Tiom da katastrofoj anoncitaj... kaj finfine ĝi estis ĉi tio

Se la ĵurnalismo de la 10 jaroj Estis pro supraĵeco.

Ni komencis tiun jardekon ankoraŭ kun la gazeto sub la brako. Multaj homoj tiam aĉetis la gazeton irante al la kiosko, unu aŭ dufoje semajne, precipe dimanĉe. Iu frenezulo eĉ faris ĝin ĉiutage...

La gazeto, reen en 2010, Ĝi estis fizika afero, kiu estis desegnita en redakcio, dum horoj kaj horoj da laboro, kaj estis fabrikita en fizika presilo, por miloj aŭ je centoj da miloj, kun tunoj kaj tunoj da inko kaj papero. Kiam ĝi eliris sur la straton, tio, kion ĝi enhavis, estis novaĵoj de hieraŭ. Ĉi tio ŝajnas al ni preskaŭ neimagebla nun, sed tiel estis la aferoj... en tiuj tempoj de la antaŭhistorio. Ekzistis eĉ opiniopecoj kaj esploroj kiuj estis semajnoj en kreado. Miru. Por la tuj, ĉiam estis la televidilo, ŝaltita dum multaj horoj en la kuirejo, en la salono.

Ne ke ĉio estis mirinda tiam. Estis ankaŭ manipulado kaj mensogo, la larĝa peniko kaj la facila titolo, sed almenaŭ estis kelkaj liberaj spacoj por pripensado kaj longtempe. Nun ŝajnas, ke eĉ ne tio.

Kial Ĉio ŝanĝiĝis en nur kelkaj jaroj. Subite la interreto fariĝis virales kaj homoj ekpensis, ke pagi du eŭrojn tage por legi postiĝintajn novaĵojn estas freneze. La ondo de entute senpaga Ĝi inundis ĉion, de libroj ĝis filmoj, kaj kompreneble la gazetaro. Kun ŝi venis alia: tiu de la "facila klako".

La leganto ne plu devis malrapide elekti unu aŭ alian gazeton ĉe la gazetbudo, pagi ĝin surloke per paro da moneroj prenitaj el sia poŝo, sed li havis ĉion ĉe sia fingropinto en sia propra hejmo. Estis io mirinda, ĉu ne? Nu jes, sed estis du problemoj: unu pli proza ​​kaj la alia psikologia.

El prozaikaj estas ke la gazetoj komencis havi malfacilan tempon fari finojn: la paperaj ĉar ĉiam malpli da homoj aĉetis ilin kaj la novaj ciferecaj ĉar neniu aĉetis ilin; Ili eliris liberaj. Neniu ŝatas esti fermita, do ili eniris frenezan batalon por atentigi kaj venki. Legantoj.

la problemo psikologia aŭ psiko-socia, Estis, ke homoj iĝis malpli postulemaj kaj rapide anstataŭigis la tradician kaj gravan decidon pri kiu gazeto informiĝu, per dek kvar tute sensignifaj ĉiutagaj decidoj (klaku ĉi tie, klaku tie...) bazitaj sur impulsoj de la momento.

Ambaŭ okazaĵoj kondukis la gazetaron laŭ la sama vojo: vizitoj devis esti profitigitaj, dungi okulfrapan reklamadon, ekvilibrigi enspezojn kvazaŭ, frapu la pordon de administracioj petantaj subvencioj, malaltigi kostojn (salajro) kaj, finfine, ricevi la tujan atenton de kaprica leganto kun konkludaj, okulfrapaj, spektaklaj titoloj. ..

Do subite, inter 2011 kaj 2015 Ni estis plenigitaj de meteoritoj, kiuj estis koliziontaj kun la Tero, sunaj ŝtormoj, kiuj lasus nin frititaj en demando de horoj, flugantaj bovinoj kaj cent mil aliaj katastrofoj kaj absurdaĵoj. La rezulto, pro troekspozicio, estis a ĝenerala imunigo kontraŭ okulfrapaj titoloj, por ke neniu plu kredu ion kaj neniu plu prenas ion serioze. Ĉio estas spasma klako, kie la leganto (kiu finfine estas la sama persono kiel la balotanto) saltas de facila al facila kaj ne volas konfuziĝi aŭ pensigi.

Politiko daŭris laŭ la sama vojo, kompreneble, ĉar la postuloj de tiuj, kiuj voĉdonas, devas esti plenumitaj. Do, se nia kasta gvidanto ĉiam diris sufiĉe da sensencaĵo por plaĉi al la paroĥo, la La bagateligo de la lastaj jaroj pli akcentis ĉi tiun tendencon. Populismaj diskursoj multiĝis kiel fungoj ĉe ĉiuj punktoj de la ideologia spektro. Ĝi ne estas dekstra aŭ maldekstra afero: ĝi influas la tutan socion.

Kaj diris kaj faris. Ni estis en 2014 aŭ 2015, kaj ĉirkaŭitaj de pliaj cent mil anoncitaj katastrofoj, ili avertis nin pri la vera katastrofo. Sed ni ridas pri ĝi. Ni nek legis ĝin nek sciis ĝin. La bruo ĉirkaŭas ĉion kaj igas ĉion malgrava.

tiel la anonco de la pandemio, ripetita, serioza, kun datumoj, Por la leganto, ĝi estis nur alia titolo inter miloj da titoloj. Alia forgesinda, kiel la dekkvina novaĵo, ke ĝi estis, eĉ en la plej serioza el rotacia (tute apud la reklamo, kiu klarigis kio fariĝis de Leticia Sabater, aŭ kiu diris al ni, ke por ke la intesto bone funkciu, ni devas manĝi malmolajn ovojn).

Tiuj kiuj avertis de la alveno de unu (aŭ multaj) pandemioj estis neglektitaj. Eĉ ne helpis, ke ili aperis sur la ĉielo steloj tio konfirmis ĝin, vokoj "Ebolo", "birda gripo", "SARS", "gripo A", ktp ktp. Ĉar ili ne frapis rekte sur nian pordon, ni arkivis ilin en nia cerbo, preter la anekdoto, kvazaŭ ili estus nur alia stultaĵo.

La baldaŭa katastrofo estis priskribita ĝuste, preskaŭ milimetro, per rajtigitaj voĉoj, kaj eĉ havis kelkajn defendantoj kun amaskomunikila ĉeesto. Sed eĉ la prognozo nuanciĝis per tiaj apokalipsaj nuancoj, ke ni ridis pri ĝi. Kiel iu, kiu aŭdas, ke pluvis.

Fronte al tia evidenta risko, Sufiĉe malhelpi la pandemion estus kostinta nin, Se ni farus ĝin kiam estis la tempo, milono de tio, kion ĝi signifos por ni suferi ĝin nun. Tio estas en mono, des malpli en homaj vivoj.

Sed ni pripensu momenton:Kion ni dirus ni balotantoj? se iu registaro, aŭ, pli bone, aro da registaroj, elspezus kelkajn miliardojn da dolaroj dum ĉiu el ĉi tiuj jaroj por havigi al ni la necesajn rimedojn por alfronti ĝin? Kiu reganto povus esti elportinta la koston de kritiko por "ĵeti" tiajn kvantojn en la rubon?

Malhelpi la pandemion signifus, ke ĝi neniam atingus la dimension, kiun ĝi akiris. Kaj se jes: Kion ni dirus nun pri la mono investita por eviti ion, kio neniam estus okazinta? Kian sukan tranĉaĵon la opozicio, ia opozicio, povus akiri per tia dialektika arsenalo?

Covid-19 devus igi nin pripensi la kriteriojn per kiuj ni juĝas registarajn politikojn. Ĉu ni ne prioritatis tujecon, popolismajn rimedojn, kun balotaj revenoj, anstataŭ longtempaj vizioj? Kulpigi tiujn en la povo estas simpla, kaj ankaŭ estas esenca demokratia ekzercado, sed Ĉu ni ne ĉiuj, kiel socio, estos grandparte respondecaj pri la vojo farita?

Hodiaŭ iuj kulpigas la registaron ĉar ĝi decidis malfrue kaj malbone (oni diras), kaj aliaj kulpigas la opozicion ĉar kiam ĝi regis ĝi malmuntis la publikon (oni diras), sed kurioze. Neniu el ili ĝenas argumenti kontraŭ la kulpigo atribuita al ili de iliaj kontraŭuloj. Ĉiu en sia veziko, ĉiu kun sia parolo, pli gravas surĵeti malpuraĵon la malamiko Ili agnoskas kion ili faris malbone niaj.

Ni ne povas proponi, ke homoj reiru al legado de pripensitaj paperaj gazetoj, ĉar la mondo, en kiu tio eblis, neniam revenos. Sed ni faru iom da pedagogio por ke homoj ĉesu klaki freneze, por analizi pli kaj havi kritikan spiriton.. Ke de tempo al tempo la fakuloj, la sciencistoj, tiuj kiuj scias, kaj ne la lasta politikisto kiu parolas, estus aŭskultitaj, estus neaŭdita. Kaj se ni rekompencus la trankvilan parolon kaj ne la altigitan, tio estus la fino.

Ni devus decidi neniam forgesi ĉi tiun malfacilan lecionon. Distingi la rubon, kiu ĉirkaŭas nin de kvalita enhavo, estas malfacile., sed estas nur unu maniero fari ĝin: uzi tempo kaj kritika spirito. Ne lasi nin forporti de amorfa partiseco, estaĵo postulema kun tiuj de nia flanko prefere ol kun tiuj de la malo, ni gajnus multon. Nur tiam ni povus postuli, ke registaroj alprenu longperspektivajn politikojn, kaj nur tiam ili volus entrepreni ilin eĉ se ili ne disponigus mallongperspektivajn balotajn avantaĝojn.

Ĉar se kiam ni eliros el ĉi tio, ni daŭrigos kiel antaŭe, ni iros malbone, fike malbone, al la sekva.