Die applous-revolusie

Gister om tienuur in die nag, terwyl die samelewing nog begin om die gevolge van die institusionele verklaring van die president van die regering Pedro Sánchez te verteer, toe die teks van die dekreet wat die alarmtoestand reguleer nog nie in die BOE, Honderde duisende burgers het na hul balkonne uitgekom, terrasse, vensters... om toejuiging te gee.

Vandag sal waarskynlik miljoene.

Dit maak nie saak hoe moeilik die ooreenkoms is nie deur die Raad van Ministers aangeneem, die bitter verskille of die minimums wat bereik is. Die onwilligheid van sommige presidente van die Outonome Gemeenskap is van min belang, wat gesien het hoe die oorname deur die Regering die aanname van magte beteken het wat in normale tye daarmee ooreenstem.

Die belangrikste ding, die primêre ding, is dat die samelewing dit eens en vir altyd verstaan Die basiese ding is om die reg om te lewe van ander te respekteer, en, spesifiek, van die swakste. Die belangrikste ding is om te verstaan ​​dat, met 'n gesondheidsorgstelsel op die rand van ineenstorting, die lewe van ander is nie iets wat van derde partye afhang nie, maar dit is in ons hande: in die feit dat ons hulle nie nader om hulle te besmet nie.

Teen die tyd dat die krisis verby is, wanneer die siekte nog een geword het, sal dit nie meer nodig wees om die klem hierop te plaas nie: ons sal die verantwoordelikheid weer op die "stelsel" kan aflaai. Maar nou is die stelsel ons. Ons, almal van ons, is die eerste gesondheidswerkers en daarom is ons verantwoordelikheid om ons plig te doen.

Gister is die aksent op die balkonne geplaas op diegene wat in die voorste ry is, direk probeer om lewens te red: die dokters en verpleegsters. YoDit is noodsaaklik dat dit so moet wees en dat ons hulle nooit vergeet of ophou om hulle te ondersteun nie.

Maar moet nie almal anders vergeet nie. Daardie applous wat hulle verdien, soveel soos enigiemand anders, die supermarkaanvullings, wat ons dam teen histerie is; die draers, waag die tipe op die paaie, ver van hul families, om voort te gaan om op die rakke te bring wat ons nodig het; die aptekers, van aangesig tot aangesig blootgestel aan die eise om aandag van diegene wat hulle waarskynlik sal besmet; die Veiligheidsmagte, wat moet verseker dat ons almal die reëls respekteer, van die straat af, deur risiko's te aanvaar, terwyl ander veilig in hul huise bly. Die intern van die penitentiêre sentrums, wat moet verduur sonder om besoeke of permitte te ontvang, en die amptenare van dieselfde sentrums, wat gespanne situasies te staan ​​kom wat uit daardie selfde beperkings afgelei is, wat besorgde familielede ver gelaat het, soms tientalle en tientalle kilometers weg. Die outonome dat hulle aan die voet van die canyon sal voortgaan, hoe hulle ook al kan, waar hulle kan, elkeen in hul noodsaaklike plot. Die noodsaaklike dienswerkers Hulle moet elke dag die huis verlaat om te werk. Die boere dat hulle moet aanhou om markte met produkte te vul, sodat ons kan eet... en vele ander.

Daar is so baie, so verskillende, diegene wat elke dag, tienuur in die nag toegejuig moet word, dat baie van ons sal vergeet. Ons vra by voorbaat om verskoning.

Laastens moet ons almal loof wie se bydrae tot die samelewing presies sal wees, gebrek aan optrede. Hulle sal miljoene en miljoene wees, en hulle sal noodsaaklik wees. Bly tuis, nie besmet nie, wees nie onverantwoordelik nie, waak oor ander se lewens. Dit sal die grootste heldedaad wees, soveel as dié van die toilet wat, die tipe waag, direk lewens red.

Laat ons almal dus daardie applous ontvang. Maar kom ons wen dit. Elke dag.

Dit is nie vir ander nie. Dit is aan jou.