Ma divê em wextê li Spanyayê dereng bikin?

Niha ku sîyasetmedaran ev mijar careke din anîne zimên, wê hinekî li ser wê nîqaş were kirin.

Gava ku ev yek tê axaftin, hevalek xuya dike ku dibêje: “Tiştek ku wextê biguherîne tune: ez di meha Hezîranê de çiqas rehet im, di tava rojê de, saet di deh şevê de vexwim; ne wek Norwêciyan, ku di pêncê nîvro de rojê winda dikin û bi tal dijîn…”

Tişta yekem ku tê gotin ev e ku ev ne rast e. Di saet deh şevê de, di hezîranê de, li Edinburgh, li Kopenhagen an li Helsinki, ew dikare roj jî be. Bê guman. Û ji ber ku di wan tarîxên jor de rojê hejdeh an bîst saetan ronahiya wan heye. Ji ber vê yekê tiştek depresyonê. Zêdeyî tava wan heye, lê belê.

Lê em hinekî cidî bin. Dem çi ye? Wextê ku em li ser demjimêr an jî li ser mobîl heye peymanek e, çareseriyek e. Di demên kevnar de yek ji wan tune: her bajarî dema xwe ya taybet hebû, li gorî pozîsyona xwe ya li hember Rojê. Ew rast bû, ji ber ku dema rastîn li her deverê cûda ye.

Çêkirina saetan û heman wextê li bajarên cuda tiştekî nûjen e. Çima hat kirin? ji ber ku hat kirin dabeşkirina gerstêrk li herêmên demjimêr ewlekarî da ji bo têkiliyên bazirganî û şexsî: eger her bajarek dema xwe hebe, kes nikare eşkere bike. Lê ger em cîhanê bi tenê li 24 deverên demjimêran dabeş bikin, zanîna cûdahiya di navbera cîhek û cîhek din de bes e ku meriv demjimêr li her deverê cîhanê nas bike.

Baş e, û pirsgirêk çi ye?

Pirsgirêk ev e ku 24 herêmên demjimêr hatine bicihkirin, lê paşê her welatekî çi xwestiye kiriye. Dewlet li şûna ku nexşeyên xwe li gorî devera ku tê de biguncînin biguncînin, ew herêm an herêmên ku herî baş li gorî berjewendiyên wan in, qebûl kirin. Mînakî, li Chinaînê, hukûmeta wê ya demokratîk biryar da ku hemî welat heman demê hebe. Bi pozên. Ji ber vê yekê li Heilongjiang hilatina rojê çar saetan zûtir ji Xinjiangê ye, lê niştecîhên wê demjimêr heman demjimêr in (ku, bi awayê, ew guh nadin wê). Welatên din, maqûltir, mezin li sê, çar, an pênc deverên demjimêrên cûda têne dabeş kirin. Lê hema bêje tu kes tam li gorî şêwaza meridianan naşopîne: her dewlet wê bi awayê xwe şîrove dike.

Encam ev e beşek ji mirovahiyê saet bi giranî li pêş û yê din jî bi giranî li paş heye bi rêzgirtina dema tavê ya rastîn. Hûn dikarin wê li ser nexşeyê bibînin: yên pêşkeftî bi sor û yên paşverû bi kesk in. Bi giştî, hemû welat hene ku li pêş an li paş in, lê hin welatên ku beşên pêşkeftî û yên din paşdemayî hene, wek Çîn. Xemgîniyek rastîn.

Û li Spanyayê çi dibe?

Li Spanyayê, Francisco Franco Bahamonde, rêberek ji kerema Xwedê, fikir kir ku rastiya ku demjimêra li Madrîdê saetek li paş ya Berlînê ye (tiştek mentiqî ye ku li Berlînê hilatin û rojavabûnê bi gelemperî saetek û nîv berî li Madrîdê) ji bo têkiliyên bi hevalan re ne baş bû. Ji ber vê yekê wî di sala 1942 de biryar da ku em bi heman wextê Berlînê bimînin (û berdewam bikin).

Encam ev e ku, hema hema sedsalek şûnda, em ewqas bi wê yekê aciz bûne ku di meha Hezîranê de dereng tarî dibe, ku em guh nadin ku dem ji mêj ve ye. Yên hindik ên din in, ku zû dixwin. Yên kêm ên din in, ku nîvro ji wan re donzdeh û ne dudu ye.

That ew her tişt e. Mesele ne drama ye: em tenê wextê xelet hene, mîna gelek cihên din ên cîhanê. Dîktatoriyên komunîst pir li ber van tiştan bûn (mîrata wan di nexşeyê de pir zelal e), lê dîktatoriyên faşîst jî ne dûr bûn. Ew di vê yekê de jî pir cûda xuya nakin.

Di rewşa Spanya de, valahiya ku em dikişînin jixwe li cihên wekî Palma de Mallorca an Girona mezin e, lê Ew li bajarên wekî Ponferrada an Vigo mezin e.

Tişta mentiqî, maqûl û maqûl ew e ku em saetên xwe saetekê paşde bidin paş, û bi rasthatinî ji bo dîktatorê sedsala XNUMX-an sererast bikin. Ji ber ku me navên kolanan rakirine, berxwedana ku me ji bo rakirina demê heye, zêde ne diyar e... Ger me wisa bikira, em ê şêst deqe zûtir rabûna û razana (li gor saeta saetê, lê di heman demê de li gor rastiya rojê). Paşê nîvro dîsa hinekî nêzîkî nîvê rojê bû, û nîvê şevê jî hinekî nêzîkî nîvê şevê bû. Mantiqî, here.

¿Çima em guhertineke wisa hêsan qebûl nakin? û bi qasî vê maqûl? Çima em saetê bi yekcarî li ser wextê saz nakin?

Welê, ji ber ku raman bi mirinê re dijwar e, dê Asimov çi bibêje. An jî çi ye, ji ber ku mirov bi xwezayê xwe muhafezekar in, her çend em bifikirin ku em pêşverû ne, û her sal ku derbas dibe em bêtir dibin: em bi tiştên ku me hene, Xwedê an Şeytan ew anîne, gelo ew maqûl an bêaqil e. , û em her gav sedemên parastina wê dibînin.

Mijara guhertina demê tiştek pir piçûk e. Ew peymanek hêsan e. Veguheztina wê bi rastiyê re dê jiyanê ji me re pir çêtir an xirabtir neke. Lê ew tiştek pir girîngtir nîşan dide: Ew hêza mezin a ku berxwedana li hember guhertinê di civakan de heye radixe ber çavan. Tiştê ku ji mêj ve heye, tenê bi rastiya xwedan dîrokek, rewabûneke civakî ya ku ji nû ve nayê dayîn, distîne. Nûbûn çiqas bi sedeman barkirî be jî, divê piştî kedeke dijwar rewabûna xwe bi dest bixe.

Ji ber vê yekê bûdçeyên giştî li şûna teknîka pir maqûltir a butçeya sifir, li gorî budçeyên sala borî têne amadekirin, neheqiyan didomînin. Ji ber vê yekê jî alikariyên ku ji paş ve tên rakirina wan pir zehmet e, her çiqas neheqî û bêkêrbûna wan were nîşandan jî, danasîna yên nû, pir maqûltir pir dijwar e û li dijî berxwedanê derdikeve. Ji ber vê yekê giliyên berawirdî ger patina wan salan hebe ew qas ciddî xuya nakin, lê dema ku dor tê ji holê rakirina wan protestoyên ku piştgirîya wan a civakî heye her gav derdikevin. Ji ber vê yekê em ji wextê xerîbê ku li ber çavê me ye hez dikin, û em wê wekî êrîşkariyekê dihesibînin ku kesek hewl dide ku wê li gorî rastiyê rast bike. 

Saetek rojê li Úbeda (Jaén), dema nîvro (saetên 12:00) nîşan dide. Roja şemiyê 26ê Adara 2016an e. Li gorî dema fermî, li şûna wê 13 saet û 12 deqîqe û 14 çirk e. Wê şevê dem hat guhertin. Roja din, 27ê Adarê, nîvro bi awayekî fermî ket 14:12 piştî nîvro.