Vicente promenas sola

La fotoj cirkulas en la retoj kaj atingas vin en kvar malsamaj manieroj. Kiel memoj. Kiel la sloganoj de tiuj unuflanke kaj la alia. Jen ĉi tiu 21-a jarcento, virusa.

La strato estas senhoma. Vicente, alkutimiĝinta al tio, ke, promenante tra sia urbo, ĉiam estis iu ĉe li salutanta, parolanta kun li, tuŝi lin, rekoni, petante foton aŭ subskribon, li rigardas ŝin silente. Vi havas la tutan tempon en la mondo por fari ĝin.

Iom pli ol 1.000 paŝojn for, 147 homoj estas enhospitaligitaj pro viruso kiu alvenis subite. 14 estas en la ICU. En la lastaj tagoj, 21 homoj mortis en tiu sama hospitalo. En la venontaj jaroj la cifero multe pli kreskos.

Sed Ŝtono Vicente nenion scias pri tio. Alkutimiĝinta al la tumulto de la plej trafikata strato, kie liaj samlandanoj lokis lin antaŭ kvin jaroj, dankeme, ke li metis ilin sur la mapon, silento nun ĉirkaŭas lin. Li lasas la kolombojn, malsovaĝajn kaj trankvilajn, sidiĝi sur sia ŝultro, marŝi, feki, serĉi la dezertajn stratojn por manĝaĵo, kiu estas malabunda pro manko de homa forĵetaĵo.

Baldaŭ estos dek jaroj ekde la viroj de Vicente Ili venkis en futbala mondpokalo. Casillas, Ramos, Piqué, Puyol, Capdevila, Alonso, Busquets, Xavi, Pedro, Iniesta, Villa, Navas, Fábregas, Torres...

Kiom malproksime ĉio estas.

Hodiaŭ Vicente, tiu en karno kaj sango, kie ajn li estas, estas nur alia maljunulo, unu el la multaj milionoj, kiuj devas aparte zorgi, unu plian el kiu ni devas protekti. La malsano faras nin ĉiujn egale kaj dum la jaroj pasas, pli.

Do ni faras bone lasi ilin solaj, la ŝtonon Vincent kaj la alian. La tempoj de brakumoj, ridetoj kaj sinjoroj meze de la strato. Ne plu ekzistas ligoj aŭ steloj: legomoj de la epokoj. Baldaŭ la plej junaj infanoj eĉ ne scios, kiu estis tiu ŝtonhomo.

Ni lasu lin, tiom longe kiom necesas, kun la sola kompanio de la kolomboj.