Tweet Battle: Τι στο διάολο είναι η αλλαγή;

Σήμερα, ημέρα της πρώτης συνεδρίας επένδυσης, στις δέκα δεκαπέντε το πρωί, έγινε αυτή η ανταλλαγή tweets:

Νομίζω ότι αυτό είναι το κλειδί για το τι συμβαίνει στα νέα κόμματα. Πέρα από συμφωνίες και διαφωνίες, πέρα ​​από αποτυχημένες ή επιτυχημένες επενδύσεις, αυτό που τις χωρίζει είναι ακριβώς αυτό: ένας διαφορετικός τρόπος να κοιτάμε γύρω μας.

Στις 20 Δεκεμβρίου μια ολόκληρη γενιά ήρθε στον πολιτικό στίβο. Μια γενιά Ισπανών που δεν καθορίζεται τόσο από την ηλικία όσο από τη στάση τους: είναι αυτοί που έχουν χορτάσει τα συνηθισμένα.

Για αυτόν τον λόγο, και μόνο για αυτόν τον λόγο, τα νέα κόμματα είχαν σε αυτές τις εκλογές μια ιστορική ευκαιρία να σπάσουν την εκλογική αδράνεια του ισπανικού λαού. Σε μια χώρα στην οποία παραδοσιακά ψήφιζαν πάντα οι ίδιοι άνθρωποι, η πόρτα έχει πλέον ανοίξει στο νέο. Σχεδόν οι μισοί πολίτες έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν κάτι διαφορετικό. Επειδή? Γνωρίζουμε ήδη. Ας μην μιλήσουμε για τα αίτια αυτής της αλλαγής στάσης γιατί τα γνωρίζουμε όλοι. Αλλά για τι? Αυτό είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι, αν και σχεδόν δέκα εκατομμύρια Ισπανοί έχουν ψηφίσει «υπέρ αλλαγής», δεν πιστεύουν όλοι ότι η αλλαγή σημαίνει το ίδιο πράγμα.

Για κάποιους, ψηφοφόρους του Podemos, η αλλαγή σημαίνει ρήξη. Ή έτσι φαίνεται. Ρίξτε ρήξη με τους ισχυρούς, ρήξη με τους χειραγωγούς, ρήξη με αυτούς που μας έφεραν σε μια οικονομική και πολιτική κατάσταση στην οποία κυριαρχούμε από ελίτ που χρησιμοποιούν τους θεσμούς του κράτους για δικό τους όφελος, βλάπτοντας τη συντριπτική πλειοψηφία.

Για άλλους, ψηφοφόρους της Ciudadanos, η αλλαγή σημαίνει μεταρρύθμιση. Μεταρρύθμιση των θεσμών που έχουν επιδοθεί στη διαφθορά, μεταρρυθμίσεις για τον τερματισμό των καταχρήσεων και την εξάλειψη των επικαλύψεων, για τον τερματισμό της αναποτελεσματικότητας και τον εκσυγχρονισμό των οικονομικών δομών: μεταρρύθμιση για τη βελτίωση των μηχανισμών δημοκρατικής συμμετοχής.

Μερικοί, τουλάχιστον ιδανικά, Θέλουν να γκρεμίσουν τα ίδια τα θεμέλια της κατεστημένης εξουσίας να χτίσουμε ένα διαφορετικό και καλύτερο, ενώ οι άλλοι θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο άσκησης της μοναδικής εξουσίας που θεωρούν νόμιμη: αυτός που ήδη υπάρχει.

Στα προάστια αυτής της διαμάχης βρίσκονται οι σκρατσές, οι Otegi ή οι Κουβανοί αντίπαλοι. Στο επίκεντρο βρίσκεται το καταλανικό ζήτημα. Η διαφορετική στάση που έχει ο καθένας απέναντι σε αυτά τα θέματα δείχνει από τι πολύ διαφορετικό υλικό αποτελούνται.

Η θέληση για αλλαγή και βελτίωση της κοινωνίας είναι κοινή, αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες.. Ο Ιγκλέσιας και ο Ριβέρα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε ορισμένα μέτρα δημοκρατικής αναγέννησης, αλλά σε λίγα άλλα. Το μοντέλο της κοινωνίας που έχουν στο μυαλό τους και τα δύο μέρη είναι βαθιά διαφορετικό. Οι διαφορές στην οικονομική πολιτική φαίνονται οι πιο βαθιές, αλλά δεν είναι: η πραγματική διαφορά έγκειται στη νομιμότητα που παρέχουν στην πολιτική δράση. Για το Podemos, η θεσμική δράση είναι ένας μηχανισμός που πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να προχωρήσουμε παραπέρα. Για τους Ciudadanos, η θεσμική δράση είναι το παν, γιατί δεν είναι θεμιτό να προχωρήσουμε παραπέρα.

Για το Podemos, η θεσμική πολιτική δράση είναι ένας τρόπος για την επίτευξη στόχων που την υπερβαίνουν, και αυτό είναι το πραγματικά σημαντικό. Γι' αυτό, όταν ο Πάμπλο Ιγκλέσιας κοιτάζει τον Οτέγκι, βλέπει πιο πέρα ​​και δεν μπορεί να διαχωρίσει τη συμπεριφορά (εγκληματική ή μη) αυτού του ανθρώπου από τους πολιτικούς στόχους που επιδιώκει. Για τη Ciudadanos, δεν υπάρχει πιθανός στόχος πέρα ​​από το παρόν περιεχόμενο των νόμων. Όποιος δεν συμμορφώνεται με αυτά δεν μπορεί να διεκδικήσει κανενός είδους νομιμότητα.

Αυτή η ένταση είναι βαθιά θεωρητική (Iñigo, φώτισέ μας) και δεν είναι στο μυαλό όλων των ψηφοφόρων και των δύο κομμάτων. Αλλά είναι στη βάση όλων των διαφορών τους. Δεν υπάρχει πιθανή συμφωνία. Με τον ίδιο τρόπο που το 1976 η ισπανική κοινωνία έπρεπε να επιλέξει μεταξύ μεταρρύθμισης και ρήξηςκαι τελικά η ένταση λύθηκε όταν είδαμε έναν ολόκληρο Santiago Carrillo να κάθεται, δίπλα στο επιτελείο του, με μια κοκκινωπή σημαία στην πλάτη του, Τώρα αντιμετωπίζουμε ένα παρόμοιο δίλημμα.: Ναι, ο Podemos, τελικά, αποφασίζει ότι πριν αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει να αλλάξουμε τους νόμους που καθιστούν δυνατές αυτές τις αλλαγές, που σημαίνει να τις υποθέσουμε και να τις κάνουμε δικές μας. ή αν, αντίθετα, αποφασίσει να θεωρήσει ότι το σύστημα είναι τόσο σάπιο που είναι απαραίτητο να προχωρήσει απευθείας σε ρήξη συστατικού.

Ένα νέο Σύνταγμα, είτε λέγεται είτε όχι, θα ήταν τότε ένα νέο πλαίσιο που δεν θα ήταν καν υποχρεωμένο να σέβεται, διαδικαστικά, τους μεταρρυθμιστικούς μηχανισμούς του προηγούμενου. Είναι μια επιλογή. Σε αυτό το πλαίσιο, για παράδειγμα, το καταλανικό δημοψήφισμα ταιριάζει σχεδόν αμέσως. Αλλά μπροστά σε αυτήν την επιλογή, σήμερα, η εναλλακτική για το Podemos είναι η μεταρρύθμιση, δηλαδή η ανάληψη της συμφωνίας με το PSOE και μαζί του το status quo. Και τίποτα από αυτά δεν ταιριάζει εκεί. Εκεί το Podemos θα πρέπει να αλλάξει τις βάσεις της διαπραγμάτευσης, τοποθετώντας την τρέχουσα συνταγματική σημαία δίπλα στο τραπέζι, ας πούμε. Δεν ξέρει κανείς αν πολλοί από τους ψηφοφόρους του θα τον συγχωρούσαν...

Το θέμα είναι λανθάνον και αυτό μου φαίνεται Το Podemos δεν έχει προβεί σε βαθύ προβληματισμό για το θέμα. Η άμεση δράση ίσως δεν του επιτρέπει να εμβαθύνει σε αυτή την λανθάνουσα ένταση που υπάρχει μέσα του. Αλλά Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσετε το δίλημμα, διαφορετικά θα εκραγεί στα χέρια σας. Η διαδοχή των tweets σήμερα το πρωί, ίσως, το αποδεικνύει αυτό.

Εν τω μεταξύ, η Ciudadanos δεν έχει κανένα πρόβλημα ως προς αυτό. Ελπίζω μόνο να μπορείς sumarμια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που εφαρμόζει μεταρρυθμίσεις, για να είναι ο καταλύτης της. Η αλλαγή, για αυτόν, είναι κάτι άλλο.