धेरै प्रकोपहरू घोषणा गरियो ... र अन्तमा यो भयो

यदि पत्रकारिताको १ 10 XNUMX ० को दशक सतहीताका कारण भएको हो ।

हामीले त्यो दशक अझै सुरु गर्यौं हात मुनि अखबार। त्यसपछि धेरै मानिसहरूले हप्तामा एक वा दुई पटक, विशेष गरी आइतबार किओस्कमा गएर अखबार किन्थे। कोही पागल मान्छेले पनि दिनहुँ गर्यो...

अखबार, 2010 मा फिर्ता, यो एक भौतिक चीज थियो जुन न्यूजरूममा डिजाइन गरिएको थियो, घण्टा र घण्टाको काममा, र थियो निर्मित हजारौंको लागि भौतिक मुद्रण प्रेसमा वा सयौं हजारौं, टन र टन मसी र कागजको साथ। सडकमा निस्किएपछि त्यसमा के थियो त्यो हिजोको समाचार थियो । यो अहिले हामीलाई लगभग अकल्पनीय देखिन्छ, तर चीजहरू त्यस्ता समयहरूमा ... त्यस्तै थिए प्रागैतिहासिक। त्यहाँ पनि राय टुक्राहरू र अनुसन्धानहरू थिए जुन बनाउनमा हप्ताहरू थिए। चकित हुनुहोस्। तत्कालका लागि, भान्साकोठामा, बैठक कोठामा धेरै घण्टासम्म टिभी सधैं अन हुन्थ्यो।

त्यतिबेला सबै कुरा अद्भुत थियो भन्ने होइन । त्यहाँ हेरफेर र झूट बोल्ने, फराकिलो ब्रश र सजिलो शीर्षक पनि थियो, तर कम्तिमा त्यहाँ प्रतिबिम्ब र लामो अवधिको लागि केही खाली ठाउँहरू थिए। अहिले त्यो पनि होइन जस्तो लाग्छ ।

किनभने एक दुई वर्षमा सबै कुरा परिवर्तन भयो। अचानक इन्टरनेट भयो भाइरल र मानिसहरूले पछाडी समाचार पढ्न दिनको दुई यूरो तिर्नु पागलपन हो भन्ने सोच्न थाले। को लहर कुल नि: शुल्क यसले पुस्तकदेखि चलचित्र, र पक्कै पनि प्रेससम्म सबै कुरालाई बाढी दियो। उनको साथ अर्को आयो: त्यो को "सजिलो क्लिक"।

पाठकले अब बिस्तारै न्युजस्ट्यान्डमा एउटा वा अर्को अखबार छनोट गर्नुपर्दैन, उसको खल्तीबाट लिइएको एक-दुई सिक्काको साथ घटनास्थलमा तिर्नुपर्दैन, तर उसको आफ्नै घरमा सबै कुरा उसको औंलाको छेउमा थियो। यो केहि शानदार थियो, हैन? ठीक छ, तर त्यहाँ थियो दुइटा समस्या: एउटा अव्यवस्थित र अर्को मनोवैज्ञानिक।

El प्रासाइक पत्रपत्रिकाहरु हुन थालेका छन् कठिन समय छ पूरा गर्नका लागि: कागजीहरू किनभने कम र कम मानिसहरूले तिनीहरूलाई किने र नयाँ डिजिटलहरू किनभने कसैले तिनीहरूलाई किनेनन्; उनीहरु सित्तैमा बाहिर आए । कसैलाई पनि बन्द हुन मन पर्दैन, त्यसैले तिनीहरू ध्यान आकर्षित गर्न र जित्नको लागि पागल युद्धमा लागे। पाठकहरू.

समस्या मनोवैज्ञानिक वा मनोसामाजिक, यो थियो कि मानिसहरूको माग कम भयो र कुन अखबारबाट जानकारी लिने भन्ने बारे परम्परागत र महत्त्वपूर्ण निर्णयलाई तुरुन्तै प्रतिस्थापन गरियो, पलको आवेगमा आधारित चौध पूर्णतया अवास्तविक दैनिक निर्णयहरू (यहाँ क्लिक गर्नुहोस्, त्यहाँ क्लिक गर्नुहोस् ...)।

दुवै घटनाले प्रेसलाई एउटै बाटोमा डो¥यायो : भ्रमणहरू लाभदायक बनाउनु पर्यो, आकर्षक विज्ञापनहरू भाडामा लिनुहोस्, सन्तुलन आम्दानी जस्तो थियो, सब्सिडी, कम लागत (पेरोलहरू) को लागी भिख माग्ने प्रशासनको ढोका ढकढकाउनुहोस्, र, अन्ततः, निर्णायक, आँखा मनपर्ने, शानदार हेडलाइनहरू संग एक मनमोहक पाठकको तत्काल ध्यान प्राप्त गर्नुहोस्। ..

अचानक, 2011 र 2015 को बीचमा हामी उल्कापिण्डले भरिएका थियौं जुन पृथ्वीसँग ठोक्किने क्रममा थियो, सौर्य तूफानहरू जसले हामीलाई केही घण्टामा फ्याँक्नेछ, उड्ने गाईहरू र लाखौं अन्य प्रकोपहरू र बेतुका चीजहरू। नतिजा, ओभर एक्सपोजर को कारण, एक भएको छ आँखा आकर्षक शीर्षक विरुद्ध सामान्य खोप, जसले गर्दा अब कसैले पनि कुनै कुरामा विश्वास नगरोस् र कसैले पनि अब कुनै कुरालाई गम्भीरतापूर्वक लिँदैन। सबै कुरा एक स्पास्मोडिक क्लिक हो जहाँ पाठक (जो अन्ततः मतदाताको रूपमा उही व्यक्ति हो) सजिलोबाट सजिलै उफ्रन्छ र भ्रमित हुन वा सोच्न चाहँदैन।

राजनीति पनि त्यही बाटोमा अघि बढेको छनिस्सन्देह, किनभने भोट गर्नेहरूको माग पूरा हुनुपर्छ। त्यसैले, यदि हाम्रो जाति नेता जहिले पनि पारिसलाई खुसी पार्न पर्याप्त बकवास भन्थे हालैका वर्षहरूको तुच्छताले यो प्रवृत्तिलाई थप जोड दिएको छ। जनवादी प्रवचनहरू वैचारिक स्पेक्ट्रमका सबै बिन्दुहरूमा च्याउ जस्तै फैलिएका छन्। यो दायाँ वा बायाँ कुरा होइन: यसले सम्पूर्ण समाजलाई असर गर्छ।

र भने र गरे। हामी 2014 वा 2015 मा थियौं, र अर्को लाखौं घोषणा गरिएका प्रकोपहरूले घेरेका थिए, तिनीहरूले हामीलाई चेतावनी दिए। वास्तविक प्रकोप। तर हामी त्यसमा हाँस्छौं। हामीले न त पढ्यौँ न त थाहा नै । कोलाहलले सबैलाई घेर्छ र सबै कुरालाई अवास्तविक बनाउँछ।

त्यसैले महामारीको घोषणा, बारम्बार, गम्भीर, डाटा सहित, पाठकको लागि, यो हजारौं हेडलाइनहरू बीचको अर्को शीर्षक थियो। बिर्सनु पर्ने अर्को एउटा, पन्ध्रौं समाचार जस्तो कि यो सबैभन्दा गम्भीर अवस्थामा पनि थियो रोटरी (बिज्ञापनको छेउमा लेटिसिया साबटरको के भयो भनेर स्पष्ट पारेको थियो, वा जसले हामीलाई आन्द्राले राम्रोसँग काम गर्नका लागि हामीले कडा उमालेको अण्डा खानुपर्छ भनेर बतायो)।

चेतावनी दिनेहरुले एक (वा धेरै) महामारीको आगमनको उपेक्षित थिए। तिनीहरू आकाशमा देखा पर्न पनि मद्दत गरेन ताराहरू जसले यसलाई पुष्टि गर्यो, कलहरू "इबोला", "बर्ड फ्लू", "सार्स", "इन्फ्लुएन्जा ए", आदि आदि तिनीहरूले हाम्रो ढोकामा सीधै ढकढक गरेनन्, हामीले तिनीहरूलाई हाम्रो दिमागमा फाइल गर्यौं, किस्साभन्दा बाहिर, मानौं तिनीहरू केवल अर्को बकवास हुन्।

आसन्न प्रकोपलाई लगभग मिलिमिटर सम्म, ठ्याक्कै वर्णन गरिएको थियो अधिकृत आवाजहरू, र केहि पनि थियो मिडिया उपस्थिति संग रक्षक। तर भविष्यवाणी पनि यस्तो अपोकेलिप्टिक ओभरटोनले भरिएको थियो कि हामी यसमा हाँस्यौं। झरी परेको सुने जस्तै ।

यस्तो स्पष्ट जोखिमको सामना गर्दै, महामारीलाई पर्याप्त रूपमा रोक्न हामीलाई खर्च हुने थियो, यदि हामीले यो समय थियो भने, अब यो सहनु हाम्रो लागि एक हजारौं अर्थ हुनेछ। त्यो पैसामा छ, मानव जीवनमा एक्लै छोड्नुहोस्।

तर एक क्षणको लागि प्रतिबिम्बित गरौं:हामी मतदाताले के भन्थे होला ? यदि कुनै सरकार, वा, अझ राम्रो, सरकारहरूको एक सेटले, यी प्रत्येक वर्षको अवधिमा हामीलाई यसको सामना गर्न आवश्यक साधनहरू उपलब्ध गराउन केही अरब डलर खर्च गरेको थियो? यस्तो रकमलाई रद्दीटोकरीमा फ्याँक्दा आलोचनाको मूल्य कुन शासकले बेहोर्न सक्थे?

महामारीलाई रोक्नुको अर्थ यो प्राप्त भएको आयाममा कहिल्यै पुग्ने थिएन। र यदि हो भने: कहिल्यै नहुने कुराबाट बच्न लगानी गरिएको पैसाको बारेमा हामी अहिले के भन्न सक्छौं? यस्तो द्वन्द्वात्मक शस्त्रागारबाट प्रतिपक्ष, कुनै पनि प्रतिपक्षले के रसदार टुक्रा पाउन सक्छ?

Covid-19 ले हामीलाई सरकारी नीतिहरूको मूल्याङ्कन गर्ने मापदण्डहरूमा चिन्तन गराउनु पर्छ। के हामीले दीर्घकालीन दृष्टिकोणको सट्टा चुनावी प्रतिफलसहितको तत्कालिकता, लोकप्रियतावादी उपायहरूलाई प्राथमिकता दिएका छैनौं? सत्तामा रहेकाहरूलाई दोष दिनु सरल छ, र यो एक आवश्यक लोकतान्त्रिक अभ्यास पनि हो, तर के हामी सबै, समाजको रूपमा, लिइएको बाटोको लागि धेरै हदसम्म जिम्मेवार हुने छैन?

आज कतिपयले सरकारलाई ढिलो र खराब निर्णय गरेको कारण दोष दिन्छन् (उनीहरू भन्छन्), र अरूले विपक्षलाई दोष दिन्छन् किनभने यसले शासन गर्दा जनतालाई ध्वस्त पारेको छ (उनीहरू भन्छन्), तर उत्सुकतापूर्वक तिनीहरूमध्ये कुनै पनि तिनीहरूका विरोधीहरूले उनीहरूलाई लगाएको दोषको विरुद्धमा बहस गर्ने चिन्ता गर्दैनन्। प्रत्येक आफ्नो बुलबुलेमा, प्रत्येकले आफ्नो बोलीमा, फोहोर फाल्न महत्त्वपूर्ण छ दुश्मन आफूले गल्ती गरेको स्वीकार्छन् हाम्रो.

हामी यो प्रस्ताव गर्न सक्दैनौं कि मानिसहरू विचारशील कागज पत्रहरू पढ्न फर्कन्छन्, किनभने जुन संसारमा त्यो सम्भव थियो त्यो कहिल्यै फर्किने छैन। तर हामीले अलिकति अध्यापन गराउनुपर्छ ताकि मानिसहरूले पागलपनमा क्लिक गर्न छोडून्, थप विश्लेषण गर्न र आलोचनात्मक भावना प्राप्त गर्न सकून्।. समय-समयमा विज्ञहरू, वैज्ञानिकहरू, जान्नेहरू, र पछिल्लो राजनीतिज्ञले बोल्ने होइन, सुनिने कुरा सुनिनेछ। र यदि हामीले शान्त भाषणलाई पुरस्कृत गर्यौं र उच्चलाई होइन, त्यो अन्त हुनेछ।

हामीले यो कठिन पाठ कहिल्यै नबिर्सने संकल्प गर्नुपर्छ। हाम्रो वरपरको फोहोरलाई गुणस्तरीय सामग्रीबाट छुट्याउन गाह्रो छ।, तर यो गर्ने एउटा मात्र तरिका छ: प्रयोग गरेर समय र आलोचनात्मक आत्मा। आफूलाई एक अनाकार पक्षपात, अस्तित्व द्वारा बहन नदिनुहोस् तीसँग माग गर्दै हाम्रो पक्ष विपरित व्यक्तिहरूसँग भन्दाहामीले धेरै जित्ने छौँ । तब मात्र हामीले सरकारहरूलाई दीर्घकालीन नीतिहरू अवलम्बन गर्न माग गर्न सक्छौं, र त्यसपछि मात्र उनीहरूले अल्पकालीन चुनावी फाइदाहरू प्रदान नगरे पनि ती कार्यान्वयन गर्न इच्छुक हुनेछन्।

किनभने यदि हामी यसबाट बाहिर निस्क्यौं भने हामी पहिले जस्तै जारी राख्यौं भने, हामी नराम्रो रूपमा, नराम्रो रूपमा, अर्कोतिर जान्छौं।