ამდენი კატასტროფა გამოცხადდა... და ბოლოს ეს იყო

თუ ჟურნალისტიკა 10 წლები ეს იყო ზედაპირულობის გამო.

ჩვენ დავიწყეთ ის ათწლეული ჯერ კიდევ გაზეთი მკლავის ქვეშ. ბევრი ადამიანი გაზეთს ყიდულობდა კიოსკში სიარულით, კვირაში ერთხელ ან ორჯერ, განსაკუთრებით კვირაობით. ვიღაც გიჟი ამას ყოველდღიურად აკეთებდა...

გაზეთი ჯერ კიდევ 2010 წ. ეს იყო ფიზიკური ნივთი, რომელიც შექმნილი იყო ნიუსრუმში, სამუშაო საათებისა და საათების განმავლობაში და იყო წარმოებული ფიზიკურ სტამბაში, ათასობით ან ასობით ათასით, ტონა და ტონა მელნითა და ქაღალდით. როდესაც ის ქუჩაში გამოვიდა, მასში გუშინდელი ამბები იყო. ეს ახლა თითქმის წარმოუდგენლად გვეჩვენება, მაგრამ ასე იყო... იმ დროს პრეისტორიული. იყო მოსაზრებები და გამოძიებებიც კი, რომლებიც რამდენიმე კვირის განმავლობაში მზადდებოდა. გაოცებული იყავი. მაშინვე, ყოველთვის იყო ტელევიზორი, ჩართული მრავალი საათის განმავლობაში სამზარეულოში, მისაღებში.

არა, რომ მაშინ ყველაფერი მშვენიერი იყო. ასევე იყო მანიპულირება და ტყუილი, ფართო ფუნჯი და მარტივი სათაური, მაგრამ მაინც იყო გარკვეული თავისუფალი ადგილები რეფლექსიისთვის და გრძელვადიანი. ახლა, როგორც ჩანს, არც ეს.

გამო ყველაფერი შეიცვალა სულ რაღაც რამდენიმე წელიწადში. უცებ გაჩნდა ინტერნეტი ვირუსული და ხალხმა დაიწყო ფიქრი, რომ დღე-ღამეში ორი ევროს გადახდა უკუღმა ამბების წასაკითხად სიგიჟე იყო. ტალღა სულ უფასოა დატბორა ყველაფერი, წიგნებიდან ფილმებამდე და, რა თქმა უნდა, პრესა. მასთან მოვიდა კიდევ ერთი: ის "მარტივი დაწკაპუნება".

მკითხველს აღარ უწევდა ნელ-ნელა გაზეთების არჩევა გაზეთთან, ადგილზე გადაეხადა ჯიბიდან ამოღებული ორიოდე მონეტა, მაგრამ საკუთარ სახლში ყველაფერი ხელზე ჰქონდა. ეს იყო რაღაც ფანტასტიკური, არა? კი, მაგრამ იყო ორი პრობლემა: ერთი უფრო პროზაული და მეორე ფსიქოლოგიური.

El პროზაული არის ის, რომ გაზეთებმა დაიწყეს უჭირს თავის დასაკმაყოფილებლად: ქაღალდის, რადგან სულ უფრო და უფრო ცოტა ადამიანი იყიდა და ახალი ციფრული იმიტომ, რომ არავინ იყიდა; თავისუფლად გამოვიდნენ. არავის უყვარს დახურვა, ამიტომ ისინი გიჟურ ბრძოლაში მოხვდნენ ყურადღების მიქცევისა და გამარჯვებისთვის. აუდიტორიის.

პრობლემა ფსიქოლოგიური ან ფსიქო-სოციალური, ეს იყო ის, რომ ხალხი გახდა ნაკლებად მომთხოვნი და სწრაფად ჩაანაცვლა ტრადიციული და მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება იმის შესახებ, თუ რომელი გაზეთიდან უნდა მიეღო ინფორმაცია, თოთხმეტი სრულიად უაზრო ყოველდღიური გადაწყვეტილებით (დააწკაპუნეთ აქ, დააწკაპუნეთ იქ...) მომენტის იმპულსებზე დაყრდნობით.

ორივე მოვლენამ პრესა იმავე გზას დაადგა: ვიზიტები მომგებიანი უნდა ყოფილიყო, დაიქირავეთ თვალწარმტაცი რეკლამა, დააბალანსეთ შემოსავალი, დააკაკუნეთ ადმინისტრაციების კარზე, რომლებიც ითხოვენ სუბსიდიებს, დაბალ ხარჯებს (ხელფასები) და, საბოლოოდ, მიიპყროთ კაპრიზული მკითხველის დაუყოვნებლივი ყურადღება დამაჯერებელი, თვალწარმტაცი, სანახაობრივი სათაურებით. ..

ასე მოულოდნელად, 2011-დან 2015 წლამდე ჩვენ სავსე ვიყავით მეტეორიტებით, რომლებიც დედამიწას უნდა შეეჯახნენ, მზის ქარიშხალი, რომელიც რამდენიმე საათში დაგვტოვებს შემწვარი, მფრინავი ძროხები და ასი ათასი სხვა კატასტროფა და აბსურდული რამ. შედეგი, გადაჭარბებული ექსპოზიციის გამო, იყო ა ზოგადი იმუნიზაცია თვალისმომჭრელი სათაურების წინააღმდეგ, ისე რომ არავის არაფრის აღარ სჯერა და სერიოზულად აღარავინ აღიქვამს. ყველაფერი სპაზმური დაწკაპუნებაა, სადაც მკითხველი (რომელიც საბოლოოდ იგივე ადამიანია, რაც ამომრჩეველი) ხტება მარტივიდან მარტივზე და არ სურს დაბნეულობა ან დაფიქრება.

პოლიტიკა იგივე გზაზე გაგრძელდარა თქმა უნდა, იმიტომ რომ ხმის მიმღებთა მოთხოვნები უნდა დაკმაყოფილდეს. ასე რომ, თუ ჩვენი casta ლიდერი ყოველთვის ამბობდა საკმარის სისულელეს, რომ მრევლი მოეწონებინა ბოლო წლების ტრივიალიზაციამ კიდევ უფრო გაამახვილა ეს ტენდენცია. პოპულისტური დისკურსები სოკოსავით მომრავლდა იდეოლოგიური სპექტრის ყველა წერტილში. ეს არ არის მემარჯვენე ან მემარცხენე: ეს გავლენას ახდენს მთელ საზოგადოებაზე.

და თქვა და შეასრულა. ჩვენ ვიყავით 2014 ან 2015 წლებში და კიდევ ასი ათასი გამოცხადებული კატასტროფის გარემოცვაში გაგვაფრთხილეს. ნამდვილი კატასტროფა. მაგრამ ჩვენ ამაზე ვიცინით. არც წაგვიკითხავს და არც ვიცოდით. ხმაური აკრავს ყველაფერს და ყველაფერს უაზრო ხდის.

ასე პანდემიის გამოცხადება, განმეორებითი, სერიოზული, მონაცემებით, მკითხველისთვის ეს იყო კიდევ ერთი სათაური ათასობით სათაურს შორის. კიდევ ერთი დასავიწყებელი, როგორც მეთხუთმეტე ახალი ამბავი, თუნდაც ყველაზე სერიოზულში მბრუნავი (სწორედ იმ რეკლამის გვერდით, რომელიც განმარტავდა რა ბედი ეწია ლეტიცია საბატერს, ან რომელიც გვეუბნებოდა, რომ ნაწლავებმა კარგად იმუშაონ, ჩვენ უნდა ვჭამოთ მოხარშული კვერცხი).

ვინც გააფრთხილა ერთი (ან მრავალი) პანდემიის მოსვლის შესახებ უგულებელყოფილი იყვნენ. არც კი უშველა, რომ ცაში გამოჩნდნენ ვარსკვლავები რომ დაადასტურა, რეკავს "ებოლა", "ფრინველის გრიპი", "SARS", "გრიპი A"და ა.შ. რადგან პირდაპირ კარზე არ დააკაკუნეს, ანეგდოტის მიღმა, ტვინში ჩავყარეთ, თითქოს მორიგი სისულელე იყო.

მოსალოდნელი კატასტროფა აღწერილი იყო ზუსტად, თითქმის მილიმეტრამდე უფლებამოსილი ხმები, და კიდევ ჰქონდა დამცველები მედიის მონაწილეობით. მაგრამ პროგნოზიც კი ისეთი აპოკალიფსური ელფერებით იყო შეფერილი, რომ ჩვენ ვიცინეთ. როგორც ის, ვინც წვიმს ესმის.

ასეთი აშკარა რისკის წინაშე, პანდემიის საკმარისად პრევენცია დაგვიჯდებოდა, ჩვენ რომ გავაკეთეთ, როცა დრო იყო, მეათასედი რას ნიშნავს ჩვენთვის ამის ტანჯვა ახლა. ეს არის ფულში, რომ აღარაფერი ვთქვათ ადამიანის სიცოცხლეში.

მაგრამ მოდით, ცოტა ხნით დავფიქრდეთ:რას ვიტყოდით ჩვენ ამომრჩევლები? თუ რომელიმე მთავრობამ, ან, კიდევ უკეთესი, მთავრობების ერთობლიობამ, დახარჯა რამდენიმე მილიარდი დოლარი ყოველი ამ წლის განმავლობაში, რათა მოგვაწოდოს საჭირო საშუალებები მასთან დასაპირისპირებლად? რომელ მმართველს შეეძლო გაეწია კრიტიკის საფასური ასეთი თანხების სანაგვეში „გადაყრისთვის“?

პანდემიის პრევენცია ნიშნავს, რომ ის ვერასოდეს მიაღწევდა იმ განზომილებას, რაც მან შეიძინა. და თუ ასეა: რას ვიტყვით ახლა დაბანდებულ ფულზე, რათა თავიდან ავიცილოთ ის, რაც არასდროს მოხდებოდა? რა წვნიანი ნაჭერი შეიძლება მიეღო ოპოზიციას, ნებისმიერ ოპოზიციას ასეთი დიალექტიკური არსენალით?

Covid-19-მა უნდა გვაფიქრებინოს იმ კრიტერიუმებზე, რომლითაც ჩვენ ვიმსჯელებთ მთავრობის პოლიტიკაზე. გრძელვადიანი ხედვის ნაცვლად, ჩვენ არ მივიღეთ პრიორიტეტი უშუალოდ, პოპულისტური ზომებით, საარჩევნო დაბრუნებით? ხელისუფლებაში მყოფთა დადანაშაულება მარტივია და ასევე არსებითი დემოკრატიული ვარჯიშია, მაგრამ ჩვენ ყველანი, როგორც საზოგადოება, დიდწილად პასუხისმგებელი არ ვიქნებით განვლილ გზაზე?

დღეს ზოგი ხელისუფლებას იმიტომ ადანაშაულებს, რომ გვიან და ცუდად გადაწყვიტა (ამბობენ), ზოგი კი ოპოზიციას იმიტომ ადანაშაულებს, რომ როცა მართავდა, საზოგადოება დაშალა (ამბობენ), მაგრამ საინტერესოა. არც ერთი მათგანი არ იწუხებს თავს მოწინააღმდეგეების მიერ დადანაშაულების წინააღმდეგ. თითოეული თავის ბუშტში, თითოეული თავისი სიტყვით, უფრო მნიშვნელოვანია ჭუჭყის გადაყრა მტერი ისინი აღიარებენ იმას, რაც დააშავეს ჩვენი.

ჩვენ არ შეგვიძლია შევთავაზოთ, რომ ადამიანებს დაუბრუნდნენ გააზრებული ქაღალდის გაზეთების კითხვას, რადგან სამყარო, რომელშიც ეს შესაძლებელი იყო, არასოდეს დაბრუნდება. მაგრამ ცოტა პედაგოგიკა უნდა გავაკეთოთ, რომ ხალხმა შეწყვიტოს სიგიჟემდე დაწკაპუნება, მეტი ანალიზი და კრიტიკული სულისკვეთება.. დროდადრო რომ უსმენდნენ ექსპერტებს, მეცნიერებს, მცოდნეებს და არა ბოლო პოლიტიკოსს, რომელიც ყვირის, გაუგონარი იქნებოდა. და მშვიდი ლაპარაკი რომ დავაჯილდოვოთ და არა ამაღლებული, ეს იქნება დასასრული.

ჩვენ უნდა გადავწყვიტოთ არასოდეს დავივიწყოთ ეს მძიმე გაკვეთილი. ჩვენ გარშემო არსებული ნაგვის ხარისხიანი შინაარსისგან გარჩევა რთულია., მაგრამ ამის გაკეთების მხოლოდ ერთი გზა არსებობს: გამოყენება დრო და კრიტიკული სული. არ მივცეთ თავს ამორფულმა პარტიულმა ყოფიერებამ მომთხოვნი იმათთან ჩვენი მხარე ვიდრე პირიქით, ბევრს მოვიგებდით. მხოლოდ ამის შემდეგ შეგვიძლია მოვითხოვოთ მთავრობებისგან გრძელვადიანი პოლიტიკის გატარება და მხოლოდ ამის შემდეგ იქნება ისინი მზად, რომ განახორციელონ ისინი, მაშინაც კი, თუ ისინი არ უზრუნველყოფენ მოკლევადიან საარჩევნო უპირატესობებს.

იმიტომ რომ, როცა აქედან გამოვალთ, ისე განვაგრძობთ, როგორც ადრე, ცუდად წავალთ, ცუდათ, მეორესკენ.