Подгответе се за она за што никој не е подготвен

Сабота вечер. Ние Шпанците од самотијата на нашите домови (во најдобар случај) го следиме појавувањето на претседателот на Владата. И одеднаш, некои зборови нè лепат како ками во срцето: „најлошото допрва доаѓа, не очекуваат многу тешки денови (...) да си помогнеме сите, бидејќи сплотени, и само сплотени ќе го надминеме“.

Таа фраза, тие зборови, предвидуваат што ќе дојде. Тие се како море што се повлекува пред нашите очи, кој предвидува бран, цунами, кој силно ќе не погоди и ќе не опустоши. И колку и да се огласи сирената сега, доцна е да се избегне ударот на брегот, Останува само да го чекаме неговото доаѓање и да се надеваме дека тоа ќе го направи со најмала можна сила.

Како се подготвувате, како поединец, како општество, за кое никој не е подготвен? Не сфаќајте погрешно, зборуваме за психолошка подготовка, а не за исчекување на фактите (кои ќе се анализираат во иднина).

Утрово пристигнуваат Првите слики од павилјоните на IFEMA полни со кревети, сè уште празен, чекајќи го пристигнувањето на ранетите војници. Ова е војна.

Подовите изгледаат ладни, бидејќи ладна ќе биде и осаменоста на оние кои ја водат оваа борба.

Во напредното и дигитално општество во кое моравме да живееме, повторно гледаме фотографии кои не се многу различни од оние од пред еден век. Уште еднаш ја чекаме дневната хроника на битката, извештајот за војната, верувајќи дека нашите трупи, едвај со никакви средства, успеаја да го натераат непријателот да се повлече денес.

И како и досега, шивачките шијат додека народот гради „оружје“ (3Д принтери). Се бараат војници од поранешни цивили, илјадници „ветерани“ волонтери и линијата на фронтот на битката се држи до мали победи да го подигне моралот на своите војници.

Бараат од нас да се подготвиме за многу тешки денови. Во овие времиња кога многумина веруваат дека тие се Черчил, Како се подготвува човек за она за што никој не е подготвен?

Со единствена сила... на нашиот аплауз.