Naar een linkse regering in Catalonië?

We hadden al zoveel jaren naar Catalonië gekeken zonder rekening te houden met andere alternatieven dan de vorming van een onafhankelijkheidsregering of die van een andere autonome regering, dat we vergeten waren een andere kans, al in het verleden onderzocht: die van a linkse ‘transversale’ regering.

De afgelopen uren wordt die mogelijkheid echter weer op tafel gelegd. We hebben deze situatie bereikt na een paar hectische maanden, waarin het onafhankelijkheidsfront duizend spanningen, verschillende breuken en verschillende herschikkingen heeft doorstaan. Eindelijk, op dit punt in de Catalaanse lente, lijkt het duidelijk dat iedereen er nu alleen voor staat. Binnen Junts per Catalunya zijn er twee zielen, de een is de erfgenaam van de oude Convergencia, die nu PDeCat heet, en de ander is eenvoudigweg een aanhanger van Puigdemont. Beide partijen Ze kunnen niet met elkaar overweg en willen niet precies hetzelfde., zoals steeds duidelijker wordt. Er bestaat binnen de PDeCat een groeiend wantrouwen jegens het buitensporige radicalisme van de puigdemonistas, maar dit zijn degenen die momenteel duidelijk domineren in dat amalgaam dat JxCat is.

In dezelfde lijn als de PDeCat, maar aan de linkerkant, loopt ERC alleen. De topleider heeft, in tegenstelling tot die van de Junts per Catalunya, gekozen voor de gevangenis en niet voor de vlucht, en dat gebaar heeft het, in plaats van er meer gewicht aan te geven, weggenomen, iets dat velen, eerst privé en nu zelfs in het openbaar, als ondraaglijk beschouwen. . ERC is van mening dat zij meer verdient en dat zij het recht heeft om daarvoor te vechten. Geloof ook, dat onafhankelijkheid een doel is dat moet worden bereikt, maar niet een doel dat, gezien de omstandigheden, volgende week moet worden bereikt. Deze houding distantieert hen steeds meer van de harde kern van de volgelingen van de voormalige president.

Tenslotte de beker, die excentrieke kers op de separatistische taart, gaat door met het afwijzen van kandidaten en het opleggen van eisen, ervan overtuigd dat anderen niet radicaal genoeg of haastig genoeg zijn, alsof ze niet echt geloofden in een proces dat ze zelf ondernamen. De CUP gelooft wel, en gelooft op dit moment, dus is ze niet bereid iets anders te accepteren. Met deze parameters is het antisysteem het moeilijkst in te passen stuk geworden, dat tot nu toe aanwezig was in alle puzzels van de onafhankelijkheidsbeweging. Zozeer zelfs dat de anderen het beu lijken te zijn om het in het geheel te passen, en het lijkt erop dat ze bereid zijn het zonder te doen, door te wedden op reserveonderdelen.

Met al dit panorama, ERC gaat mogelijk het hele bestuur heroverwegen. Het idee zou zijn om de poging om te regeren met de ‘onafhankelijken van het hier en nu” (JxCat, CUP), om een ​​regering te zoeken met “soevereine linksen“. Op dat pad, ERC ontmoet Colau en Domenech, met ‘de commons’, die met hun acht plaatsvervangers zouden zorgen voor de noodzakelijke transversaliteit voor een regering die vier jaar zou duren. Hun eisen lijken acceptabel, omdat ERC ze eigenlijk al in gedachten had: afstand doen van unilateralisme en uitvoering van een ambitieuze sociale agenda.

Het zou daarom een ​​kwestie zijn van het vormen van een transversale, soevereinistische en linkse regering, met externe steun of onthoudingen, die het een hele legislatuur zou volhouden om een ​​diepgaand sociaal programma op zich te nemen en tegelijkertijd op kalme wijze de het toekomstige Catalaanse onafhankelijkheidsreferendum voorbereiden zonder eenzijdigheden of onwettigheden, interne voorstellen doen en naar het buitenland knipogen: het terrein voorbereiden, kortom wachten tot een toekomstige Spaanse regering gevoeliger zal zijn voor haar claims en er een grote overeenkomst kan worden bereikt.

Beide partijen, ERC en de commons, zouden voordeel kunnen halen uit deze overeenkomst. Maar er is een addertje onder het gras: uw stemmen tellen niet op. Sommigen hebben zelfs de oprichting van Ciudadanos voorgesteld, om een ​​“concentratieregering” te bewerkstelligen, maar het idee heeft nog geen twee seconden op tafel gelegen: beide partijen, die van Arrimadas en soevereinistisch links, zijn als olie en water. Het redelijke alternatief is uiteraard de PSC. Bij hen, bij die van Iceta, klopt links inderdaad en zou het een nog transversaler karakter hebben. Nadelen? De programma's van beide zijn te verschillend in termen van soevereiniteit. De ERC wil een regering die niet aftreedt, maar eerder de onafhankelijkheid op lange termijn ‘voorbereidt’, maar de toetreding van de PSC zou juist een uitdrukkelijk ontslag van alle pretenties vereisen.

Deze kwestie, de vraag hoe ver de toekomstige regering zou gaan op het gebied van de onafhankelijkheid, is in werkelijkheid het enige dat verhindert dat de overeenkomst gereed is. En het is zo’n belangrijke kwestie dat het, juist om deze reden, het voor altijd onmogelijk kan maken. Iedereen kan echter om verschillende redenen zeer geïnteresseerd zijn in het herschrijven van de oude linkse tripartiete. Met hem zou iedereen weer bekendheid krijgen. De ERC zou de regering kunnen leiden, de commons zouden het middelpunt van de strijd kunnen zijn en de PSC zou het zichtbare gezicht van integratie kunnen zijn. Ze zouden allemaal dat beeld geven van ‘nuttige politiek’ dat de samenleving zo erg mist. Met deze regering zouden bovendien de volgelingen van Puigdemont enerzijds verdreven worden (voor wie vier jaar zonder politieke prominentie te lang zou zijn, zodra de publieke aanwezigheid van hun leider gedeactiveerd zou zijn), en anderzijds die van Arrimadas (verbannen naar een oppositieleiderschap van wie de belangrijkste reden voor verzet – onafhankelijkheid – is weggenomen).

Nu begint de pauze voor de Goede Week. Ideaal om te praten zonder dat iemand het weet. Perfect voor het ontwerpen van de toekomst. Er zijn twee alternatieven voor Catalonië: een onafhankelijke regering of een transversale linkse regering.. Maandag, wanneer velen weer actief worden, zal er zoveel over de kwestie zijn gezegd, er zal zoveel onder de motorkap zijn onderhandeld, dat de openbare demonstraties van politieke leiders ons concrete aanwijzingen zullen gaan geven over welke van de twee wegen zal vóór de deadline van 22 mei worden aangenomen.

@josesalver