Καλοκαίρι 2018: τέσσερα παιχνίδια με το αλλαγμένο πόδι

Αυτό που συνέβη τις τελευταίες είκοσι ημέρες αφήνει τους πάντες στην ισπανική πολιτική σκηνή με αλλαγμένο πόδι, με τις προηγούμενες προσδοκίες γκρεμισμένες και χωρίς να ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει ο δρόμος.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι ενθουσιασμένο. Ανέκτησε μια εξέχουσα θέση που είχε χάσει εντελώς, και αυτό από μόνο του είναι ήδη σπουδαία νέα. Ο Sánchez έχει ξαναγεννηθεί αφού θεωρήθηκε νεκρός και αυτό μπορεί να κάνει τους φίλους του να προβληματιστούν εχθροί μέσα από το κόμμα, ότι παρόλο που τώρα σιωπούν, είναι ακόμα εκεί: την επόμενη φορά που θα πέσει ο Σάντσεθ, ούτε η στάχτη μπορεί να μείνει άσβεστη, γιατί ο Πέδρο έχει ήδη δείξει ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να ανασυντάξει τις στάχτες, να επιτύχει μεγάλα επιτεύγματα. Αυτές τις δύο τελευταίες εβδομάδες ο νέος πρόεδρος της κυβέρνησης κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο: πρώτα, πετάξτε έξω έναν πρόεδρο που φαινόταν συμπαγής και που τον προηγούνταν περισσότεροι από πενήντα βουλευτές. Δεύτερον, να πάρει τις ψήφους όσων δαιμονοποίησε τέσσερις μέρες πριν, προσφέροντάς τους καλά λόγια και λίγα στοιχεία (αυτό είναι γνωστό). Και τρίτον, να φτάσουμε με νέο αέρα για να χτίσουμε μια παλιά κυβέρνηση, που δεν τρομάζει τις οικονομικές δυνάμεις ή την Ευρώπη και εναντίον της οποίας αυτοί που αφοπλίστηκαν δίνοντάς της λευκή επιταγή μπορούν να πουν λίγα γιατί κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το ψήφισμα νοιάζονταν πολύ περισσότερο πέταξε αυτόν που έφυγε για να απαιτήσει αυτόν που έφτασε.

Ο Σάντσες βρίσκεται σε περίοδο χάριτος και μπορεί να κάνει σχεδόν ό,τι θέλει. Καλά θα κάνετε να εκμεταλλευτείτε αυτούς τους καλοκαιρινούς μήνες. Υπάρχει πολύς Τύπος που θέλει να αξιοποιήσει, πολλοί σχολιαστές ενδιαφέρονται να μην κάνουν το αφεντικό να νιώθει πολύ άβολα, οπότε, προς το παρόν, δεν θα δεχτεί τόση κριτική όσο τα συγχαρητήρια. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Sánchez μπορεί να κερδίσει πολλά και να χάσει λίγα. Εάν φτάσει ενισχυμένο τον Σεπτέμβριο, οι όποιες επακόλουθες πισωγυρίσεις μπορούν να κατηγορηθούν στην κωλυσιεργία των άλλων (Podemos, αποσχιστές κ.λπ.) και όχι στη δική τους ανικανότητα.

Αλλά δεν πρέπει να αγνοηθεί, γιατί οι τεράστιοι κίνδυνοι που αναλαμβάνει υπάρχουν, υπάρχουν από την πρώτη μέρα: οι συνοδοιπόροι που έχει επιλέξει και που αργά ή γρήγορα θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο τους για να απαιτήσουν λογαριασμούς (Podemos) ή πλεονεκτήματα ( αποσχιστές), δεν είναι αρεστοί στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, και αυτό θα μπορούσε τελικά να τον επηρεάσει στις κάλπες.

Το Λαϊκό Κόμμα βρίσκεται σε καλύτερη θέση από ό,τι πριν από μερικές εβδομάδες. Δεν είναι αστείο. Τότε ήταν ένα κόμμα σε παρακμή, για το οποίο κάθε νέος μήνας μονιμότητας στην κυβέρνηση σήμαινε επιπλέον φθορά, μερικά δέκατα λιγότερες ψήφους και ένα ακόμη βήμα προς την άβυσσο. Τώρα, αναγκασμένοι από τις συνθήκες, πρέπει να αντιμετωπίσουν μια για πάντα τη μοναδική τους πραγματική πρόκληση: να αναρρώσουν ή να πεθάνουν για πάντα. Αν έπρεπε να στοιχηματίσουμε, θα στοιχηματίζαμε στην ανάρρωση του. Αυτό το κόμμα έχει μεγάλη κοινωνική βάση, πολλή δύναμη που παραμένει ανέπαφη και δεξαμενή έμπειρων κυβερνώντες από την πρώτη και τη δεύτερη σειρά, μεταξύ των οποίων πρέπει να επιλέξουν έναν σταθερό ηγέτη που θα τους εκτοξεύσει προς τον μεγάλο στόχο: να αναλάβουν το ρόλο της πραγματικής αντιπολίτευσης και να εκτοπίσουν τους Ciudadanos.

Η εμπειρία μάς λέει ότι η εκλογή ενός νέου ηγέτη, ειδικά μετά από μια παρατεταμένη περίοδο μονιμότητας από τον προηγούμενο, είναι μια ασυναγώνιστη ευκαιρία να ανακτήσει κανείς την προβολή. Οι αμαρτίες του παρελθόντος συγχωρούνται, ή τουλάχιστον μαλακώνουν πολύ, και η εικόνα φρέσκο του νέου πουλάει πολύ στις μεταμοντέρνες κοινωνίες. Εάν ξέρετε πώς να επιλέγετε καλά την ομιλία σας και παρέχετε μια επιπλέον δόση καινοτομία (λόγω φύλου, γεωγραφικής καταγωγής, φυσικής εμφάνισης, αλλαγής ομιλίας, σχεδόν άγνωστο αρχικά, οτιδήποτε), η επιτυχία είναι σχεδόν σίγουρη.

Μόνο η επανέκδοση υποθέσεων διαφθοράς ή το γεγονός ότι ο νέος ηγέτης γεννιέται πολύ δεμένος με το παρελθόν θα μπορούσε να αποτρέψει την επιτυχία του PP. Η πρόταση δυσπιστίας, μακροπρόθεσμα, μπορεί να ήταν μια ευλογία για αυτούς.

Το Podemos βρίσκεται στο σταυροδρόμι. Η υποστήριξη του Sánchez ήταν μια αναπόφευκτη ηθική απαίτηση. Η μη ρύθμιση συνθηκών ήταν ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από την εικόνα που είχε δημιουργηθεί σε προηγούμενα επεισόδια, σύμφωνα με τα οποία οι Podemos ήθελαν μόνο θέσεις και κατέλαβαν την εξουσία. Έτσι, αυτοί του Ιγκλέσιας έχουν κάνει αυτό που έπρεπε και το έχουν κάνει καλά. Τώρα όμως αντιμετωπίζουν ένα ιδιαίτερο διάβαση της ερήμου: εκείνοι που, ποντάροντας σε κάτι, γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να ωφεληθούν από το αποτέλεσμα του στοιχήματος βραχυπρόθεσμα. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι, όπως συμβαίνει συνήθως, ο Sánchez κεφαλαιοποιεί τα έσοδα από την κυβερνητική καρέκλα, ενώ παραμένουν ενώπιον της κοινής γνώμης ως πέτρινοι καλεσμένοι, φιλικοί προς τους δικούς τους, αλλά στους οποίους, όταν φτάσει η στιγμή της αλήθειας, δεν θα να ψηφιστεί, επειδή η βασική αναφορά θα είναι, μέχρι τότε, σε άλλα αρκτικόλεξα: εκείνοι που καταλαμβάνουν τη La Moncloa.

Η μόνη επιλογή που έχει το Podemos είναι να αυτοσημαίνεται χωρίς να σπάει: να προτείνει και να απαιτεί μεταρρυθμίσεις που πείθουν τους ψηφοφόρους τους, χωρίς τα αιτήματά τους να είναι τέτοια που να αναγκάζουν την πτώση της κυβέρνησης, για την οποία η κοινή γνώμη θα μπορούσε να τους θεωρήσει υπεύθυνους. δύσκολη ισορροπία.

Πολίτες, αρχές Ιουνίου, δεν ξέρετε πού βρίσκεστε. Μόλις ξυπνήσατε από ένα ειρηνικό όνειρο στο οποίο η ομιλία σας ήταν εύκολη και συνεκτική, μόνο για να βρεθείτε βουτηγμένος στον ιδρώτα, με τους παλμούς σας να χτυπούν στο σκοτάδι. Η πρώτη απάντηση όσων από τη Ριβέρα στη νέα κατάσταση ήταν να κατηγορήσουν την κυβέρνηση ότι τέθηκε στα χέρια των ανεξάρτητων και ακόμη και των τρομοκρατών. Όπως είναι λογικό, αυτή η έξοδος μπορεί να έχει πολύ μικρή πρόοδο, και στην πραγματικότητα ο Σάντσεθ έχει ήδη αρχίσει να την αποκηρύσσει αφού διορίζει ένα υπουργικό συμβούλιο με εξέχουσες προσωπικότητες που αντιτίθενται στο κίνημα ανεξαρτησίας. Εάν αυτό το μήνυμα συνεχίσει να δίνεται από το PSOE, ποιο έδαφος έχει να εξερευνήσει η Ciudadanos; Η λογική απάντηση είναι «αυτή που αφήνει ελεύθερο το Λαϊκό Κόμμα». Αλλά το PP δεν είναι πλέον στην κυβέρνηση και μπορεί τώρα να επικεντρωθεί με επιτυχία στο να δώσει μια νέα εικόνα, με έναν διαφορετικό ηγέτη που θα συγχωρεθεί για τα περισσότερα από τα γεγονότα για τα οποία το κόμμα του έχει εκδιωχθεί από την κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση δίνει φτερά και μια έγκαιρη αλλαγή ηγεσίας ενώ βρίσκεται και στην αντιπολίτευση. Και τα δύο γεγονότα αφήνουν το Ciudadanos σε άγνωστο έδαφος: ο Rivera θα είναι πλέον «ο παλιός», αυτός που διατηρεί τον συνηθισμένο λόγο, ενάντια σε ένα PP και ένα PSOE που, για πολύ διαφορετικούς λόγους, μπορούν να παρουσιαστούν στην κοινωνία με μια νέα πτυχή. Σε αυτή την κατάσταση, θα ήταν λάθος να μείνει ο Ριβέρα στην ομιλία του. Αντιθέτως, πρέπει να βρει νέα ελατήρια που του επιτρέπουν να ξανακερδίσει την εξοχή και δεν είναι εύκολο να το κάνει, γιατί είναι εξαιρετικά κοινωνικά περιστεριώνας. Δεν έχει όμως άλλη εναλλακτική αν δεν θέλει να χάσει σε λίγους μήνες ολόκληρη τη ροή ψήφων που του πήρε δύο χρόνια για να συγκεντρώσει.

Χοσέ Σαλβέρ