Soveel katastrofes aangekondig ... en op die ou end was dit dit

As die joernalistiek van die 10 jaar Dit was as gevolg van oppervlakkigheid.

Ons het daardie dekade nog begin met die koerant onder die arm. Baie mense het dan die koerant gekoop deur een of twee keer per week na die kiosk te gaan, veral op Sondae. Een of ander mal persoon het dit selfs daagliks gedoen ...

Die koerant, terug in 2010, Dit was 'n fisiese ding wat ontwerp is in 'n nuuskamer, oor ure en ure se werk, en was vervaardig in 'n fisiese drukpers, vir duisende of met honderde duisende, met tonne en tonne ink en papier. Teen die tyd dat dit op straat uitgegaan het, was dit gister se nuus. Dit lyk vir ons nou amper ondenkbaar, maar dis hoe dinge was... in daardie tye van die voorgeskiedenis. Daar was selfs opiniestukke en ondersoeke wat weke in wording was. Wees verstom. Vir die onmiddellike was daar altyd die TV, vir baie ure in die kombuis, in die sitkamer aan.

Nie dat alles toe wonderlik was nie. Daar was ook manipulasie en gelieg, die breë kwas en die maklike opskrif, maar daar was darem 'n paar vrye spasies vir nadenke en die lang termyn. Nou blyk dit nie eens dit nie.

Omdat Alles het binne 'n paar jaar verander. Skielik het die internet geword virale en mense het begin dink dat dit gek is om twee euro per dag te betaal om agterlike nuus te lees. Die golf van totaal gratis Dit het alles oorstroom, van boeke tot flieks, en natuurlik die pers. Saam met haar het nog een gekom: dié van die "maklike klik".

Die leser hoef nie meer stadig die een of ander koerant by die kiosk te kies, om dit ter plaatse te betaal met 'n paar munte wat uit sy sak gehaal is nie, maar hy het alles by sy vingerpunte in sy eie huis gehad. Dit was iets fantasties, was dit nie? Nou ja, maar daar was twee probleme: een meer prosaïes en die ander sielkundig.

El prosaïes is dat die koerante begin het swaarkry om klaar te maak: die papiertjies omdat al hoe minder mense dit gekoop het en die nuwes digitale omdat niemand dit gekoop het nie; Hulle het vry uitgekom. Niemand hou daarvan om gesluit te wees nie, so hulle het in 'n dolle stryd gewikkel om aandag te kry en te wen. gehoor.

Die probleem sielkundig of psigo-sosiale, Dit was dat mense minder veeleisend geword het en vinnig die tradisionele en belangrike besluit oor watter koerant om inligting te kry vervang het met veertien heeltemal onbelangrike daaglikse besluite (klik hier, klik daar...) gebaseer op impulse van die oomblik.

Albei gebeure het die pers op dieselfde pad gelei: besoeke winsgewend gemaak moes word, huur opvallende advertensies, balanseer inkomste as't ware, klop aan die deur van administrasies wat om subsidies smeek, laer koste (betaalstate), en kry uiteindelik die onmiddellike aandag van 'n wispelturige leser met afdoende, opvallende, skouspelagtige opskrifte. ..

So skielik, tussen 2011 en 2015 Ons was gevul met meteoriete wat op die punt was om teen die Aarde te bots, sonstorms wat ons binne 'n kwessie van ure gebraai sou laat, vlieënde koeie en honderdduisend ander katastrofes en absurde dinge. Die resultaat, as gevolg van oorblootstelling, was a algemene immunisering teen opvallende nuus, sodat niemand meer iets glo nie en niemand meer iets ernstig opneem nie. Alles is ’n krampagtige klik waar die leser (wat uiteindelik dieselfde persoon as die kieser is) van maklik na maklik spring en nie deurmekaar of laat dink wil word nie.

Politiek het op dieselfde pad voortgegaan, natuurlik, want die eise van diegene wat stem moet nagekom word. Dus, as ons Casta leier het altyd genoeg nonsens gesê om die gemeente, die Die trivialisering van die afgelope jare het hierdie tendens verder beklemtoon. Populistiese diskoerse het soos paddastoele versprei op alle punte van die ideologiese spektrum. Dit is nie 'n regs of links ding nie: dit raak die hele samelewing.

En gesê en gedoen. Ons was in 2014 of 2015, en omring deur nog honderdduisend aangekondigde katastrofes, het hulle ons gewaarsku van die werklike katastrofe. Maar ons lag daaroor. Ons het dit nie gelees of geweet nie. Die geraas omring alles en maak alles onbelangrik.

sodat die aankondiging van die pandemie, herhaal, ernstig, met data, Vir die leser was dit net nog 'n opskrif tussen duisende opskrifte. Nog een om te vergeet, soos die vyftiende nuus wat dit was, selfs in die ernstigste van roterende (reg langs die advertensie wat verduidelik het wat van Leticia Sabater geword het, of wat vir ons gesê het dat ons hardgekookte eiers moet eet vir die derm om goed te werk).

Diegene wat gewaarsku het van die koms van een (of baie) pandemies afgeskeep is. Dit het nie eers gehelp dat hulle in die lug verskyn het nie sterre wat dit bevestig het, roep "Ebola", "voëlgriep", "SARS", "griep A", ens ens. Aangesien hulle nie direk aan ons deur geklop het nie, het ons hulle in ons brein gevyl, verby die staaltjie, asof dit net nog 'n snert is.

Die naderende katastrofe is presies beskryf, amper tot op die millimeter, deur gemagtigde stemme, en het selfs 'n paar gehad verdedigers met media-teenwoordigheid. Maar selfs die voorspelling was gekleur met sulke apokaliptiese ondertone dat ons daaroor gelag het. Soos iemand wat dit hoor reën.

Gekonfronteer met so 'n ooglopende risiko, Om die pandemie voldoende te voorkom sou ons gekos het, As ons dit gedoen het toe dit tyd was, 'n duisendste van wat dit vir ons sal beteken om dit nou te ly. Dit is in geld, wat nog te sê in menselewens.

Maar kom ons besin vir 'n oomblik:Wat sou ons kiesers gesê het? as enige regering, of, nog beter, 'n stel regerings, 'n paar miljard dollar gedurende elk van hierdie jare bestee het om ons van die nodige middele te voorsien om dit te konfronteer? Watter heerser kon die koste van kritiek gedra het omdat hy sulke bedrae in die asblik “gooi” het?

Die voorkoming van die pandemie sou beteken het dat dit nooit die dimensie sou bereik het wat dit verkry het nie. En indien wel: Wat sou ons nou sê oor die geld wat belê is om iets te vermy wat nooit sou gebeur het nie? Watter sappige sny kan die opposisie, enige opposisie, met so 'n dialektiese arsenaal kry?

Covid-19 behoort ons te laat besin oor die kriteria waarmee ons regeringsbeleid beoordeel. Het ons nie onmiddellikheid, populistiese maatreëls, met verkiesingsopgawes, in plaas van langtermynvisies geprioritiseer nie? Om die maghebbers te blameer is eenvoudig, en dit is ook 'n noodsaaklike demokratiese oefening, maar Sal ons nie almal, as 'n samelewing, grootliks verantwoordelik wees vir die pad wat geneem word nie?

Vandag blameer sommige die regering omdat dit laat en swak besluit het (sê hulle), en ander blameer die opposisie omdat dit die publiek afgetakel het toe dit regeer het (sê hulle), maar eienaardig genoeg Nie een van hulle doen die moeite om te argumenteer teen die skuld wat deur hul teëstanders aan hulle toegeskryf word nie. Elkeen in sy borrel, elkeen met sy toespraak, dit is belangriker om vuil op te gooi die vyand Hulle erken wat hulle verkeerd gedoen het ons s'n.

Ons kan nie voorstel dat mense weer deurdagte papierkoerante gaan lees nie, want die wêreld waarin dit moontlik was, sal nooit terugkeer nie. Maar ons moet 'n bietjie pedagogie doen sodat mense ophou om mal te klik, om meer te ontleed en 'n kritiese gees te hê.. Dat daar van tyd tot tyd na die kenners, die wetenskaplikes, die wat weet, en nie die jongste politikus wat praat nie, geluister sou word, sou ongehoord wees. En as ons die kalm toespraak beloon en nie die verhewe een nie, sou dit die einde wees.

Ons moet besluit om nooit hierdie moeilike les te vergeet nie. Dit is moeilik om die vullis wat ons omring van kwaliteit inhoud te onderskei., maar daar is net een manier om dit te doen: gebruik tyd en kritiese gees. Om ons nie te laat meevoer deur 'n amorfe partydigheid, wese nie veeleisende met dié van ons kant eerder as met dié van die teenoorgestelde, ons sou baie wen. Slegs dan kon ons eis dat regerings langtermynbeleide aanneem, en eers dan sou hulle bereid wees om dit te onderneem al sou dit nie korttermyn verkiesingsvoordele bied nie.

Want as ons hieruit kom ons aanhou soos voorheen, gaan ons sleg, fokken sleg, na die volgende een.