En als we de afgevaardigden zouden kiezen zoals in Frankrijk?

We klagen over het gebrek aan evenredigheid van het Spaanse systeem, dat de PP en de PSOE meer zetels krijgen dan ze zouden hebben als het systeem eerlijker zou zijn, dat Ciudadanos (en zelfs Podemos) veel minder krijgen, dat sommige nationalisten er voordeel uit halen, enz. enz. Maar wat als ons systeem hetzelfde zou zijn als het Franse?

In Frankrijk hebben ze morgen verkiezingen. Daar worden de plaatsvervangers niet via lijsten gekozen, maar in kiesdistricten met één lid: In elk district wordt er slechts één gekozen plaatsvervanger, die de meeste stemmen krijgt. Ze doen het in twee ronden; Bij de eerste, die op de 11e werd gehouden, werden de kandidaten die ten minste 50% van de uitgebrachte stemmen en 25% van de totale volkstelling behaalden, rechtstreeks aangewezen. De voorwaarden zijn zo streng dat, als onze gegevens kloppen, van de 577 zetels in de Franse Nationale Vergadering slechts elf afgevaardigden zijn gekozen. De rest, 566, bleef over voor de 18e.

De eerste twee kandidaten qua aantal stemmen gaan naar de tweede ronde (stemverkiezing), en de derde kandidaten die minimaal 12.5% steun behalen op de totale volkstelling, die, afhankelijk van de deelname die plaatsvindt, meer dan 20% van de uitgebrachte stemmen kan vergen. Dit levert merkwaardige effecten op van ‘ontslag’, ‘alliantie’ en nuttig stemmen onder de Franse kiezers, die in deze tweede ronde soms voor verrassingen zorgen, vooral in de districten waarvoor drie kandidaten zijn geclassificeerd.

Om na te gaan wat er in Spanje zou gebeuren met een dergelijk systeem, hebben we een simulatie gedaan. Met respect voor het aantal afgevaardigden dat elke provincie nu heeft, verdeelden we ze in districten met een vergelijkbare bevolking, en we controleerden welke partij in elk district op 26 juni 2016 zou hebben gewonnen. Het resultaat is hier (klik met de rechtermuisknop, open een nieuw tabblad om uit te vouwen):

OPMERKINGEN: Het blauwe “eiland” in Alava is geen district maar onderdeel van het noordelijke district Burgos. Tussen Cuenca en Teruel ligt een Valenciaanse enclave die geen district is, maar deel uitmaakt van het aangrenzende district van de autonome gemeenschap. Ten zuidwesten van Toledo ligt een enclave Ciudad Real, die er deel van uitmaakt en geen apart district is.

In Spanje zouden we in de eerste ronde al elf afgevaardigden hebben toegewezen, allemaal voor de Partido Popular (in districten in het binnenland van Galicië, ten zuidwesten van Castilla y León, Ceuta en Murcia).

In het tweede geval zou, zoals we op de grote kaart hierboven zien, het primaat van de Populaire Partij heel duidelijk zijn, hoewel het spel van allianties, vooral aan de linkerkant, verrassende resultaten zou kunnen opleveren in specifieke districten.

De oefening die we presenteren is dat uiteraard slechts een spel, omdat het simpele feit van Het veranderen van het kiesstelsel beïnvloedt het gedrag van kiezers, en het zorgt ervoor dat de gegevens waarvan we uitgaan (de algemene verkiezingen van 26-J) niet correct zijn. Bovendien is het voor het uitvoeren van deze simulatie noodzakelijk om uit te gaan van een reeks aannames, willekeurige indelingen in districten en stemoverdrachten die, hoe logisch ze ook mogen lijken voor degene die ze berekent, altijd ter discussie zullen staan.

Hoewel de kaart op detailniveau zeer discutabel is, De informatie die het biedt voor het hele land is geldig. Het Franse systeem maakt het mogelijk om absolute meerderheden te behalen met vrij kleine stempercentages (hiermee zou de PP een grote meerderheid behalen, ondanks dat ze slechts 33% van de stemmen had). Maar in tegenstelling tot het Engelse systeem is Frankrijk voorstander van de opkomst van grote ‘centristische’ partijen die in de tweede ronde parlementsleden winnen. Ciudadanos bereikt niets in onze simulatie, maar als dit kiessysteem werkelijk in Spanje zou worden geïmplementeerd, zou het naar iets heel anders kunnen streven als het zijn kaarten district per district goed zou kunnen spelen. Dit is de sleutel die de te verwachten grote resultaten verklaart die Macrons ‘centristische’ partij zal bereiken.

En een ander item Een paar weken geleden publiceerden we de simulatie die overeenkomt met Groot-Brittannië.

De enkele terugkeer, typisch voor het Engelse systeem, maakt de polen, de uitersten, de beste electorale weddenschap​ In plaats daarvan is de dubbele Franse draai,  waar drie kandidaten naar de tweede ronde gaan, maakt het centrum de beste optie. Daarom een tussenwedstrijd tussen de twee grootste, zolang het in veel districten maar een stempercentage van bijna 20% behaalt, heeft veel mogelijkheden om in de tweede ronde een groot aantal plaatsvervangers te verkrijgen.

Daarom zou Unidos Podemos, met het Engelse systeem en dezelfde stemmen die op 26-J werden verkregen, meer afgevaardigden krijgen dan de PSOE. Met Frans, nee.

Ondanks de verschillen, Beide systemen, het Engels en het Frans, hebben één ding gemeen: ze zijn in hoge mate meerderheidspolitiek. Daarin bestaat geen nauw verband tussen het stempercentage en het aantal zetels. In Spanje is de correlatie, zonder dat deze verre van perfect is, veel hoger.

Voor de volgende verkiezingen in Europa zullen we soortgelijke benaderingen blijven proberen, en zullen we het model verbeteren. Alle suggesties en bijdragen zijn welkom.