Vergelijking (electoraal) tussen Catalonië en heel Spanje, volgens Electopoll

Sinds het einde van de zomer domineert Catalonië het Spaanse politieke toneel. In deze maanden hebben de gebeurtenissen zich op volle snelheid voltrokken: de Wet op de Juridische Overgang van het Parlement; het referendum dat onder zijn bescherming werd gehouden; de schorsing ervan door het Constitutionele Hof; de viering, ondanks dit, van 1-O; de gebeurtenissen en gevolgen van 1-O; de toepassing van artikel 155; het uitroepen van verkiezingen voor 21 december; de vlucht van sommige Catalaanse leiders en de gevangenneming van anderen...

We hebben ons afgevraagd of deze maalstroom de evolutie van de electorale voorkeuren beïnvloedt en of deze het Catalaanse electoraat anders heeft beïnvloed dan dat van Spanje als geheel.

Om dit te zien nemen we het gemiddelde van de Electopoll-enquêtes voor het Congres van Afgevaardigden en voor het parlement van Catalonië:

Voor Spanje als geheel zijn de effecten gematigd. Hoewel degenen die de onderzoeken op de voet volgen soms het gevoel hebben dat er sprake is van duizelingwekkende variaties, is de waarheid dat het gemiddelde zoiets niet laat zien. Als we de hele periode van augustus tot nu bekijken, vertonen de twee belangrijkste partijen een grote stabiliteit. Er is in ieder geval sprake van een kleine erosie van de Populaire Partij, wat verrassend is als je bedenkt dat regeringen in situaties van ‘nationale noodsituatie’ doorgaans profiteren van sociale steun. Dit is niet het geval. En waarom niet? De opkomst van Ciudadanos is belangrijk en lijkt ons het antwoord te geven. Het zijn Rivera's partij en haar “harde lijn” tegen het nationalisme die de “close ranges”-beweging winstgevend zouden maken. En wie betaalt electoraal de gevolgen? Unidos Podemos, wiens standpunt het dichtst bij de dialoog ligt, is ongetwijfeld door een deel van zijn eigen electoraat niet begrepen.

Het gezamenlijke effect van deze drie maanden is een uitwisseling van posities tussen Unidos Podemos en Ciudadanos, die omkeerbaar kan zijn (of in plaats daarvan kan versnellen) als de zaken na 21-D veranderen. Beetje meer.

En wat is er ondertussen in Catalonië gebeurd?

Het Catalaanse electorale panorama is veel complexer, met zeven politieke groeperingen die tegelijkertijd strijden in twee kampen: de rechter versus de linker as, en de belangrijkste vandaag de dag: onafhankelijkheid versus constitutionalisme.

Hier zijn de effecten duidelijker. De constitutionalisten hebben wat terrein gewonnen ten opzichte van de independentisten, hoewel zij nog steeds een klein algemeen voordeel behouden. Maar wat echt belangrijk is, zijn de interne bewegingen binnen elke groep:

• De constitutionalistische sector heeft posities gewonnen, maar de PP raakt deze steeds sneller kwijt. De PSC en vooral Ciudadanos krijgen de overhand, en de partij van Albiol valt terug naar een niveau waarop zij alle parlementaire vertegenwoordiging in bijna alle provincies zou verliezen. Constitutionalisten evolueren daarom naar een standpunt waarin ‘de winnaar alles neemt’. De bruikbare stemmen onder hen kunnen zeer groot zijn in het laatste deel van de campagne, en de peilingen (zelfs als de bevolking “zegt” dat ze er niet in geloven) zullen doorslaggevend zijn in het slepen van de kiezers naar wie zij voorspellen als de winnaar. .
• Onder de onafhankelijken, die als geheel enigszins zijn gedaald, gebeurt precies het tegenovergestelde. ERC, dat begon met een enorme voorsprong, verliest een deel ervan door de tijdelijke druk van de kandidatuur van Puigdemont. We weten niet hoe ver deze herbalancering van de krachten zal leiden, maar het is duidelijk dat beide politieke formaties relevant zullen zijn in het nieuwe Parlement. Er zullen onder hen veel minder “nuttige stemmen” zijn dan aan de andere kant. De CUP handhaaft op zijn beurt een lichte maar constante neerwaartse trend, maar vertoont duidelijke weerstand om verder te dalen. De nuttige stem richting ERC afkomstig van de CUP is mogelijk al uitgeput.
• Ten slotte volgt in het “niemandsland” de kandidatuur van CeC-Podem een ​​gelijkaardige evolutie als die van Podemos voor heel Spanje, verergerd door de twijfels die deze acroniemen tot het laatste moment hebben begeleid. De risico's die deze lijst met zich meebrengt zijn vergelijkbaar met die welke worden gedragen door de Populaire Partij van Catalonië, hoewel de begunstigde in dit geval niet Ciudadanos zou zijn, maar eerder een of meerdere anderen (de PSC, ERC, de CUP?).

Wat gaat er gebeuren na de verkiezingscampagne? We weten het niet. Maar vandaag zijn dit de uitgangsposities, die zeer duidelijke trends markeren. De campagne begint op 5 december en alles kan veranderen. Of niet.

Wij vertellen het je hier.