewoon. Ek het geen twyfel dat die party verkiesingsgewys goed sal vaar nie en ek hoop in elk geval dat die uitslag daartoe sal bydra sumar vir die progressiewe blok om ons van 'n regse regering te red. Maar ons het nie selde ontleed dat ons uit die kort termyn moes kom en nie altyd politiek moes doen deur net aan môre te dink nie, maar met 'n langer uitsig. As politiek iets meer as verkiesingsrekenkunde is, glo ek dat ons moet omgee oor hoe die ruimte vir verandering as geheel na 10N lyk.

Ek het ook groot meningsverskille oor die manier waarop hierdie projek as 'n organisasie werk. As ons iets uit ons foute geleer het, is dit dat ons in die naam van haas altyd die stadige en versigtige konstruksie van die organisasie op die agtergrond gelaat het. As ons iets oor die jare geleer het, is dit dat vertikaliteit en die gebrek aan strukture wat hiperleierskap vergesel, organisasies sonder genoegsame teengewigte laat. Dit is nodig om die teenoorgestelde te doen van wat ons gedoen het toe ons verkeerd was: dit is nodig om op te hou om die voorverkiesing in 'n prosedure vir die galery te verander, dit is nodig om op te hou om die militantheid te gebruik net om besluite wat reeds geneem is te onderskryf, dit is nodig om onthou die feminisme nie net in die foto's en in die veldtogte nie, maar bowenal in die oomblikke waarin ons uit die kollig is en waarin feminisering verdiep kan word, is dit nodig om ruimtes vir beraadslaging moontlik te maak waar kritiek ingesluit en genormaliseer word en andersyds en dit is nodig om die skadelike kultuur van die interne vyand agter te laat wat bestaan ​​uit stigmatisering van diegene wat 'n ander stem het. Kortom, dit is nodig om 'n organisasie van reëls, prosedures, formaliteit en organisasie te voorsien. Want as iets saamgegaan het met die partye wat as verkiesingsoorlogmasjiene gebou is, is dit die tirannie van die gebrek aan strukture. Ons weet dit is die gejaag, die uitsonderlike oomblikke en die veronderstelde historiese geleenthede wat nooit môre herhaal sal word nie, wat altyd die feit regverdig dat 'n party nie met 'n stewige organisasie gebou kan word nie, wat dit op die lange duur nie in staat maak om die uitdagings redelik.van môre. Baie van die mislukkings van Podemos is te wyte aan die langtermyn-effekte van 'n partymodel. Ons was almal verantwoordelik vir die foute wat die ruimte van verandering na hierdie situasie gelei het en dit is ons taak om daaruit te leer en dit nie weer te herhaal nie.

En as feministiese vroue duidelik iets oor die jare geleer het, is dit juis die feit dat hulle ontbloot is van ’n stewige organisasie en vasgevang is in informaliteit wat vroue eerstens verdryf. Sonder formaliteit en organisasie het feministe nie eens die materiële voorwaardes om aan die werk te kom en die ongelykhede van ons organisasie reg te stel nie.

Ek het dwingende politieke redes om nie aan te hou om hierdie projek te ondersteun nie en dit lyk onregverdig dat die mense wat voortgaan om my adjunk-wet te hou, hierdie meningsverskille het. Maar ek wens al die waardevolle vriende wat in Más Madrid voortgaan, sterkte toe, ek weet dat baie dit sal doen om hierdie dinamika te probeer verander en ek weet dat die instellings moedige voorstelle het om by te dra. Ek is duidelik dat, veral die feministiese kamerade, hulle die ondersteuning sal nodig hê van ons wat hulle van buite kan help en ek sal altyd hier wees daarvoor. Ek weet uit ondervinding dat die krag van feministiese vroue binne politieke organisasies nie gewoonlik spruit uit die vertroue van die leiers nie, maar uit die feministiese kudde wat hulle van binne en van buite ondersteun en onderhou.

Ek hoop dat die ruimte vir verandering sterker uit hierdie algemene verkiesings na vore kom. Ek sal van my kant aanhou om binne hierdie breë ruimte te militeer en die moontlikheid te probeer bou vir vroue van een of ander stroming of party om in dieselfde rigting saam te werk. Miskien kan ons ook selfkritiek lewer en onsself afvra of ons in hierdie tye van hegemonie van feminisme nie meer voorbeelde van samewerking en begrip kon verskaf het te midde van soveel konfrontasies wat vir almal skadelik was nie. Alhoewel ons in die verlede meer kon gedoen het, het ons nog tyd om dit in die toekoms te doen. As vroue in die ruimte vir verandering, as ons in staat is om transversale ruimtes te bou, sal ons dit kan sumar baie in die nodige heropbou wat môre nodig sal wees om wonde toe te werk en konflikte te sluit. Ek is oortuig daarvan dat as ons dit eendag regkry om daardie ruimte te bou wat hierdie land verander, wat reageer op sy mees dringende behoeftes, wat beheer neem van sy plurinasionaliteit en wat vertroue in die instellings en in demokrasie aan die burgers herstel, dit sal moet wees ook van feminisme.

Ek vertrek tevrede dat ek soveel dinge geleer het, gelukkig om soveel dapper en toegewyde mense te ontmoet wat altyd my metgeselle sal wees, en trots op klein institusionele prestasies soos die hervorming van die wet op geweld in die gemeenskap van Madrid. Daarvoor alleen was hierdie jare die moeite werd. Ek gaan feminisme van ander oorde af doen, oortuig daarvan dat die hegemonie wat feminisme hierdie jare verower het te danke is aan sy geweldige potensiaal as transformerende projek en met die sekerheid dat daar 'n kragtige feministiese projek aan die linkerkant van die sosialistiese party is. Die erkenning van sorg en die stryd teen onsekerheid, die stryd vir die arbeidsregte van die mees onsigbare, die verpolitisering van seksistiese geweld of die verdediging van diversiteit is deurslaggewende gevegte in ons dae en ons het mekaar saam nodig om dit te wen.

Gaan vir hulle, metgeselle, waar ons ook al is.”