2017: Terrorisme in West-Europa

Degenen die in 1990 of 2000 zijn geboren, denken misschien dat we in bijzonder slechte tijden leven als het gaat om terrorisme en geweld. Concreet lijkt het erop dat terrorisme dat is verwoestend Europa. Maandelijks duikt hier en daar nieuws op, informatie over politieoptreden die jihadistische cellen ontwrichten die op het punt stonden verschrikkelijke aanslagen te plegen. En andere keren wordt er niets verstoord, zodat we uiteindelijk te maken krijgen met aanvallen. Ze doen zich voor wanneer dit het minst wordt verwacht, in het land waar dit het minst wordt verwacht, en veroorzaken menselijke schade, vaak aanzienlijk.

Het is echter raadzaam om de cirkel te openen en in perspectief te kijken. De waarheid is dat het terrorisme in Europa niet toeneemt. Het is waar dat er de afgelopen twee of drie jaar sprake is geweest van een opleving, maar de gegevens over de langere termijn (die de enige dingen zijn die de moeite waard zijn om rekening mee te houden als je de waarheid wilt weten) zijn overtuigend.

Vooral de jaren zeventig en tachtig waren veel erger dan nu. Terrorisme heeft de kern van sommige Europese samenlevingen dus veel meer getroffen dan nu het geval is, omdat de oorsprong ervan bovendien niet lag in geïmporteerde ideologieën of religieus fanatisme, maar in de realiteit van onze landen.

Dit simpele feit zou ons tot nadenken moeten stemmen als we anderen, vooral het islamitisch terrorisme, ervan beschuldigen al het kwaad van nu te veroorzaken. De terrorist veroorzaakt bijna altijd veel meer schade in zijn eigen land of in de omgeving ervan dan daarbuiten. Het gebeurde met ons Europese terrorisme in de tweede helft van de twintigste eeuw, en het gebeurt vandaag de dag met de terreur die uit het Midden-Oosten komt. Het is daar, in Egypte, in Tunesië, in Irak of in Noord- en Centraal-Afrika, veel meer dan hier, waar het de ergste schade aanricht. De Europese media, gefocust op onze eigen angsten, vertellen ons vrijwel alleen over de aanslagen in Madrid, Berlijn, Brussel of Londen. Maar er is veel terrorisme, veel ernstiger en nog wreder, dat ongestraft plaatsvindt, duizenden kilometers van Europa.

Betekent dit dat we niet alert hoeven te zijn, dat we onze spanning kunnen ontspannen in de strijd tegen terreur? Nee. Integendeel. De strijd tegen het geweld is misschien wel de belangrijkste strijd die de mensheid moet blijven voeren, en Europa moet voorop lopen. Want als wij Europeanen iets hebben moeten leren van ons eigen terrorisme van de 20e eeuw, is het dat de gewelddadigen op afstand worden gehouden door politie- of gerechtelijk optreden, maar dat ze uiteindelijk pas worden verslagen als hun steun afneemt in samenlevingen die, zelfs minimaal bieden ze dekking.

We zullen te maken blijven krijgen met aanvallen, maar vroeg of laat zullen de landen, de gebieden waar terreur steun verwerft en leiders, deze ideeën de rug beginnen toe te keren. Zonder twijfel verwerpen velen, op de plaatsen die hun oorspronkelijke voedingsbodem waren, het gewelddadige fanatisme al, hoewel het proces traag zal zijn en jarenlang een komen en gaan zal hebben, omdat het complexe samenlevingen zijn en omdat armoede altijd een stimulans is voor geweld. . Maar uiteindelijk zal deze waanzin uiteindelijk verdwijnen, zoals altijd gebeurt met degenen die proberen het samenleven te veranderen om zichzelf gewelddadig op te dringen. Overal willen mensen meestal gewoon hun leven in vrede leiden. Terroristen zullen, als de samenleving resoluut tegen hen is, nooit hun doelstellingen bereiken. Het islamitisch terrorisme zal dus uiteindelijk verdwijnen, net als alle andere terreurdaden voorheen, en zoals zal gebeuren met al het terrorisme dat in de toekomst zal ontstaan. Zijn eigen samenleving, die waarin hij opkwam en groeide, zal hem verslaan.