2×1: آنچه حق در مورد حداقل دستمزد تشخیص نخواهد داد

یکی از پیشنهادات ستاره از سندی که ما می توانیم ارائه شده به PSOE در 15 فوریه است افزایش قابل توجه حداقل دستمزد در اسپانیا. این یک ایده خوب است؟

از سمت راست جرأت نمی کنند آن را به وضوح بیان کنند، زیرا شهروندان به روی آنها می پرند، اما  آنچه آنها واقعا فکر می کنند در مورد حداقل دستمزد این است مانعی است که باید برطرف شود. ما باید چیز متفاوتی را انتخاب کنیم: این که کارفرما به کارگر آنچه صلاح می‌داند پرداخت کند و نه یک یورو بیشتر. آره حق اقتصادی تمام قدرت را داشت همچنین به قراردادهای جمعی، مقررات پیشگیری از خطرات شغلی و محدودیت چهل ساعت کار در هفته پایان می دهد.و غیره و غیره همه اینها برای آنها موانعی است که مانع از فعالیت آزادانه بازار می شود، بنابراین ما باید به آنها پایان دهیم.

اما، حق با آن هاست؟

بیایید ببینیم چرا حداقل دستمزد ممکن است یک هوی و هوس نباشد بلکه یک ضرورت باشد. اول از همه، SMI یک الزام شرافت است. هیچ کس را نمی توان مجبور به کار در شرایط بردگی کرد، دریافت حقوق های بدی که به سختی به آنها اجازه زنده ماندن می دهد. این واقعیت به تنهایی، یعنی الزام مردم برای زندگی با عزت از کار خود، برای توجیه وجود حداقل دستمزد کافی است، اما موارد بیشتری وجود دارد: دلایل اقتصادی وجود دارد که ممکن است آن را ضروری کند.

ثروتمندان معمولا بخش کوچکی از درآمد خود را خرج می کنند، در حالی که صرفه جویی زیادی می کند. برعکس برای فقرا اتفاق می افتد. هرکسی که ماهی صد هزار یورو درآمد دارد مشکلی ندارد که مانند یک پادشاه زندگی کند و چهل هزار یورو خرج کند. اما هر که پانصد به دست آورد آن را تماما خرج می کند. تو انتخابی نداری.

پس بیایید مرد ثروتمندی را تصور کنیم که 100.000 یورو در ماه درآمد دارد و دویست فقیر که بین آنها درآمدی برابر با او دارند (هر کدام 500 یورو). فرض کنید آن دویست فقیر "خوش شانس" هستند زیرا کار می کنند و دقیقاً برای ثروتمندان این کار را انجام می دهند. چه بخشی از پولی که آن 201 نفر به دست می آورند در قالب هزینه به اقتصاد بازمی گردد و در نتیجه به کارکردن ماشین آلات و ایجاد شغل در کشورشان کمک می کند؟ 100.000 یورویی که فقرا خرج می کنند به اضافه 40.000 یورویی که ثروتمندان هدر می دهند بازگشته است. در کل 140.000 یورو خرج شده است.

حال فرض کنید حداقل دستمزد را تعیین کنیم 600 یورو در ماه. صاحب قدرت باید حقوق بیشتری بپردازد و شاهد کاهش درآمدهایش به 80.000 یورو در ماه خواهد بود. اما او اهمیتی نخواهد داد. شما همچنان به خرج کردن 40.000 دلار خود ادامه خواهید داد و هنوز مقدار زیادی برای پس انداز دارید. از سوی دیگر، فقرا هر ماه صد یورو بیشتر خرج خواهند کرد. زندگی آنها کمی آبرومندتر خواهد شد و هرچه به دست می آورند خرج می کنند، زیرا هنوز در خط فقر زندگی می کنند. در مجموع، با اضافه کردن ثروتمندان و فقرا، آنها هر ماه 160.000 یورو خرج خواهند کرد: 14 درصد بیشتر از قبل. پس از آن اقتصاد رونق خوبی دریافت خواهد کرد. کل کشور از کمک اضافی بهره مند خواهد شد، اشتغال بیشتر، درآمد بیشتر... و اینها به نوبه خود حتی بیشتر تولید خواهند کرد و وارد یک "مارپیچ فضیلت مند" واقعی می شوند که در آن ثروت بیشتر و عدالت اجتماعی بیشتر با هم ترکیب خواهند شد. و این بدون احتساب افزایش بهره وری است که زمانی رخ می دهد که کارگران دستمزد بهتری دریافت کنند.

مارپیچ با فضیلت، از نظر فنی، بر یک واقعیت اقتصادی جهانی استوار است: این که تمایلات حاشیه ای به مصرف برخی و برخی دیگر، ثروتمندان و فقیرها، متفاوت است. اما در اینجا نه نیازی به استفاده از زبان اقتصادی داریم و نه معادلات پیچیده. عقل سلیم همین را به ما می گوید: فقرا نمی توانند پس انداز کنند. ثروتمندان انجام می دهند.

بنابراین، داشتن حداقل دستمزد و افزایش هر چه بیشتر آن به عزت بخشیدن به زندگی مردم و توزیع مجدد درآمد به شیوه ای عادلانه کمک می کند. ظرفیت تولیدی را کاهش نمی دهد یا شرکت ها را تعطیل نمی کند، زیرا این فقط بر سود سرمایه ای که تاجر تصاحب می کند تأثیر می گذارد، کاهش آن، که چیز بدی نیست. بهره وری شرکت ها را افزایش می دهد زیرا انگیزه کارگران را بهبود می بخشد. و بیش از هر چیز در خدمت تحریک مصرف، اقتصاد و اشتغال است، از طریق سرمایه گذاری بیشتر در اقتصاد واقعی، که به افزایش بیشتر درآمد کمک می کند.

بسیاری از اقتصاددانان از این موضع دفاع می کنند. در اسپانیا، نمایندگانی مانند آلبرتو گارزون بارها این موضوع را با دلایل موجه مطرح کرده اند. "این یک راه حل دارد” یک کتاب ضروری برای کسانی است که می خواهند دید دقیق تری به موضوع داشته باشند.

بنابراین، پیشنهاد اقتصادی پودموس می تواند دقیق تر از آن چیزی باشد که به نظر می رسد. دیوانه کننده به نظر می رسد، زیرا حاکی از افزایش زیادی در هزینه ها است که با تأخیر در تحقق اهداف کسری پوشش داده می شود و مهمتر از همه، با افزایش خیالی در فعالیت های تولیدی که درآمد عمومی را بهبود می بخشد.

راست گریه خواهد کرد: "اما این افزایش فعالیت از کجا می آید؟"

وزیر اقتصاد پودموس سپس پاسخ می‌دهد: «جامعه‌ای عادلانه‌تر که در آن شهروندانش بهتر زندگی کنند و بتوانند بسیار بیشتر مصرف کنند». و ممکن است حق با شما باشد.

@josesalver