Dadi akeh bencana sing diumumake ... lan pungkasane iki

Yen jurnalisme saka 10-an Iku amarga superficiality.

Kita wiwit dekade isih karo koran ing ngisor lengen. Akeh wong sing banjur tuku koran menyang kios, sepisan utawa kaping pindho saben minggu, utamane ing dina Minggu. Sawetara wong edan malah nindakake saben dina ...

Koran, ing taun 2010, Iku bab fisik sing dirancang ing newsroom, liwat jam lan jam karya, lan diprodhuksi ing mesin cetak fisik, kanggo ewu utawa atusan ewu, karo ton lan ton tinta lan kertas. Bareng metu menyang dalan, isine pawarta wingi. Iki misale jek meh inconceivable kanggo kita saiki, nanging kaya mengkono iku ... ing wektu sing prasejarah. Malah ana potongan pendapat lan investigasi sing ditindakake sawetara minggu. Aja gumun. Kanggo langsung, ana TV, urip pirang-pirang jam ing pawon, ing ruang tamu.

Ora kabeh iku apik banget banjur. Ana uga manipulasi lan ngapusi, sikat sing amba lan judhul sing gampang, nanging paling ora ana papan sing gratis kanggo refleksi lan jangka panjang. Saiki misale jek sing ora malah sing.

Amarga Kabeh diganti mung sawetara taun. Dumadakan internet dadi virus lan wong wiwit mikir sing mbayar rong euro dina kanggo maca warta sakdurunge edan. Gelombang saka total gratis Iku banjir kabeh, saka buku kanggo film, lan mesthi pers. Karo dheweke teka liyane: sing saka "klik gampang".

Sing maca ora maneh kudu alon-alon milih koran siji utawa liyane ing kios koran, kanggo mbayar ing panggonan karo saperangan dhuwit recehan dijupuk saka kanthong, nanging kabeh ing pucuk driji ing ngarep dhewe. Iku soko Fantastic, iku ora? Inggih inggih, nanging ana loro masalah: siji liyane prosaic lan liyane psikologis.

El prosaik iku koran wiwit duwe wektu angel kanggo nggawe ends ketemu: gedhe-gedhe kertas amarga luwih sithik wong sing tuku lan digital anyar amarga ora ana sing tuku; Dheweke metu gratis. Ora ana sing seneng ditutup, mula dheweke melu perang gila kanggo entuk perhatian lan menang. Pembaca.

masalah psikologis utawa psikososial, Iku sing wong dadi kurang nuntut lan cepet ngganti kaputusan tradisional lan penting bab kang koran kanggo njaluk informasi saka, karo patbelas pancasan saben dina rampung inconsequential (klik kene, klik ana ...) adhedhasar impulses saka wayahe.

Loro-lorone acara mimpin pers mudhun ing dalan sing padha: kunjungan kudu entuk bathi, nyewa pariwara sing nyenengake, imbangan penghasilan kaya-kaya, nuthuk lawang administrasi sing njaluk subsidi, biaya sing murah (gaji), lan, pungkasane, entuk perhatian langsung saka pamaca sing ora bisa dipercaya kanthi judhul sing apik banget. ..

Dadi dumadakan, antarane 2011 lan 2015 Kita kebak meteorit sing arep tabrakan karo Bumi, badai solar sing bakal ninggalake kita goreng ing sawetara jam, mabur sapi lan satus ewu catastrophes liyane lan bab absurd. Asil, amarga overexposure, wis a imunisasi umum marang berita utama, supaya ora ana sing percaya maneh lan ora ana sing nganggep serius maneh. Kabeh iku klik spasmodic ngendi sing maca (sing wekasanipun padha wong pamilih) mlumpat saka gampang kanggo gampang lan ora pengin bingung utawa digawe kanggo mikir.

Politik terus ing dalan sing padha, mesthi, amarga panjaluke wong sing milih kudu ditindakake. Dadi, yen kita kasta pimpinan tansah ngandika cukup omong kosong kanggo please paroki, ing Trivialisasi ing taun-taun pungkasan wis luwih negesake tren iki. Wacana populis wis berkembang kaya jamur ing kabeh titik spektrum ideologis. Iku ora bab tengen utawa kiwa: iku mengaruhi kabeh masyarakat.

Lan ngandika lan rampung. Kita ana ing 2014 utawa 2015, lan diubengi dening satus ewu bencana sing diumumake, dheweke ngelingake kita kacilakan nyata. Nanging kita ngguyu. Kita ora maca lan ora ngerti. Swara ngubengi kabeh lan nggawe kabeh ora penting.

supaya pengumuman pandemi, bola-bali, serius, kanthi data, Kanggo sing maca, iki mung judhul liyane ing antarane ewonan berita utama. Liyane siji lali, kaya warta limalas sing, malah ing paling serius puteran (tengen ing jejere iklan sing njlentrehake apa sing dadi Leticia Sabater, utawa sing ngandhani yen usus bisa mlaku kanthi becik, kita kudu mangan endhog sing digodhog).

Sing dielingake saka tekane siji (utawa akeh) pandemi padha dilirwakaké. Iku ora malah bantuan sing padha katon ing langit lintang sing dikonfirmasi iku, telpon "Ebola", "flu burung", "SARS", "influenza A", lsp. Amarga padha ora langsung nuthuk lawang, kita ngajokake dheweke ing otak, ngluwihi anekdot, kaya-kaya mung omong kosong liyane.

Kacilakan sing bakal teka wis diterangake kanthi tepat, meh nganti milimeter, dening swara sah, lan malah wis sawetara pembela karo ngarsane media. Nanging malah ramalan kasebut diwarnai karo overtone apokaliptik sing kita ngguyu. Kaya wong sing krungu udan.

Ngadhepi risiko sing jelas, Nyegah pandhemen sing cukup bakal entuk biaya, Yen kita wis rampung nalika iku wektu, sepersewu saka apa sing bakal kita nandhang sangsara saiki. Sing ana ing dhuwit, apa maneh ing urip manungsa.

Nanging ayo dipikirake sedhela:Apa sing bakal kita ucapake para pamilih? yen ana pamrentah, utawa, luwih apik, sakumpulan pamrentah, wis ngentekake sawetara milyar dolar sajrone saben taun iki kanggo nyedhiyakake sarana sing dibutuhake kanggo ngadhepi? Panguwasa apa sing bisa nanggung biaya kritik amarga "mbuwang" jumlah kasebut ing tong sampah?

Nyegah pandemi kasebut tegese ora bakal tekan ukuran sing dipikolehi. Lan yen mangkono: Apa sing bakal kita ucapake saiki babagan dhuwit sing nandur modal kanggo ngindhari perkara sing ora bakal kedadeyan? Irisan jus apa sing bisa dipikolehi oposisi, oposisi apa wae kanthi arsenal dialektik kaya ngono?

Covid-19 kudu nggawe kita mikir babagan kritéria kanggo ngadili kabijakan pemerintah. Apa kita ora menehi prioritas kanthi cepet, langkah-langkah populis, kanthi ngasilake pemilihan, tinimbang visi jangka panjang? Nyalahke sing kuwasa iku prasaja, lan iku uga ngleksanani demokratis penting, nanging Apa kita kabeh, minangka masyarakat, bakal tanggung jawab kanggo dalan sing ditindakake?

Saiki ana sing nyalahake pamrentah amarga mutusake telat lan ora apik (jarene), lan liya-liyane nyalahake oposisi amarga nalika ngatur, mbubarake masarakat (jarene), nanging penasaran. Loro-lorone ora keganggu kanggo mbantah babagan kesalahan sing disebabake dening mungsuh. Saben wong ing gelembung, saben wong karo wicara, iku luwih penting kanggo mbuwang rereget ing mungsuh Dheweke ngakoni apa sing wis ditindakake kita.

Kita ora bisa ngusulake supaya wong bali maca koran kertas sing dipikirake, amarga jagad sing bisa ditindakake ora bakal bali maneh. Nanging kita kudu nindakake pedagogy sethitik supaya wong mandheg ngeklik madly, kanggo nganalisa liyane lan duwe semangat kritis.. Sing saka wektu kanggo wektu ahli, ilmuwan, sing ngerti, lan dudu politisi paling anyar sing bengok-bengok, bakal dirungokake bakal ora keprungu. Lan yen kita males pidato sing tenang lan dudu sing diluhurake, iku bakal pungkasan.

Kita kudu mutusake supaya ora lali pelajaran sing angel iki. Mbedakake sampah sing ngubengi kita saka konten kualitas angel., nanging mung ana siji cara kanggo nindakake: nggunakake wektu lan semangat kritis. Ora nglilani awake dhewe digawa dening partisanship amorf, makhluk nuntut karo sing saka sisih kita tinimbang karo sing ngelawan, kita bakal menang akeh. Mung banjur kita bisa nuntut supaya pamrentah ngetrapake kabijakan jangka panjang, lan mung banjur bakal gelem nindakake sanajan ora menehi keuntungan pemilihan jangka pendek.

Amarga yen kita metu saka iki kita terus kaya sadurunge, kita bakal dadi ala, kurang ajar, menyang sabanjure.