[پیش تاریخ] چه می شد اگر ما رئیس جمهور را مانند ایالات متحده انتخاب می کردیم؟

مقاله ابتدا در 14 جولای 2018 منتشر شد

در این روزهای یک دولت جدید PSOE، همچنین نامزدهای جدید برای ریاست حزب مردمی، ما به "رئیس جمهور" بسیار فکر می کنیم. بنابراین، از خود پرسیده ایم که اگر او را مانند آمریکا انتخاب کنیم، چه کسی رئیس جمهور ما می شود؟

پاسخ این است که ما هیچ نظری نداریم، زیرا نظام ما ریاستی نیست، بلکه پارلمانی است، حوزه انتخابیه ما استانی است و نه ایالتی، و به دلیل... خوب، به دلیل بسیاری از جزئیات دیگر که قرار نیست توسعه دهیم.

اما این یک بازی ساده است، بنابراین ما می خواهیم خیلی چیزها را ساده کنیم: بیایید تصور کنیم که استان های ما مانند هر یک از ایالات در کشور ترامپ و هیلاری بودند. بیایید از داده هایی که داریم استفاده کنیم تا ببینیم به چه چیزهای دیوانه کننده ای می رسیم.

در آنجا رئیس جمهور توسط گروهی از نمایندگان، مجموعاً 538 نفر انتخاب می شود. هر ایالت تعدادی برابر با مجموع نمایندگان (نمایندگان کنگره) و سناتورهای خود تعیین می کند. سپس، وقتی نوبت به انتصاب رئیس جمهور می رسد، همه نمایندگان آن ایالت به نامزدی که در آنجا پیروز شده است، رأی می دهند، حتی اگر با یک رأی اختلاف باشد. بنابراین شما می توانید ریاست جمهوری را در آرا به دست آورید، اما آن را در نمایندگان ایالات متحده به طور کلی از دست بدهید. در واقع، این همان اتفاقی است که برای هیلاری کلینتون رخ داد که با تقریباً سه میلیون رأی بر ترامپ پیروز شد، اما شکست خورد زیرا تنها 232 نماینده در مقایسه با 306 نماینده که رقیبش به دست آورد، شکست خورد.

اگر سیستمی مانند این را اعمال کنیم در اسپانیا چه اتفاقی می افتد؟

اول از همه ما به آخرین انتخابات سراسری که برگزار شد نگاه کردیم. اگر در آمریکا 538 نماینده منصوب شوند، در اسپانیا 558 نماینده (350 نماینده و 208 سناتور استانی) خواهد بود. با توزیع آنها با معیارهای یکسان، این نقشه را از 26-J-2016 خواهیم داشت:

اگر در اسپانیا سیستم ریاست جمهوری مانند آمریکا داشتیم، طبق انتخابات 2016 راخوی رئیس جمهور می شد و ... حتی امروز هم به همین شکل ادامه می داد، زیرا هیچ طرح انتقام یا چیزی شبیه به آن وجود نداشت. از آن جلوگیری کرد.

اما تفاوت های عجیب دیگری نیز وجود داشت. مقام دوم، نه در آرا، بلکه در تعداد نمایندگان، به جای پدرو سانچز به پابلو ایگلسیاس می رسید. علاوه بر این، در چندین استان کاتالونیا و کشور باسک، این تناقض ممکن است رخ دهد که یک نامزد ناسیونالیست پیروز شود که واقعاً آرزوی ریاست جمهوری را نداشته باشد، زیرا این امر مستلزم حضور در سراسر اسپانیا است. بنابراین، آنها نوعی غیر نامزد یا معترض نامزد خواهند بود. در نهایت، آلبرت ریورا می‌توانست یک روسکوی پرطمطراق، صفر مطلق در نمایندگان، به دست بیاورد، چیزی که اهمیت دارد.

اما امروز همه چیز به قدری تغییر کرده است که شاید نباید به سال 2016 نگاه کرد، بلکه باید به واقعیت فعلی نگاه کرد. با تعمیم بررسی های فعلی به نقشه اسپانیا و تعیین نمایندگانی مانند "آمریکا"، این نقشه را بدست می آوریم. به روز شده از جولای 2018:

در انتخابات فرضی ریاست جمهوری که امروز برگزار می شود، با تقسیم آرای راست میانه تقریباً به طور مساوی بین PP و Ciudadanos، و با حضور نسبتاً برجسته PSOE، این حزب از مزیت کافی برای پیروزی در اکثر استان ها برخوردار خواهد بود، حتی اگر در بسیاری از آنها. با اختلاف اندکی، و از این طریق نمایندگان خود را (همه) بگیرند. با این اعتبارنامه، ظاهراً پدرو سانچز بدون مشکلات زیادی به عنوان رئیس جمهور انتخاب خواهد شد. نامزد حزب PP، چه ثریا یا پابلو نامیده شود، به بیش از صد نماینده و رتبه دوم افتخارآمیز، اما غیرمولد خواهد رسید. فراتر از این، آلبرت ریورا می‌تواند در چند استان پیروز شود، که به دلیل جمعیت بسیار، او را در موقعیت تحقیرآمیز کمتری نسبت به سال 2016 قرار می‌دهد. غیرکاندیداهای ملی‌گرا موقعیت‌های خود را بهبود می‌بخشند و در نهایت، پابلو ایگلسیاس باقی می‌ماند. بسیار عقب تر، توسط آبرفت سانچز برچیده شد.

البته این فقط یک تمرین است، یک بازی. اگر یک سال پیش همین آزمایش را انجام می دادیم، برنده مطلق... ماریانو راخوی بود که امروز از صحنه سیاسی ناپدید شده است. اما اگر همین دو ماه پیش این کار را کرده بودیم!! ریاست جمهوری کشور از خیابان آلبرت ریورا گرفته می شد.

چیزها هم همینطور. همه چیز می تواند در یک چشم به هم زدن تغییر کند، زیرا افکار عمومی تا چه اندازه متزلزل است، و به این دلیل که سیستم آمریکایی تا چه حد رادیکال (در تأثیرات آن) ظاهر می شود.

خوزه سالور