Die "ultra-regs" konsolideer in Frankryk met Le Pen en Zemmour as vaandeldraers

Die Franse verkiesing van 2002 het die definitiewe ontwaking van die ekstreme regs as 'n politieke werklikheid vir Frankryk gemerk. Twee dekades later streef twee radikale konserwatiewe kandidate, Marine Le Pen en Éric Zemmour, om na die tweede ronde deur te dring in 'n scenario waar die tradisionele partye steeds nie hul verlore prominensie herwin het nie.

Die Le Pen-gesin was reeds twee keer in dié tweede rondte teenwoordig: in 2002 saam met Jean Marie, stigter van die Nasionale Front, en in 2017 met sy dogter en politieke erfgenaam. Die patriarg het 5,5 miljoen stemme behaal en Marine Le Pen het hierdie uitslag byna verdubbel en 10,6 miljoen stemme in haar guns oorskry.

Vyf jaar later keer Marine Le Pen terug na die stryd met wat sy self belowe het haar laaste presidentskandidaat sal wees. Hy doen dit aan die hoof van ’n hernieude formasie, nou die Nasionale Groep, en ná ’n paar jaar waarin hy probeer het om van sy radikale beeld ontslae te raak om homself as ’n realistiese alternatief te verkoop.

Nie verniet nie, beide sosialiste en konserwatiewes het jare lank 'n 'republikeinse front' gehandhaaf wat in die praktyk 'n alliansie verteenwoordig het teen enige risiko dat die ekstreme regs aan bewind sou kom. Hierdie cordon sanitaire het vaag geraak namate die tradisionele partye stoom verloor het, hoewel die risiko nou in werklikheid groter is.

Trouens, Le Pen het reeds 'n oorwinning behaal in die 2019-verkiesing tot die Europese Parlement en peilings plaas haar tweede in die stemvoorneme vir die eerste ronde van die presidensiële verkiesing hierdie Sondag, net agter die huidige Franse president, Emmanuel Macron, wat Hy daarna streef om -verkiesing as hoof van La República en Marcha.

Zemmour verskyn ook in die voorste groep in die peilings, saam met ander kandidate soos die konserwatiewe Valérie Pecresse of die linkse Jean-Luc Mélenchon. In sy geval het hy geen politieke ervaring nie, maar sy sprong van televisie-geselsprogramme het hom toegelaat om die veldtog soos 'n orkaan te betree.

Zemmour, wat belowe om Frankryk te “red” met 'n toespraak met xenofobiese ondertone, het tweede in die peilings gekom, hoewel die borrel gedeeltelik leeggeraak het. Onder sy mees simboliese belyde bondgenote is Marion Maréchal Le Pen, voormalige adjunk en niggie van Marine Le Pen.

Vir die leier van die Nasionale Groep is dit 'n "onbegryplike" verraad, alhoewel wat hierdie wending eintlik wys is dat daar vir die eerste keer twee radikale regse kandidate is met opsies vir verkiesing. sumar etlike miljoene stemme by die stembus. Ontleders stem op hierdie stadium nie saam of Le Pen sal baat vind by 'n soort 'nuttige stem' deur voor te verskyn in die peilings en met 'n opwaartse neiging.

DIE "BANALISERING" VAN DIE BOODSKAP

Met ’n vaag links en die sosialis Anne Hidalgo sonder opsies, behalwe vir ’n verrassing aan die hand van Mélenchon, dui alles daarop dat Macron in die tweede ronde ’n regse mededinger sal hê. Die president het verdedig in sy paar openbare geleenthede en onderhoude waarin hy die enigste een is wat in staat is om die "tandem" van Zemmour en Le Pen, veral laasgenoemde, te stop.

Net so het hy die "trivialisering" van die ver-regse diskoers betreur en daarop gewys dat die "respektering" van die projekte wat hulle aanbied nie 'n struikelblok kan wees om "wat die werklikheid is" bloot te lê nie. "As ons sê dat dit 'n vriendelike program is, soos die ander, is dit nie ekstreem regs nie, alles is reg," het hy onlangs verklaar.

Aan die linkerkant het verskeie kandidate Macron daarvan beskuldig dat hy die een is wat vlerke gee aan die uiterste regs. Die sosialis Anne Hidalgo het in 'n onderhoud geglip wat Die president wil graag die enigste redelike kandidaat in "'n totaal uitgebuit politieke landskap" word en dit, na sy mening, is "speel met vuur."

Die waarheid is dat Macron, wat daarna streef om weer in visgronde aan die linker- en regterkant van die politieke spektrum te hengel, staan ​​as 'n vuurmuur teen twee kandidate wat tot dialektiese en politieke balanse gedwing is om oor die oorlog in die Oekraïne te praat, een van die sleutelas van die veldtog.

National Group is gedwing om duisende brosjures te onttrek waarin 'n beeld van die president van Rusland, Vladimir Poetin, langs Le Pen verskyn het, maar dit lyk of hierdie voormalige maatskappye nie hul tol op laasgenoemde geëis het nie en na 'n moeilike begin —Beide sy en Zemmour het dit moeilik gevind om die nodige endossemente te kry om hul kandidatuur vir die Elysée amptelik te maak – sy het probeer om haar verkiesingsprogram te laat geld.

Met ’n ietwat minder radikale toespraak oor sekere kwessies – hy vra byvoorbeeld nie meer om die EU of die euro te verlaat nie – handhaaf hy steeds tekens soos die versterking van veiligheid of die stryd teen immigrasie, waarvoor hy ’n referendum voorstel. In ekonomiese aangeleenthede stel dit onder meer belastingverlagings en privatisering van openbare radio en televisie voor.

Zemmour en sy Reconquista-beweging beoog ook om 'n konsultasie oor immigrasie, veiligheid en geregtigheid uit te roep en stel voor om gesinshereniging van migrante af te skaf. Soos Le Pen, stel hy belastingverlagings voor, terwyl hy op kontinentale vlak wil hê dat die EU 'n "Europa van nasies" moet word.