Висенте оди сам

Фотографиите кружат по мрежите и допираат до вас на четири различни начини. Како меми. Како паролите на оние од едната и од другата страна. Ова е овој 21 век, вирален.

Улицата е пуста. Висенте, навикнат на фактот дека додека шеташе низ неговиот град, секогаш имаше некој покрај него кој го поздравува, разговара со него, го допира, го препознава, бара фотографија или потпис, тој немо ја гледа. Го имате целото време на светот за да го направите тоа.

Нешто повеќе од 1.000 чекори подалеку, 147 луѓе се хоспитализирани поради вирусот што пристигна ненадејно. 14 се на ИЦУ. Во последните денови во истата болница починаа 21 лице. Во наредните години бројката ќе расте многу повеќе.

Но Стоун Висенте не знае ништо за тоа. Навикнат на метежот и вревата на најфреквентната улица, каде што сонародниците го сместија пред пет години, благодарни што ги стави на картата, сега го опкружува тишина. Ги пушта гулабите, скротени и смирени, да се сместат на неговото рамо, да шетаат, да вршат нужда, да бараат храна по пустите улици во недостиг од човечки отпад.

Наскоро ќе навршат десет години од луѓето на Висенте Тие освоија светско првенство во фудбал. Касиљас, Рамос, Пике, Пујол, Капдевила, Алонсо, Бускетс, Чави, Педро, Иниеста, Виља, Навас, Фабрегас, Торес...

До каде е се.

Денес Висенте, оној во крв и месо, каде и да е, е само уште еден постар човек, еден од многуте милиони кои мора да се грижат посебно, од кои уште еден мораме да ги заштитиме. Болеста не прави сите исти а како одминуваат годините се повеќе.

Затоа, добро е да ги оставиме на мира, каменот Винсент и другиот. Времињата на прегратки, насмевки и самоили на сред улица. Нема повеќе лиги или ѕвезди: зеленчук на вековите. Наскоро најмалите деца нема ни да знаат кој е тој камен човек.

Да го оставиме, колку што треба, со единственото друштво на гулабите.