Πρέπει να καθυστερήσουμε την ώρα στην Ισπανία;

Τώρα που οι πολιτικοί έθεσαν ξανά αυτό το θέμα, θα γίνει λίγη συζήτηση για αυτό.

Όποτε γίνεται λόγος για αυτό, εμφανίζεται ένας φίλος που λέει: «Τίποτα για να αλλάξει η ώρα: με το πόσο άνετα είμαι τον Ιούνιο, πίνοντας ένα ποτό στον ήλιο, στις δέκα το βράδυ. όχι σαν τους Νορβηγούς, που χάνουν τον ήλιο στις πέντε το απόγευμα και ζουν πικραμένοι…»

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πούμε είναι ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Στις δέκα το βράδυ, τον Ιούνιο, στο Εδιμβούργο, στην Κοπεγχάγη ή στο Ελσίνκι, μπορεί να είναι και μέρα. Φυσικά. Και είναι επειδή εκείνα τα ραντεβού εκεί πάνω έχουν δεκαοκτώ ή είκοσι ώρες φωτός την ημέρα. Τίποτα λοιπόν με κατάθλιψη. Μάλλον έχουν περίσσεια ήλιου.

Ας σοβαρευτούμε όμως για λίγο. Τι στο διάολο είναι η ώρα; Ο χρόνος που έχουμε στο ρολόι ή στο κινητό είναι μια σύμβαση, μια επιδιόρθωση. Στην αρχαιότητα δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά: κάθε πόλη είχε τη δική της ώρα, ανάλογα με τη θέση της σε σχέση με τον Ήλιο. Αυτό ήταν δίκαιο, γιατί ο πραγματικός χρόνος είναι διαφορετικός σε κάθε μέρος.

Αυτό του να φοράς ρολόγια και να περνάς τον ίδιο χρόνο σε διαφορετικές πόλεις είναι ένα μοντέρνο πράγμα. Γιατί έγινε; έγινε γιατί η διαίρεση του πλανήτη σε ζώνες ώρας έδωσε ασφάλεια στις εμπορικές και προσωπικές σχέσεις: αν κάθε πόλη έχει τον δικό της χρόνο, κανείς δεν μπορεί να το ξεκαθαρίσει. Αλλά αν χωρίσουμε τον κόσμο σε μόλις 24 ζώνες ώρας, αρκεί να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ ενός τόπου και ενός άλλου για να γνωρίζουμε την ώρα οπουδήποτε στον κόσμο.

Εντάξει, και ποιο είναι το πρόβλημα;

Το πρόβλημα είναι ότι εφαρμόστηκαν οι 24 ζώνες ώρας, αλλά τότε κάθε χώρα έκανε αυτό που ήθελε. Αντί να προσαρμόσουν τα χρονοδιαγράμματά τους στη ζώνη στην οποία ταιριάζουν, τα κράτη έχουν υιοθετήσει τη ζώνη ή τις ζώνες που ταιριάζουν καλύτερα στα συμφέροντά τους. Στην Κίνα, για παράδειγμα, η δημοκρατική της κυβέρνηση αποφάσισε ότι ολόκληρη η χώρα έπρεπε να έχει τον ίδιο χρόνο. Από τις μύτες. Έτσι, στο Heilongjiang η ανατολή του ηλίου είναι τέσσερις ώρες νωρίτερα από το Xinjiang, αλλά οι κάτοικοί του έχουν την ίδια ώρα ρολογιού (την οποία, παρεμπιπτόντως, δεν δίνουν σημασία). Άλλες, πιο λογικές, μεγάλες χώρες χωρίζονται σε τρεις, τέσσερις ή πέντε διαφορετικές ζώνες ώρας. Αλλά σχεδόν κανείς δεν ακολουθεί ακριβώς το μοτίβο των μεσημβρινών: κάθε κράτος το ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό Ένα μέρος της ανθρωπότητας έχει το ρολόι ουσιαστικά μπροστά και ένα άλλο ουσιαστικά πίσω σε σχέση με τον πραγματικό ηλιακό χρόνο. Μπορείτε να το δείτε στον χάρτη: τα προχωρημένα είναι με κόκκινο και τα πίσω με πράσινο. Γενικά, υπάρχουν ολόκληρες χώρες που είναι μπροστά ή πίσω, αλλά υπάρχουν ακόμη και περιπτώσεις χωρών όπου υπάρχουν τμήματα που είναι προηγμένα και άλλα που είναι καθυστερημένα, όπως η Κίνα. Ένα πραγματικό χάος.

Και στην Ισπανία τι συμβαίνει;

Στην Ισπανία, ο Francisco Franco Bahamonde, ένας ηγέτης με τη χάρη του Θεού, σκέφτηκε ότι το γεγονός ότι το ρολόι στη Μαδρίτη ήταν μία ώρα πίσω από αυτό του Βερολίνου (κάτι λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι στο Βερολίνο η ανατολή και η δύση του ηλίου είναι γενικά μιάμιση ώρα πριν από στη Μαδρίτη) δεν ήταν καλό για σχέσεις με φίλους. Έτσι αποφάσισε το 1942 να μείνουμε (και να συνεχίσουμε να το κάνουμε) με την ίδια ώρα Βερολίνου.

Το αποτέλεσμα είναι ότι, σχεδόν έναν αιώνα μετά, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ το γεγονός ότι βραδιάζει αργά τον Ιούνιο, που δεν μας νοιάζει αν ο χρόνος είναι ξεπερασμένος. Οι σπάνιοι είναι οι άλλοι, που τρώνε πολύ νωρίς. Οι σπάνιοι είναι οι άλλοι, για τους οποίους το μεσημέρι είναι δώδεκα και όχι δύο.

Και αυτό είναι όλο. Το θέμα δεν είναι δράμα: απλά έχουμε λάθος χρόνο, όπως τόσα άλλα μέρη στον κόσμο. Οι κομμουνιστικές δικτατορίες ήταν πολύ δοσμένες σε αυτά τα πράγματα (η κληρονομιά τους είναι πολύ ξεκάθαρη στον χάρτη), αλλά και οι φασιστικές δικτατορίες δεν έμειναν πολύ πίσω. Δεν φαίνονται πολύ διαφορετικοί, ούτε καν σε αυτό.

Στην περίπτωση της Ισπανίας, το χάσμα που σύρουμε είναι ήδη μεγάλο σε μέρη όπως η Πάλμα ντε Μαγιόρκα ή η Χιρόνα, αλλά Είναι τεράστιο σε πόλεις όπως η Ponferrada ή το Vigo.

Το λογικό, λογικό και λογικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε θα ήταν να γυρίσουμε τα ρολόγια μας μία ώρα πίσω και παρεμπιπτόντως να επανορθώσουμε τον δικτάτορα του XNUMXού αιώνα. Εφόσον αφαιρέσαμε τα ονόματα των δρόμων, η αντίσταση που έχουμε στο να αφαιρέσουμε την ώρα δεν είναι πολύ ξεκάθαρη... Αν το κάναμε, θα σηκωνόμασταν και θα πηγαίναμε για ύπνο εξήντα λεπτά νωρίτερα (σύμφωνα με την ώρα του ρολογιού, αλλά ταυτόχρονα σύμφωνα με την ηλιακή πραγματικότητα). Τότε το μεσημέρι θα ήταν πάλι λίγο πιο κοντά στη μέση της ημέρας και τα μεσάνυχτα λίγο πιο κοντά στη μέση της νύχτας. Λογικό, πήγαινε.

¿Γιατί δεν υιοθετούμε μια τόσο απλή αλλαγή; και τόσο λογικό όσο αυτό; Γιατί δεν ρυθμίζουμε το ρολόι στην ώρα με τη μία;

Λοιπόν, επειδή οι ιδέες δυσκολεύονται να πεθάνουν, τι θα έλεγε ο Asimov. Ή το ίδιο, γιατί οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους συντηρητικοί, ανεξάρτητα από το πόσο προοδευτικοί πιστεύουμε ότι είμαστε, και κάθε χρόνο που περνάει περισσότερο: συνηθίζουμε σε αυτό που έχουμε, είτε το έφερε ο Θεός είτε ο Διάβολος, είτε είναι λογικό ή ανόητο. , και πάντα βρίσκουμε λόγους να το υπερασπιστούμε.

Το θέμα Η αλλαγή της ώρας είναι ένα πολύ δευτερεύον θέμα. Είναι μια απλή σύμβαση. Η προσαρμογή του στην πραγματικότητα δεν θα έκανε τη ζωή πολύ καλύτερη ή χειρότερη για εμάς. Δείχνει όμως κάτι πολύ πιο σημαντικό: Υπογραμμίζει την τεράστια δύναμη που έχει στις κοινωνίες η αντίσταση στην αλλαγή. Αυτό που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό απολαμβάνει, με το γεγονός ότι έχει ιστορία, μια κοινωνική νομιμότητα που δεν παρέχεται σε ό,τι είναι νέο. Η καινοτομία, ανεξάρτητα από το πόσο φορτωμένη με λόγους μπορεί να είναι, πρέπει να κερδίσει τη νομιμότητά της μετά από σκληρή δουλειά.

Γι' αυτό οι δημόσιοι προϋπολογισμοί καταρτίζονται με βάση αυτούς του προηγούμενου έτους, διαιωνίζοντας αδικίες, αντί της πολύ πιο λογικής τεχνικής του προϋπολογισμού με βάση το μηδέν. Γι' αυτό είναι πολύ δύσκολο να καταργηθούν οι επιδοτήσεις που έρχονται από πίσω, ακόμα κι αν αποδειχθεί η αδικία ή η αχρηστία τους, ενώ η εισαγωγή νέων, πολύ πιο λογικών είναι εξαιρετικά δύσκολη και έρχεται σε αντίσταση. Γι' αυτό τα συγκριτικά παράπονα δεν φαίνονται τόσο σοβαρά αν έχουν την πατίνα των χρόνων, αλλά διαμαρτυρίες που έχουν κοινωνική στήριξη πάντα προκύπτουν όταν πρόκειται για την εξάλειψή τους. Γι' αυτό αγαπάμε τον παράξενο χρόνο που έχουμε στο ρολόι μας και θεωρούμε επιθετικότητα να προσπαθεί κάποιος να τον προσαρμόσει στην πραγματικότητα. 

Ένα ηλιακό ρολόι στην Úbeda (Jaén), σηματοδοτεί την ώρα του μεσημεριού (12:00 ώρες). Είναι Σάββατο 26 Μαρτίου 2016. Σύμφωνα με την επίσημη ώρα είναι, αντ' αυτού, 13 ώρες, 12 λεπτά και 14 δευτερόλεπτα. Εκείνο το βράδυ άλλαξε η ώρα. Την επόμενη μέρα, 27 Μαρτίου, το μεσημέρι έπεσε επίσημα στις 14:12 μ.μ.