Zal de ‘pensioenoorlog’ het einde betekenen van het tweeledige systeem?

Toen in mei 2014 een onbekende partij, genaamd ‘Vamos’, een aantal leden van het Europees Parlement verraste en maanden later in de peilingen de twee grote partijen evenaarde en zelfs voorbijstreefde, leek het erop dat het tweepartijenstelsel op het punt stond te eindigen. de snelle route.. De hemel zou veroverd worden en de gebruikelijke spelen zouden in de vergetelheid raken. Of bijna.

Maar zo was het niet. Dat was toen niet zo, en ook niet bij de verkiezingen van 2015. Ook niet in 2016, toen bij een verkiezing die door iedereen herinnerd werd als “J 26”, alles erop leek te wijzen dat de “grote coalitie” van links genaamd “Unidos Podemos” zou de PSOE in stemmen en zetels overtreffen en de Populaire Partij voor de overwinning uitdagen. Of bijna.

De waarheid is dat 26-J niet alleen geen einde maakte aan het onvolmaakte tweepartijenstelsel, maar het ook versterkte, waardoor meer gewicht werd gegeven aan de som van de oude PSOE en de oude PP. De ‘nieuwe’ partijen, Podemos en Ciudadanos, creëerden een ruimte voor zichzelf, ja, maar alleen dat: een kleine ruimte die hen achter de twee meerderheidsgroepen plaatste.

Toen arriveerde Catalonië, en het gaf opnieuw het gevoel dat het tweepartijenstelsel op het punt stond te vallen, waarbij Podemos het type handhaafde en Ciudadanos als schuim opsteeg. Maar niemand vertrouwt het meer. Niemand gelooft het echt meer, want de laatste jaren worden geplaagd door mislukte pogingen.

Dit is hoe we er in maart 2018 voor stonden. Er is geen sprake van de ambitie om welke hemel dan ook te bestormen, omdat velen het al begrepen hebben: het einde van het tweepartijenstelsel zal, als het komt, niet in één keer komen, maar in een druppeltje. . Het zal geen bijlslag zijn, maar een proces, een lang en moeilijk pad. Omdat het tweepartijensysteem zich verzet en over krachtige wapens beschikt om zichzelf in stand te houden.

Nu beleven we een nieuwe episode in deze stille strijd, en het is deze dreiging van rebellie door de gepensioneerden. ¿Waarom is het zo belangrijk? Wat betekent dit electoraal gesproken?

Gepensioneerden zijn eigenlijk vrijwel de enige schakel die het oude Spaanse tweepartijenstelsel ondersteunt. Als we bij de resultaten van 26-J geen rekening hadden gehouden met de mensen ouder dan 65 jaar, zou Unidos Podemos de PSOE duidelijk hebben overtroffen, en zou Ciudadanos de socialisten en de Populaire Partij ruim dertig extra zetels hebben afgepakt: evenveel zetels als de PSOE. als degene die het heeft verkregen. PP en PSOE zouden niet langer de twee meerderheidspartijen zijn.

Ja, het is waar: maar dat is allemaal niet gebeurd. Waarom zou het nu gebeuren? Misschien omdat de sociale perceptie van wat de belangrijkste problemen van het land zijn belangrijk is nu Pensioenen zijn verrassend genoeg naar voren gekomen als een daarvan:

Gegevens uit het laatste panel van El Confidencial

Als ouderen hun pensioen niet meer zien als een zekerheid die ze hebben en het als een probleem gaan zien, welke invloed zal dit dan hebben op hun trouwe stem op de traditionele partijen, tot nu toe? Volgens Sociometrica-gegevens die in januari 2018 zijn gepubliceerd, domineren PP en PSOE, zelfs met de grote toename in Ciudadanos, nog steeds duidelijk in de oudere sector van de bevolking:

PP en PSOE, in een tijd als januari 2018, toen hun steun al flink was gedaald, Ze zouden nog steeds twee derde van de stemmen van de oudsten behouden, terwijl ze onder jongeren amper 30% volgers hebben. Burgers, en vooral Podemos, zien in ouderen dus een zeer groot groeipotentieel, maar ook een vrijwel onneembare vesting. Voor nu.

De ouderen steunen de PP in de regering en de PSOE als grootste oppositiepartij. Als die steun zou mislukken, zou dat proces van het omverwerpen van de tweeledigheid dat eigenlijk op 15 mei 2011 begon, en dat met horten en stoten is verlopen, de verwachtingen teleurstellen en geplaagd door nederlagen, misschien wel de uiteindelijke overwinning kunnen behalen.

Of bijna.

@josesalver