Li dijî polarîzasyonê

Berê sîstemeke me ya dupartî hebû, lê niha Her roj me ber bi polarbûnê ve dikişînin siyaseta di navbera PP û Podemos de. Dema ku çapemenî dixwînin an li foruman digerin, pir caran xuya dike ku siyaseta Spanyayê du tişt e: ya baş û ya xirab; yin û yang; şîn û mor (an berevajî).

Rojname, televizyon, şîrove, torên civakî, skandal,... her tişt bêguman me ber bi polarbûnê ve dibe. Agir ji aliyekî ve tê pêxistin û ji aliyê din ve jî bi lêdanê bersiv tê dayîn. Wisa dixuye ku ev yek di berjewendiya herdu aliyan de ye. Rojnameyên rastgir dîsa û dîsa êrîşî Podemos dikin, wê wekî dijminê xwe yê sereke qebûl dikin, skandalan derdixin an jî heke hewce bike wan îcad dikin, bi tenê xwesteka ku tiliya xwe nîşanî podemitasan bikin, yên ku, xuya ye, şeytan in. Ji aliyê xwe ve, yên Iglesias axaftina xwe ya ji bo parastina "gel" didomînin, her kesên ku ne li kêleka wan in, bi awayekî nepenî wekî beşek ji kastê bi nav dikin. Bi vî rengî şîn û binefşî şerê yekane şerê ku wan eleqedar dike diqede, hevdu wekî dijmin qebûl dikin, û dixwazin ku em tev beşdarî şerê wan bibin.

Lê divê em tiştekî wisa bikin? Ma divê em hilbijêrin? Çi li ser pilana çar-lîstikê ku ji 20-D derket? Çawa ev plana pirpolar di nakokiya P Podemos de cih digire?

Li hev nake. Tiştê ku Podemos dike şerê li dijî dijminê gel e û Ew pêşbaziyê hewceyê dijberek bêhempa ye. Navê wî dijminî heye û jê re dibêjin Partiya Gel. Aktorên din ên gengaz (PSOE, Ciudadanos) li qada şer asteng in: ew bala xwe dikişînin. Ew partiyên sêyemîn Ew ji bo Podemos ne baş in, ji ber ku ew nêrînên ku nekevin lîstika "an em an jî kastê" peyda dikin. Stratejiya Podemos wekî hegemonyatiyê didomîne, û dûv re bi heman awayê ku bi Izquierda Unida re (bi serketî) kiriye, girîngiya wan kêm dike, wan bêbandor dike an jî paşguh dike. Peyam zelal e: Li vir ji têkoşîna Podemos wêdetir li dijî desthilatdariya avabûyî nîne. Û dixwazin me hemûyan têxin nava vê diyalektîka xortaniyê ya li dijî bav-PP. Pirsgirêka we ev e ku, belkî em hemû ji nişka ve nebûne ciwan.

Ji bo Podemos, hêz nav û paşnav, porê gewr û deftera kontrolê heye. Ew mîna bavekî xerab e ku divê hûn li dijî wî şer bikin. Û ji ber vê yekê ew têne, ku wî bi şûrê rast di destê xwe de têk bibin. Yên din, aliyên sêyem, yên dilşewat, divê di dawiyê de yek an aliyekî hilbijêrin: "Yê ku ne bi min re ye, li dijî min e," got Iglesias, bibore, Îsa Mesîh.

Ji bo Podemos, tenê rêyek heye ku nermî li naverastê bigire, nemaze yên ku ji xwe re dibêjin sosyalîst, çavên xwe vekin û dawî li piştevaniya rizgarkeran bînin: Divê ew di sindoqan de pir zêde bibin. Tenê wê demê sosyalîst wê teslîm bibin.

Ji bo PP-ê tenê rêyek heye ku nermên di navîn de, nemaze dizên dengan ên Ciudadanos, bi dawî bibin ku vegere qatê: ku tirsa Podemos dengan li PP-ê vegerîne, û Rivera lemlate bike. Tenê wê demê dê pirteqal dev jê berdin.

Dibe ku ev stratejî ji bo Podemos fêkî bide, lê di rê de, ew ê vegerên ewledar ji Partiya Popular re peyda bike.  Û tenê bi saya derketina Podemos e ku meriv dikare were fam kirin ku partiya herî nefret li Spanyayê, Partiya Popular, di heman demê de herî zêde deng daye. Xwedê bi hatina Podemos, Confluencias û yên din re hatiye PP. Heger ne ji van hemûyan bûya, ku ji ber bûyerên berdewam yên gendeliyê dihatin çewisandin, wê Partiya Gel ev çend meh bû ku kursiyên opozîsyonê dagîr bikira. Li dijî dijminê binefşî tenê berxwedan, polarîzasyona derûnî ya ku hilbijêrên PP xwe tê de girtiye,  hişt ku em piraniya dengan biparêzin. PP ji tirsa Podemos bi heman awayî dijî ku Podemos ji nefreta Partiya Gel dijî. Di demek dirêj de tirs ji nefretê hêzek bihêztir xuya dike, lê ew çîrokek din e. Di demek kurt de, her du jî sûd werdigirin.

Di rê de Spanya û Spanî, an jî bi kêmanî piraniya wan hene, ku ti têkiliya wan bi vî şerî re tune û naxwazin tiştek zanibin. Di vê nûnertiya nefret û tirsê de, digel temaşevanan ku diçin torên civakî da ku dijmin şermezar bikin, Hestên kesên ku ne bi ola nû û ne jî bi hukûmeta kevin razî ne li ku ye?

Piraniya Spaniyan ne li aliyê yek û yê din in. Ew li nuqteyên navendî yên qada siyasî, ne zêde dûrî rastê û ne jî pir dûrî çepê cih digirin. Ew welatekî çêtir dixwazin, tiştên nerast biguherînin, tiştê ku lazim e ji holê rakin, lê bê şoreş û mesîh. Piraniya Spaniyan ne vê PP û ne jî vê Podemosê di hikûmetê de naxwazin.  Û heke wusa be, çima divê ew xwe ji hebûna wan îstifa bikin? Tenê piraniya mitleq ya ku demokrasiya me dikare pesnê xwe bide ew e ku PP û Podemos parve dikin: hem yek û hem jî ya din redkirina ji %50 ji nifûsê radigihîne, û di berdêla wan de tenê piştgiriya bîst û hinekan heye. Û bi vê yekê dixwazin me hemûyan îdare bikin.

Piraniya çapemenî û medyayê, li ber polarîzasyonê, ango sûcdarkirin û heta derewan, sûdê dide van her du partiyan. Hema hema her roj li dijî Podemos sûcdar têne kirin ku Podemît wê hingê li ser torên civakî red dikin, ku ew serdestên bêkêmasî ne. Dûre şerên diyalektîk dest pê dikin ku, bi zanebûn an nexwazî, PP-yê dixwin. Rastgir, ku di gelek dezgehên medyayê de serdest in, ji hêla xwe ve Podemos bi dayîna qapaxên ku li dijî wê şer dikin, û girîngiyê didin Podemos ku jê sûd werbigirin, didin.

Bi vî awayî, yên ku herî zêde diqîrin, li ser nîqaşê serdest dibin. Ji niha ve mehek, Berjewendiyên hilbijartinê yên P Podemos dê hewl bidin ku me hê bêtir bixin nav axa xwe.  “Yan ez an kaos. -Marîano dê bêje-“. “Yan ez yan jî sîstem. -Pablo dê bersivê bide.

Ger ew karibin civakê bi ser bixin, piştî 26-Jê em ê di bin serweriya meclîsek ku her du hêzên siyasî yên sereke ne tenê nikaribin li hev bikin, teslîm nebin, ji derveyî xwe jî nebînin, lê ew ê nikaribin jî. bêyî ku sernivîsên rojnameyan û tweetan bavêjin ser rûyê hev. Ger em bertek nîşan nedin dîmenek xweş li benda me ye.

Li hemberî nîqaşeke wiha biçûk, divê civaka sivîl dengê xwe bi hêz bilind bike, bi tenê awayê ku nayê îtirazkirin: bi dengan. Divê ew bêje ku, ji ronakbîr û sfenksan wêdetir, tiştê ku ew dixwaze rêveberên baş û durust in ku rê didin wî ku her roj, bi realîzm û ruhek çêker, hinekî din pêşde biçe. Divê ew beşa mezin a civaka sivîl ku hîna hişê xwe winda nekiriye biçe û bi aramî deng bide da ku kesên ku di asta herî jor de ne vegerînin marjînaliyê. ji bo kesên ku hewldana lihevkirinê red dikin û ji yên ku tenê dixwazin bigihin rêkeftinekê eger ew berpirs bin.

Di civakekê de ku piraniya mirovan (Kesên bi tîpên mezin, mirovên rast) li ser pîvana rast-çep di navbera 4 û 6 de ne, yên ku piştgiriya wan a civakî ya herî mezin li derveyî wê derê, di 3 û 7 de, hewl didin ku me îdare bikin. 2 li ser pîvanê. Partiyên ku milîtaniya wan, mîna ku ne bes be, hîn dûrtir cih digire: di hejmarên 8 û XNUMXan de (bi rêzê).

Danasîna hêsan a Spanyayê. Gulan 2016.

Herin gargar bikin, birêzên polarîze bikin. Hûn dikarin çapemenî, şebek, şîrove, qêrîn bigrin, lê hûn ji me ne pirtir in: hûn kêmtir in. Ew ê tenê li me bixin, eger em xwe bispêrin, westiyayî, li ber xwe bidin. Divê em bêhêvîbûnê bi ser bixînin, divê em bêhna ku ji ber nakokiyên wan derketiye bidin aliyekî. Divê em herin dengê xwe bidin welatek çêtir ku em hemî tê de bin, ne tenê yên li aliyekî. Ne hewce ye ku hûn ji navenda panelê derkevin. Ger paşê, ji ber dîtina encaman, hûn bixwazin xwe nêzîkî wî bikin, birêz PPdemitas, hûn ê bi xêr hatin. Lê eger yek ji herduyan tercîh dike ku şerê xwe bidomîne, li ser wê bimîne: ev şer ji bo welat xirab e, û em beşdar nabin.

Komunîstekî pîr sî û pênc sal berê bi zelalî got: "Em hemû li vir bi cih dibin, ya jî Xwedê jî tê de nake." Wî stran digot ku li ser leşkerên veguhêz difikirî (ew demek cûda bû). Niha divê em axaftinê berfirehtir bikin: niha li cihê ku stran dibêje “welat”, divê em peyva “mirov” jî deynin. Li ser navê wî axaftin bes e. Em hemû mirov in.