Vincent stap alleen

Die foto's sirkuleer op die netwerke en bereik jou op vier verskillende maniere. Soos memes. Soos die slagspreuke van diegene aan die een kant en die ander kant. Dit is hierdie 21ste eeu, viraal.

Die straat is verlate. Vicente, gewoond daaraan dat, terwyl hy deur sy stad stap, daar altyd iemand aan sy sy was wat hom groet, met hom praat, aan hom raak, hom herken, vir 'n foto of 'n handtekening vra, hou hy haar in stilte dop. Jy het al die tyd in die wêreld om dit te doen.

Net meer as 1.000 147 treë verder word 14 mense in die hospitaal opgeneem weens 'n virus wat skielik opgedaag het. 21 is in die ICU. Die afgelope dae is XNUMX mense in dieselfde hospitaal dood. In die komende jare sal die syfer baie meer groei.

Maar Stone Vicente weet niks daarvan nie. Gewoond aan die gewoel van die besigste straat, waar sy landgenote hom vyf jaar gelede geplaas het, dankbaar dat hy hulle op die kaart geplaas het, omring die stilte hom nou. Hy laat die duiwe, mak en kalm, op sy skouer sit, loop, ontlas, deursoek in die verlate strate vir kos wat skaars is in die afwesigheid van menslike afval.

Dit sal binnekort tien jaar wees sedert Vicente se manne Hulle het 'n sokkerwêreldbeker gewen. Casillas, Ramos, Piqué, Puyol, Capdevila, Alonso, Busquets, Xavi, Pedro, Iniesta, Villa, Navas, Fábregas, Torres...

Hoe ver alles is.

Vandag is Vicente, die een in vlees en bloed, waar hy ook al is, net nog 'n bejaarde, een van die baie miljoene wat spesiale sorg moet dra, van wie ons nog een moet beskerm. Die siekte maak ons ​​almal dieselfde en soos die jare verbygaan, meer.

Ons doen dus goed om hulle met rus te laat, die klip Vincent en die ander een. Die tye van drukkies, glimlagte en selfies in die middel van die straat. Daar is nie meer ligas of sterre nie: groente van die eeue. Binnekort sal die jongste kinders nie eers weet wie daardie klipman was nie.

Kom ons los hom, vir so lank as wat dit vat, met die enigste geselskap van die duiwe.