Πολίτες απέναντι στον γκρεμό

Στους Πολίτες ξεκινούν το 2016 πολύ αποπροσανατολισμένοι. Ούτε ένα χρόνο πριν, το κόμμα εμφανίστηκε ως δια μαγείας στις κάλπες, μεταδίδοντας ένα μήνυμα που ενθουσίασε πολλούς. Εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη την Ισπανία. Όλη την άνοιξη και το καλοκαίρι έφερε στο φως πολλές προτάσεις όσον αφορά την πολιτική αναγέννηση, τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις και τις κοινωνικές βελτιώσεις. Ο αρχηγός τους ήταν ο πιο πολύτιμος μακράν. Ούτε ο Μαριάνο, ούτε ο Πέδρο, ούτε ο Πάμπλο, ούτε ο Αλμπέρτο: Άλμπερτ. οι πολίτες βρισκόταν στο κέντρο του ταμπλό, ως μια εξαιρετική εναλλακτική στα παλιά κόμματα, μισούν πολλοί Ισπανοί. Είχε μια σταθερή και σταθερή θέση. Νέο κόμμα που μάχεται κατά της διαφθοράς, υποστηρίζει μεταρρυθμίσεις και προωθεί τη δημοκρατική αναγέννηση. Επιπλέον, υπερασπίστηκε επιτεύξιμους στόχους και αυτό άρεσε σε πολλούς που ήθελαν κάτι νέο αλλά δεν εμπιστεύονταν τους Podemos.

Metroscopy, Νοέμβριος 2015.

Το κόμμα έφτασε στα τέλη Νοεμβρίου, ένα μήνα πριν από τις εκλογές, με πραγματικές πιθανότητες να τις κερδίσει. Ή έτσι φαινόταν. Τι συνέβη ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι τόσο διαφορετικό από αυτό που αναμενόταν;

Αν και τα πάντα αποκαλύφθηκαν τον Δεκέμβριο του 2015, οι βαθύτερες αιτίες προέρχονται από πίσω:

Στην δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Μαΐου υπήρχε ήδη ένα σοβαρή προειδοποίησηαλλά δεν μπορούσε να το δει. Οι ψηφοφόροι του γύρισαν την πλάτη τις τελευταίες εβδομάδες της προεκλογικής εκστρατείας για δύο λόγους:

1. Επειδή στρατολογούνται βιαστικά, χωρίς τάξη, ούτε συναυλία, ούτε κριτήρια, σε ανθρώπους που ήρθαν από το παρελθόν, ειδικά από το PP και το PSOE, ακριβώς από τα κόμματα που ήθελαν να ξεπεράσουν οι ψηφοφόροι τους. Και δεν ήταν οποιοσδήποτε λαός. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν ακριβώς οι χειρότεροι, οι ριμπάουντ, εκείνοι που προσπάθησαν να διατηρήσουν μια καρέκλα και έτσι να εγγυηθούν το παραδοσιακό τους μερίδιο εξουσίας. Άπειρη αδεξιότητα, αυτή αυτής της απόφασης.
2. Γιατί Πολίτες Δεν ήταν ξεκάθαρο πότε ήρθε να πει τι θα έκανε με τις ψήφους του την επομένη των εκλογών. Έτσι, επέτρεψε στην προεκλογική εκστρατεία να επικεντρωθεί τελικά σε αυτό το θέμα, όχι στις συγκεκριμένες προτάσεις του καθενός. Τελικά ο γεμάτος αμφιβολίες ψηφοφόρος προτίμησε το γνωστό κακό.

Το αποτέλεσμα εκείνων των εκλογών ήταν μέτριο, αλλά το κόμμα δεν το αναγνώρισε ως τέτοιο. Οι εξωτερικές πόρτες διακήρυξαν μια υποτιθέμενη επιτυχία, κάνοντας μια ενδιαφέρουσα και μεροληπτική ερμηνεία των δεδομένων. Στα παρασκήνια δεν υπήρχε καν ένας επιφανειακός προβληματισμός για το τι συνέβη, που έφτασε σε ολόκληρη την οργάνωση, μια συζήτηση για το γιατί οι μισοί από τους πιθανούς ψηφοφόρους που είχε το κόμμα στις αρχές Μαΐου, αποφάσισαν να μην τον ψηφίσουν στο τέλος του ίδιου μήνα. Η ιεραρχική δομή του κόμματος, βασισμένη σε μεμονωμένες τοπικές φούσκες, και χωρίς μηχανισμούς άμεσης συμμετοχής των θυγατρικών στη λήψη αποφάσεων, το απέτρεψε. Ένα κόμμα που λέγεται ότι είναι του XNUMXου αιώνα, χωρίς άμεσους ψηφιακούς μηχανισμούς για συμμετοχή ή συζήτηση.  Καμία σχέση με τους Podemos, το άλλο νέο κόμμα. Οι Ciudadanos, ένα κόμμα που λέγεται ότι είναι του XNUMXου αιώνα, ετοιμάζει δημοτικές υποψηφιότητες στο οποίο τοποθετούνται εκατοντάδες εκπρόσωποι των παλιών τοπικών δυνάμεων. ένα πάρτι που αγνόησε πολλές χιλιάδες αγωνιστές και ενθουσιώδεις υποστηρικτές, ακριβώς σε αυτούς που χωρίς σακίδια στην πλάτη τους θα έπρεπε να ήταν οι πρωταγωνιστές των υποψηφιοτήτων.

Ως δημοπρασία, Πολίτες έδωσε την αίσθηση, με τις μετεκλογικές συμφωνίες, να υποστηρίξουμε τα χειρότερα σε κάθε μέρος, ο πιο διεφθαρμένος, ο πιο παλιός.

ακόμα, ήρθε το καλοκαίρι και η στάση του κόμματος στην Καταλονία, μαζί με το κύρος του Albert Rivera, Κατάφεραν να σώσουν τα έπιπλα.  Οι γκάφες ξεχάστηκαν προς το παρόν και οι προσδοκίες για τους στρατηγούς αποκαταστάθηκαν. Αλλά εν τω μεταξύ, ο Podemos ανακτούσε την πρωτοβουλία. Ο Πάμπλο και η οικογένειά του τα κατάφεραν, πρώτα μέσα κοινωνικά δίκτυα, μεταξύ των πιστών του? αλλά στη συνέχεια φτάνοντας σε ολόκληρη την κοινωνία, η οποία Ο Ciudadanos θα χαρακτηριστεί ως δίδυμος αδερφός του PP. Οι προτάσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ προχωρημένες σε κοινωνικά θέματα, που έκανε η Ciudadanos δεν ωφελούσαν. Τα καλύτερα πέρασαν απαρατήρητα. Άλλα παρερμηνεύτηκαν και κανένας από το κόμμα δεν τους υπερασπίστηκε με πεποίθηση. Η απάντηση στην κριτική ήταν τρομακτική, σαν να ντρεπόταν. Ακόμα πιο σοβαρό ήταν αυτό οι προτάσεις για πολιτική αναγέννηση θα παραμείνουν στα μισά, χωρίς την απαραίτητη δύναμη για να είναι πειστικό. Ως προς οικονομικές ιδέες, εγκωμιασμένοι από κλάδους ειδικών, συγκρούστηκε με την πραγματικότητα της χώρας, συνηθισμένοι σε έναν πολύ διαφορετικό πατερναλιστικό λόγο, και βυθίστηκαν ξανά στα κοινωνικά δίκτυα, όπου βασίλευαν οι Podemos. Χρησιμοποίησαν μόνο στο τέλος για να διευκολύνουν το περιστεριώνα ως καθαρά δεξιό κόμμα. Το Εθνικό Στέλεχος του κόμματος, εν τω μεταξύ, κοίταξε ανίδεο το ταβάνι και έκανε νούμερα και εικασίες για το μέλλον με τις δημοσκοπήσεις στο χέρι.

Χωρίς την ικανότητα αντίδρασης, απορροφημένοι από τον θρίαμβο στην Καταλονία, το drift αφέθηκε να συνεχιστεί, αναθέτοντας τα πάντα στην έλξη του αρχηγού.  Τα ισχυρά θέματα δεν τονίστηκαν με συνέπεια (διαφθορά, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, βαθιά δημοκρατική ανανέωση) και το μήνυμα έσβησε συγχέεται μεταξύ αυτού του PSOE και του PP. Τελικά έγινε σαφές στους αναποφάσιστους ψηφοφόρους ότι εκείνο το κόμμα ήταν μέρος της κάστας, Και όχι εναλλακτική μπροστά της. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έφτασε η περίφημη τετραμερής συζήτηση της προεκλογικής εκστρατείας για τον Άλμπερτ Ριβέρα. Εμφανίστηκε σε αυτό ως ένας από αυτούς των γραβάτα και κοστούμι: αυτά του συστήματος. Όχι μόνο οι φόρμες, αλλά κυρίως τα περιεχόμενα: ομαλή, μέτρια, τίποτα πρωτοποριακό, τον έκαναν να παραπαίει. Κανείς δεν τον προειδοποίησε, ίσως, αυτό η ψευδαίσθηση δεν διατηρείται μέσα από ένα σύνθημα, αλλά αυτό μεταδίδεται ευγενικά αλλά σθεναρά αντίθετη αυτοί που το έχουν πάρει από μια χώρα. Διαφορετικά, η ψευδαίσθηση χάνεται.

Μετά τις 20-Δ εκλογές Το Ciudadanos έχει μείνει απομονωμένο, αβοήθητο και άσχετο, χωρίς εδαφική βαρύτητα ή δύναμη στο Συνέδριο των Βουλευτών. Τα δυνατά του σημεία δεν αξιοποιήθηκαν τότε, ενώ οι αδυναμίες αφέθηκαν να δουν όλοι. Έχει ακόμα μια (μικρή) ευκαιρία: να ανακτήσει τον δικό του λόγο, ηχηρό και ασήμαντο από τους άλλους. Πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά. Δεν έχει πια τίποτα να χάσει, αφού έχει χάσει σχεδόν τα πάντα. Υπάρχει ακόμα κάτι που πρέπει να κερδίσουμε: ένα αφοσιωμένο εκλογικό σώμα, το οποίο δεν θα είναι ποτέ τόσο μεγάλο όσο θα μπορούσε να ήταν το 2015, αλλά θα μπορούσε να είναι ακόμα σημαντικό. Για να το κάνει αυτό, δεν έχει άλλη επιλογή από το να είναι πολύ πιο αποφασιστικός και ριζοσπαστικός στα μέτρα πολιτικής αναγέννησης που προτείνει, ξεκάθαρα σε κοινωνικά ζητήματα, χωρίς να φοβάται τις κακόβουλες ερμηνείες που θα γίνονται πάντα στις προτάσεις του και θαρραλέος στα οικονομικά ζητήματα. , αν και ένα μέρος της κοινωνίας δεν κατανοεί τα επιχειρήματά του, πολύ φιλελεύθερο για την ισπανόφωνη γεύση.

O Ciudadanos εγκαταλείπει το κοστούμι παραλλαγής με το οποίο είναι τυλιγμένο, και κάνει ένα βήμα προς τα εμπρός για να διαφοροποιηθεί και να ταράξει τις συνειδήσεις μέσω μιας ηθικής παρόρμησης (όπως έκανε το Podemos, αλλά με το δικό του στυλ),  ή θα πεθάνει, όπως συνέβη πριν με έργα όπως το UPyD ή το CDS.

Οι γενικές εκλογές δεν ήταν η πρώτη ευκαιρία για τους Ciudadanos. Έχουν υπάρξει οι δεύτερες, μετά την αποφασιστική οπισθοδρόμηση των δημοτικών. ΚΑΙ στην πολιτική οι τρίτες ευκαιρίες δεν δίνονται σχεδόν ποτέ σε νεοφερμένους. Πάνω απ' όλα, δεν χορηγούνται σε όσους δεν μαθαίνουν ή είναι αποφασισμένοι να μην θέλουν να μάθουν τι είναι το πάρτι.

@josesalver