κατά της πόλωσης

Πριν είχαμε δικομματικό σύστημα, αλλά τώρα Μας ωθούν καθημερινά προς την πόλωση πολιτική μεταξύ PP και Podemos. Διαβάζοντας τον τύπο ή περιηγώντας στα φόρουμ, φαίνεται συχνά ότι η ισπανική πολιτική είναι ζήτημα δύο: το καλό και το κακό. γιν και γιανγκ? μπλουζ και μωβ (ή το αντίστροφο).

Εφημερίδες, τηλεόραση, σχόλια, κοινωνικά δίκτυα, σκάνδαλα,... όλα μας οδηγούν αναπόφευκτα στην πόλωση. Η φωτιά φουντώνεται από τη μια άκρη και απαντάται από την αντίθετη άκρη με φύσημα. Φαίνεται ότι είναι προς το συμφέρον και των δύο μερών να το πράξουν. Οι δεξιές εφημερίδες επιτίθενται ξανά και ξανά στους Podemos, το υιοθετούν ως κύριο εχθρό τους, αποκαλύπτουν σκάνδαλα ή τα εφευρίσκουν αν χρειαστεί, με μόνη επιθυμία να κουνήσουν το δάχτυλο στους podemitas, οι οποίοι είναι, προφανώς, ο ίδιος διάβολος. Από την πλευρά τους, αυτοί του Ιγκλέσιας συνεχίζουν την ομιλία τους για την υπεράσπιση του «λαού», χαρακτηρίζοντας σιωπηρά όλους όσους δεν είναι στο πλευρό τους ως μέρος της κάστας. Οι μπλε και οι μωβ καταλήγουν να πολεμούν τον μοναδικό πόλεμο που τους ενδιαφέρει, να αποδέχονται ο ένας τον άλλον ως εχθρούς και να προσποιούνται ότι όλοι συμμετέχουμε στον αγώνα τους.

Πρέπει όμως να κάνουμε κάτι τέτοιο; Πρέπει να διαλέξουμε; Τι γίνεται με το σχήμα των τεσσάρων παιχνιδιών που προέκυψε από το 20-D; Πώς ταιριάζει αυτό το πολυπολικό σχήμα στη διαμάχη του P Podemos;

Δεν ταιριαζει. Αυτό που κάνει ο Podemos είναι ο πόλεμος ενάντια στον εχθρό του λαού και Αυτός ο διαγωνισμός χρειάζεται έναν μοναδικό αντίπαλο. Αυτός ο αντίπαλος έχει όνομα και ονομάζεται Λαϊκό Κόμμα. Άλλοι πιθανοί ηθοποιοί (PSOE, Ciudadanos) αποτελούν εμπόδιο στο πεδίο της μάχης: αποσπούν την προσοχή. ο τρίτους Δεν είναι καλοί για τους Podemos, γιατί παρέχουν απόψεις που δεν μπαίνουν στο παιχνίδι «ή εμείς ή η κάστα». Η στρατηγική του Podemos συνεχίζει να είναι ηγεμονία και στη συνέχεια περιλαμβάνει την αφαίρεση της εξέχουσας θέσης τους, την απενεργοποίησή τους ή την αγνόησή τους με τον ίδιο τρόπο που έκανε (με επιτυχία) με την Izquierda Unida. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Δεν υπάρχει άλλος αγώνας εδώ από αυτόν των Podemos ενάντια στην κατεστημένη εξουσία. Και θέλουν να μας εμπλέξουν όλους σε αυτή την εφηβική διαλεκτική ενάντια στον μπαμπά-ΡΡ. Το πρόβλημά σας είναι ότι, ίσως, δεν γίναμε όλοι ξαφνικά έφηβοι.

Για τους Podemos, η εξουσία έχει ονόματα και επώνυμα, γκρίζα μαλλιά και βιβλιάριο επιταγών. Είναι σαν ένας κακός μπαμπάς που πρέπει να πολεμήσεις. Και γι' αυτό έρχονται, να τον νικήσουν με το δίκαιο σπαθί στο χέρι. Οι άλλοι, οι τρίτοι, οι μελαγχολικοί, πρέπει επιτέλους να διαλέξουν τη μία ή την άλλη πλευρά: «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου», είπε ο Ιγκλέσιας, συγγνώμη, Ιησού Χριστό.

Για τους Podemos, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να βάλουν τους μαλακούς στη μέση, ειδικά αυτούς που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές, να ανοίξουν τα μάτια τους και να καταλήξουν να υποστηρίζουν τους σωτήρες: πρέπει να υπερτερούν σε μεγάλο βαθμό στις κάλπες. Μόνο τότε οι σοσιαλιστές θα παραδοθούν.

Για το PP υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να μπουν οι μαλθακοί στη μέση, ειδικά οι ψηφοφόροι των Ciudadanos, να καταλήξουν να επιστρέψουν στο μαντρί: ότι ο φόβος των Podemos επιστρέψει τις ψήφους στο PP και στριμώξει τον Ριβέρα. Μόνο τότε θα τα παρατήσουν τα πορτοκάλια.

Αυτή η στρατηγική μπορεί να αποφέρει καρπούς για τους Podemos, αλλά, στην πορεία, θα προσφέρει ασφαλείς επιστροφές στο Λαϊκό Κόμμα.  Και μόνο χάρη στην εμφάνιση των Podemos μπορεί να γίνει κατανοητό ότι το πιο μισητό κόμμα στην Ισπανία, το Λαϊκό Κόμμα, συνεχίζει επίσης να είναι το πιο ψηφισμένο. Ο Θεός ήρθε στο PP με την άφιξη των Podemos, Confluencias και άλλων. Αν δεν ήταν όλα αυτά, παρενοχλημένο από συνεχείς περιπτώσεις διαφθοράς, το Λαϊκό Κόμμα θα είχε απασχολήσει τα έδρανα της αντιπολίτευσης εδώ και πολλούς μήνες. Μόνο αντίσταση ενάντια στον μωβ εχθρό, η ψυχική πόλωση στην οποία έχει περιχαρακωθεί το εκλογικό σώμα του PP,  μας επέτρεψε να διατηρήσουμε την πλειοψηφία των ψήφων. Το PP ζει από το φόβο των Podemos με τον ίδιο τρόπο που οι Podemos ζουν από το μίσος για το Λαϊκό Κόμμα. Μακροπρόθεσμα ο φόβος αποδεικνύεται πιο ισχυρή δύναμη από το μίσος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Βραχυπρόθεσμα, ωφελούνται και οι δύο.

Στην πορεία βρίσκονται η Ισπανία και οι Ισπανοί, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν τον πόλεμο και δεν θα ήθελαν να μάθουν τίποτα. Σε αυτήν την αναπαράσταση του μίσους και του φόβου, με τους θαυμαστές να πηγαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα για να βρίζουν τον εχθρό, Πού είναι το συναίσθημα όσων δεν συμφωνούν ούτε με τη νέα θρησκεία ούτε με την παλιά κυβέρνηση;

Η πλειοψηφία των Ισπανών δεν είναι στο πλευρό ούτε του ενός ούτε του άλλου. Τοποθετούνται στα κεντρικά σημεία του πολιτικού φάσματος, ούτε πολύ δεξιά ούτε πολύ αριστερά. Θέλουν μια καλύτερη χώρα, να αλλάξουν ό,τι είναι λάθος, να αφαιρέσουν ό,τι είναι απαραίτητο, αλλά χωρίς επαναστάσεις ή μεσσίες. Η πλειοψηφία των Ισπανών δεν θέλει ούτε αυτό το PP ούτε αυτό το Podemos στην κυβέρνηση.  Και αν ναι, γιατί πρέπει να παραιτηθούν από την απόκτησή τους; Η μόνη απόλυτη πλειοψηφία για την οποία μπορεί να καυχηθεί η δημοκρατία μας είναι αυτή που μοιράζονται το PP και το Podemos: τόσο το ένα όσο και το άλλο προκαλούν την απόρριψη πάνω από το 50% του πληθυσμού και σε αντάλλαγμα έχουν μόνο την υποστήριξη εικοσάρων. Και με αυτό θέλουν να μας κυβερνήσουν όλους.

Μεγάλο μέρος του Τύπου και των ΜΜΕ, παραδομένη στην πόλωση, δηλαδή στην κατηγορία και ακόμη και στα ψέματα, ωφελεί αυτά τα δύο μέρη. Σχεδόν καθημερινά διατυπώνονται κατηγορίες εναντίον των Podemos τις οποίες οι Podemit στη συνέχεια απορρίπτουν στα κοινωνικά δίκτυα, των οποίων είναι απόλυτοι κυρίαρχοι. Τότε ξεκινούν διαλεκτικές μάχες με τις οποίες, ηθελημένα ή μη, τροφοδοτούν το ΡΡ. Οι δεξιοί, κυρίαρχοι σε πολλά μέσα ενημέρωσης, από την πλευρά τους τροφοδοτούν το Podemos δίνοντάς του εξώφυλλα για να πολεμήσει και προβολή για να τα εκμεταλλευτεί.

Με αυτόν τον τρόπο, όσοι φωνάζουν πιο δυνατά έρχονται να κυριαρχήσουν στη συζήτηση. Σε ένα μήνα από τώρα, Τα εκλογικά συμφέροντα των P Podemos θα προσπαθήσουν να μας πάνε ακόμα πιο μακριά στην επικράτειά τους.  «Ή εγώ ή το χάος. -Θα πει ο Μαριάνο-». «Είτε εγώ είτε το σύστημα. -Θα απαντήσει ο Πάμπλο.

Αν καταφέρουν να παρασύρουν την κοινωνία, μετά τις 26-J θα κυριαρχούμε από ένα κοινοβούλιο όπου οι δύο κύριες πολιτικές δυνάμεις όχι μόνο δεν θα μπορούν να συμφωνήσουν, ή να υποχωρήσουν ή να δουν πέρα ​​από τον εαυτό τους, αλλά δεν θα μπορούν καν να διασταυρωθούν.τους διαδρόμους χωρίς να πετάει τους τίτλους των εφημερίδων και τα tweets ο ένας στα μούτρα του άλλου. Ένα όμορφο θέαμα μας περιμένει αν δεν αντιδράσουμε.

Μπροστά σε μια τέτοια ασήμαντη συζήτηση, η κοινωνία των πολιτών πρέπει να υψώσει τη φωνή της με δύναμη, με τον μόνο απαράδεκτο τρόπο: με ψήφους. Πρέπει να πει ότι, πέρα ​​από φωτισμένους ανθρώπους και σφίγγες, αυτό που θέλει είναι καλοί και έντιμοι μάνατζερ που του επιτρέπουν να προχωρά λίγο περισσότερο κάθε μέρα, με ρεαλισμό και εποικοδομητικό πνεύμα. Αυτό το μεγάλο μέρος της κοινωνίας των πολιτών που δεν έχει ακόμη χάσει το μυαλό του πρέπει να ψηφίσει ήρεμα για να επιστρέψει εκείνους που βρίσκονται στα άκρα στην περιθωριοποίηση, σε αυτούς που αρνούνται να προσπαθήσουν να καταλήξουν σε συμφωνία και σε εκείνους που θέλουν να συμφωνήσουν μόνο αν είναι υπεύθυνοι.

Σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων (Άτομα με κεφαλαία γράμματα, αληθινά άτομα) είναι μεταξύ 4 και 6 στη δεξιά-αριστερά κλίμακα, αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη κοινωνική τους υποστήριξη έξω από εκεί, στα 3 και στα 7, προσπαθούν να μας κυβερνήσουν. 2 στην κλίμακα. Κόμματα που η μαχητικότητα τους, σαν να μην έφτανε, εντοπίζεται ακόμα πιο μακριά: στα νούμερα 8 και XNUMX (αντίστοιχα).

Απλό περίγραμμα της Ισπανίας. Μάιος 2016.

Πηγαίνετε γαργάρες, πολωμένοι κύριοι. Μπορεί να αναλάβετε τα μέσα, τα δίκτυα, τα σχόλια, τις κραυγές, αλλά δεν είστε περισσότεροι από εμάς: είστε λιγότεροι. Θα μας χτυπήσουν μόνο αν καταφύγουμε, κουρασμένοι, σε αποχή. Πρέπει να ξεπεράσουμε την αποθάρρυνση, πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τη ναυτία που προκαλούν οι διαφωνίες τους. Πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε για μια καλύτερη χώρα όπου ταιριάζουμε όλοι, και όχι μόνο εκείνοι από τη μία πλευρά. Δεν χρειάζεται να φύγετε από το κέντρο του ταμπλό. Αν αργότερα, ενόψει των αποτελεσμάτων, θελήσετε να τον πλησιάσετε, κύριοι Π.Π.Δημήτας, ευπρόσδεκτοι. Αλλά αν κάποιος από τους δύο προτιμά να συνεχίσει τον πόλεμό του, μείνετε μαζί του: είναι ένας κακός πόλεμος για τη χώρα και δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε αυτόν.

Ένας παλιός κομμουνιστής το είπε ξεκάθαρα πριν από τριάντα πέντε χρόνια: «Όλοι χωράμε εδώ ή δεν χωράει ούτε ο Θεός». Τραγουδούσε σκεπτόμενος τους στρατιώτες της μετάβασης (ήταν άλλη εποχή). Τώρα πρέπει να επεκτείνουμε τον λόγο: τώρα, όπου το τραγούδι λέει «πατρίδα», πρέπει να βάλουμε και τη λέξη «άνθρωποι». Φτάνει να μιλάς εκ μέρους του. Είμαστε όλοι άνθρωποι.