Şoreşa çepikan

Duh saet di deh şevê de, dema ku civakê hîna dest pê dikir ku bandora daxuyaniya sazûmaniyê ya serokê hukûmetê Pedro Sánchez bihese, dema ku metna biryarnameya ku rewşa alarmê bi rê ve dibe hêj di BOE de nehatibû weşandin. , bi sed hezaran welatî daketin balkonên xwe, eywan, pencere… ji bo çepikan.

Îro, belkî bi milyonan dê.

Ne girîng e ku peyman çiqas dijwar e ku ji hêla Lijneya Wezîran ve hatine pejirandin, nakokiyên dijwar an jî kêmtirînên hatine bidestxistin. Nerazîbûna hin serokên Rêveberiya Xweser hindik girîng e, yên ku dîtin ku çawa desteserkirina ji hêla Hikûmetê ve tê wateya wergirtina hêzên ku di demên normalbûnê de bi wan re têkildar in.

Tişta girîng, ya bingehîn ew e ku civak vê yekê carekê û ji bo her tiştî fêm bike Ya bingehîn rêzgirtina ji mafê jiyanê yê kesên din e, û, bi taybetî, ji ya herî qels. Ya girîng ev e ku meriv fêm bike ku, digel pergalek tenduristiyê ya li ber hilweşînê, Jiyana kesên din ne tiştek e ku bi aliyên sêyemîn ve girêdayî ye, lê ew di destê me de ye: di rastiyê de ku em nêzîkî wan nabin da ku wan nexweş bikin.

Heya ku krîz bi dawî bibe, dema ku nexweşî tenê bibe nexweşiyek din, dê êdî hewce nebe ku em li ser vê yekê bisekinin: em ê karibin berpirsiyariyê, careke din, ji "pergalê" rakin. Lebê Niha sîstem em in. Em hemû xebatkarên tenduristiyê yên ewil in û ji ber vê yekê berpirsyariya me ew e ku em erka xwe bi cih bînin.

Duh giranî li ser eywanan hat danîn li ser kesên ku di rêza pêşîn de ne, rasterast hewl didin jiyana xwe xilas bikin: bijîjk û ​​hemşîre. YoGirîng e ku wisa be û em tu carî wan ji bîr nekin û dev ji piştgirîya wan bernedin.

Lê Ne şîret e ku meriv hemî yên din ji bîr bike. Ew çepikên ku ew heq dikin, wekî her kesê din, stockers supermarket, ku bendava me ya li dijî hîsteryayê ne; ew barkêşan, jiyana xwe li ser rêyan, ji malbatên xwe dûr dixe xetereyê, ji bo berdewamiya anîna tiştên ku ji me re lazim in ber bi refê ve; ew dermansaz, rû bi rû li ber daxwazên baldariyê yên kesên ku herî zêde wan bi înfeksiyonê vedigirin; ew Hêzên ewlehiyê, yê ku divê pê ewle bibe ku em hemî rêzê li rêgezan digirin, ji kolanan, rîskan digirin, dema ku yên din di malên xwe de ewle bimînin. Ew navbend ji navendên înfazê yên ku divê bêyî serdan û destûr bisekine, û ya rayedaran ji heman navendan, yên ku dê bi rewşên tengezar ên ku ji heman qedexeyan derketine re rû bi rû bimînin, ku xizmên xemgîn ji dûr ve, carinan bi dehan û bi dehan kîlometre dûr hiştine. Ew serbixwe kî wê li ber lingê kanyonê berdewam bike, wekî ku ew dikare, li ku dikare, her yek li qada xwe ya bingehîn. Ew xebatkarên xizmeta bingehîn ku divê her roj ji malê derkeve û bixebite. Ew cotkaran ku ew ê neçar bimînin ku bazaran bi berheman tijî bikin, da ku em bixwin... û gelekên din.

Yên ku divê her roj, saet di deh şevan de li çepikan bên girtin gelek in, ew qas cûda hene, ku gelek ji me dê ji bîr bikin. Em pêşiyê lêborîna xwe dixwazin.

Di dawiyê de, divê em çepikan bidin hemû kesên ku tevkariya wan a ji civakê re, tam, bêçalakî. Dê bi mîlyonan û bi mîlyonan hebin, û ew ê bingehîn bin. Li malê bimînin, enfeksiyonê nekin, bêberpirsiyarî nebin, li jiyana kesên din binêrin. Ew ê çalakiya herî mezin a lehengiyê be, bi qasî ya xebatkarê tenduristiyê yê ku bi rîska xwe, rasterast jiyana xwe xilas dike.

Ji ber vê yekê, bila em hemî vê çepikan bistînin. Lê em bi ser bikevin. Her roj.

Ev ne karê kesekî din e. Ev tişta te ye.