Wag vir Europa

As iets moeilik was om te bestuur in die maande van Covid-19 was die verhouding tussen die verskillende Europese state en die Unie as geheel. Elke regering het 'n bietjie (of baie) op sy eie gegaan, probeer om sy eie kiesers oor te wen, en het min aandag gegee aan die behoeftes van die vasteland as 'n geheel. Die openbare demonstrasies van sommige leiers is basies vir interne verbruik gemaak, en die gevolg van dit alles was 'n beeld van gebrek aan solidariteit en verdeeldheid wat nie bevoordeel het nie tot die aansien van gemeenskapsinstellings.

Maar nou, ná die eerste en wrede slag van die siekte, is dit tyd om van woorde na dade te beweeg en op herstel te wed. Ursula von der Leyen, president van die Europese Kommissie, het beheer geneem en stel die implementering van 'n Europese Heropbouplan wat die vorm sou aanneem van 500.000 250.000 miljoen euro aan oordragte en nog XNUMX XNUMX aan lenings om die state te help om vorentoe te beweeg.

Soos altyd, Die probleem met die plan sal "die besonderhede" wees, waarin die duiwel onkruid sal inbring en ons sal dwing om weer eens uit te voer, marathon sessies onderhandelinge waaraan ons so gewoond is in Brussel. Amper helfte van die fondse, Volgens aanvanklike planne sou hulle geneem word deur diegene wat die meeste deur die pandemie op die vasteland geraak is: Italië en Spanje. In ons geval kan dit meer as 75.000 XNUMX miljoen euro beloop effektiewe, en meer as 60.000 10 in lenings. Hierdie syfers, werklik enorm, en wat afmetings van meer as XNUMX% van die BBP sou bereik, verteenwoordig in die praktyk 'n bydrae van fondse soortgelyk aan die verlies aan produktiwiteit wat ons sal ervaar, Volgens die mees konserwatiewe skattings, in 2020 self. Verder, onafhanklik van hierdie lyne, is daar daardie ander, wat reeds weke gelede ooreengekom is, om likiditeit aan die stelsel te verskaf, en wat begin vanaf die inisiatief van die Europese Raad.

¿Hoe om hierdie planne te pas, uiters ambisieus en diep onliberale in sy konsepsie, met Europese finansies? En hoe om dit te doen binne die raamwerk van die ekonomie van sommige lande, die meeste geraak, wie se eie openbare rekeninge die 100% skuld in vergelyking met sy BBP? Gaan die Unie se eie geloofwaardigheid en finansiële vermoë nie bevraagteken word in 'n internasionale konteks waar baie ander lande die voortou neem nie?

El Desafio wat vir die komende maande oopmaak, is tweeledig: aan die een kant kry die onwilligheid van die noordelike lande te oorkom, wat bereid is om ondersteunend te wees, maar nie 'n buitensporige las te dra nie, en aan die ander kant, 'n selfs groter las. Dit is nodig om die groot vraag te beantwoord:van waar, met watter fiskale of ander meganismes, Sal die Europese Unie so 'n bedrag geld kan onttrek?