tegen polarisatie

Voordat we tweeledig waren, maar nu we worden elke dag in de richting van polarisatie geduwd politiek tussen de PP en Podemos. Bij het lezen van de pers of het bladeren door de forums, lijkt het vaak dat de Spaanse politiek een kwestie is van twee: de goeden en de slechten; de yin en de yang; blauw en paars (of vice versa).

Kranten, televisie, commentaren, sociale netwerken, schandalen,... alles leidt onvermijdelijk tot polarisatie. Het vuur wordt aan de ene kant aangewakkerd en aan de andere kant beantwoord door te blazen. Het lijkt erop dat het in het belang van beide partijen is om dit te doen. De rechtse kranten vallen Podemos keer op keer aan, nemen het als hun belangrijkste vijand aan, brengen schandalen aan het licht of verzinnen ze indien nodig, met de enige wens om met de vinger naar de Podemieten te wijzen, die blijkbaar dezelfde duivel zijn. Van hun kant gaan die van Iglesias door met hun toespraak ter verdediging van "het volk", waarbij ze stilzwijgend iedereen bestempelen die niet aan hun kant staat als onderdeel van de kaste. Blauw en paars voeren uiteindelijk de enige oorlog die hen interesseert, accepteren elkaar als vijanden en doen alsof we allemaal deelnemen aan hun strijd.

Maar moeten we zoiets doen? Moeten we kiezen? Hoe zit het met het vierpartijenschema dat voortkwam uit 20-D? Hoe past dit multipolaire schema in het PPodemos-geschil?

Past niet. Wat Podemos goed uitkomt is de oorlog tegen de vijand van het volk, en die wedstrijd heeft een unieke tegenstander nodig. Die tegenstander heeft een naam en die heet de Volkspartij. Andere mogelijke actoren (PSOE, Ciudadanos) vormen een obstakel op het slagveld: ze leiden af. De derden Ze zijn niet goed voor Podemos, omdat ze standpunten inbrengen die niet meedoen aan het spel van “of wij of de kaste”. De strategie van Podemos blijft hegemonie, en het gaat er dan om hun bekendheid weg te nemen, ze te deactiveren of te negeren op dezelfde manier als (met succes) met Izquierda Unida. De boodschap is duidelijk: hier wordt niet meer gevochten dan die van Podemos tegen de gevestigde macht. En in die puberale dialectiek tegen de papa-PP willen ze ons allemaal inschepen. Hun probleem is dat we misschien niet allemaal plotseling tieners zijn geworden.

Voor Podemos heeft macht namen en achternamen, grijs haar en een chequeboek. Het is als een slechte vader waar je tegen moet vechten. En daarom komen ze, om hem te verslaan met het zwaard van gerechtigheid in de hand. De anderen, de derde partijen, de zoetekauwen, moeten uiteindelijk voor de ene of de andere kant kiezen: "Wie niet met mij is, is tegen mij", zei Iglesias, sorry, Jezus Christus.

Voor Podemos is er maar één manier om de softies in het midden te krijgen, vooral degenen die zichzelf socialisten noemen, om hun ogen te openen en uiteindelijk de redders te steunen: ze moeten enorm worden overstemd in de peilingen. Alleen dan zullen de socialisten zich overgeven.

Voor de PP is er maar één manier om de softies in het midden, vooral de stemstelers van Ciudadanos, terug te laten keren naar de kudde: dat de angst voor Podemos de stemmen teruggeeft aan de PP en Rivera lamineert. Alleen dan zullen de sinaasappels zich overgeven.

Deze strategie kan zijn vruchten afwerpen voor Podemos, maar degene die onderweg voor een zeker inkomen zal zorgen, is de Volkspartij.  En het is dat alleen dankzij de inval van Podemos kan worden begrepen dat de meest gehate partij in Spanje, de Volkspartij, ook nog steeds de meest gestemde partij is. God is gekomen om de PP te zien met de komst van Podemos, Confluencias en anderen. Zonder dit alles, geplaagd door voortdurende gevallen van corruptie, zouden de populaire banken nu al vele maanden de banken van de oppositie bezetten. Alleen het verzet tegen de paarse vijand, de mentale polarisatie waarin het electoraat van de PP zich heeft verschanst,  mag de meeste stemmen behouden. De PP leeft van angst voor Podemos zoals Podemos leeft van haat tegen de Volkspartij. Op de lange termijn blijkt angst een sterkere kracht te zijn dan haat, maar dat is een ander verhaal. Op de korte termijn profiteren beide.

Spanje en de Spanjaarden, of in ieder geval de meerderheid, blijven onderweg, die in deze oorlog niets schilderen of iets willen weten. In deze weergave van haat en angst, met fans die op sociale netwerken worden gegooid om de vijand de schuld te geven, Waar is het gevoel van degenen die het niet eens zijn met de nieuwe religie of met de oude regering?

De meerderheid van de Spanjaarden staat niet aan de kant van de een of de ander. Ze positioneren zich in het middelpunt van het politieke spectrum, niet te ver naar rechts en niet te ver naar links. Ze willen een beter land, om te veranderen wat er mis is, om te verwijderen wat nodig is, maar zonder revoluties of messiassen. De meerderheid van de Spanjaarden wil deze PP of deze Podemos niet in de regering.  En zo ja, waarom moeten ze zich erbij neerleggen? De enige absolute meerderheid waarop onze democratie kan bogen, is die van PP en Podemos: zowel de een als de ander wekt de afwijzing van meer dan 50% van de bevolking op, en in ruil daarvoor krijgen ze alleen de steun van twintigers. En daarmee willen ze ons allemaal regeren.

Een groot deel van de pers en media, overgegeven aan polarisatie, dat wil zeggen aan de beschuldiging en zelfs aan de leugen, Het komt deze twee partijen ten goede. Bijna dagelijks worden er beschuldigingen geuit tegen Podemos, die later door de Podemieten worden afgewezen op sociale netwerken, waarvan zij de absolute heersers zijn. Vervolgens worden er dialectische veldslagen uitgevochten waarmee ze, al dan niet bewust, de PP voeden. De rechtse partijen, dominant in veel media, voeden Podemos door het voorpagina's te geven om tegen te vechten, en bekendheid om van te profiteren.

Op deze manier gaan degenen die het hardst schreeuwen het debat domineren. Over een maand vanaf nu, de electorale belangen van de PPodemos gaan ons nog meer op hun terrein proberen te krijgen.  “Of ik of chaos. Mariano zal zeggen. “Of ik of het systeem. Paulus zal antwoorden.

Als ze erin slagen de samenleving mee te sleuren, zullen we na 26-J worden gedomineerd door een parlement waar de twee belangrijkste politieke krachten het niet alleen eens kunnen worden, noch kunnen toegeven, noch verder kunnen kijken dan zichzelf, maar ze zullen zelfs niet in staat zijn om elkaar kruisen, de gangen doorkruisen zonder krantenkoppen en tweets in elkaars gezicht te gooien. Er wacht ons een prachtig schouwspel als we niet reageren.

Geconfronteerd met zo'n bekrompen debat moet het maatschappelijk middenveld krachtig zijn stem verheffen, op de enige onaantrekkelijke manier: met stemmen. U moet zeggen dat u, afgezien van verlichte mensen en sfinxen, goede en eerlijke managers wilt die u elke dag een beetje meer vooruitgang laten boeken, met realisme en een constructieve geest. Dat een groot deel van het maatschappelijk middenveld dat zijn verstand nog niet heeft verloren, sereen moet stemmen om degenen die aan de extremen zijn terug te brengen tot marginaliteit, degenen die weigeren het eens te worden en degenen die alleen willen instemmen als zij de leiding hebben.

In een samenleving waar de meerderheid van de mensen (Mensen met hoofdletters, de echte mensen) tussen 4 en 6 op de rechts-links schaal zijn, degenen die daarbuiten hun grootste sociale steun hebben, op 3 en 7 op de schaal. Partijen waarvan het lidmaatschap, alsof dat nog niet genoeg is, nog verder is gebaseerd: in respectievelijk 2 en 8.

Eenvoudige schets van Spanje. mei 2016.

Ga gorgelen, heren polarisatoren. Je mag de media, de netwerken, de commentaren, het geschreeuw overnemen, maar je bent niet talrijker dan wij: je bent minder. Ze zullen ons alleen verslaan als we moe, toevlucht zoeken in onthouding. We moeten ontmoediging overwinnen, we moeten de misselijkheid opzij zetten die hun geschillen ons veroorzaken. We moeten gaan stemmen voor een beter land waar we allemaal passen, en niet alleen degenen aan één kant. Verlaat het midden van het bord niet. Als u later, gezien de resultaten, dichter bij hem wilt komen, heren PPodemitas, dan bent u van harte welkom. Maar als een van jullie liever doorgaat met je oorlog, blijf er dan bij: het is een slechte oorlog voor het land en we gaan er niet aan deelnemen.

Een oude communist zei het vijfendertig jaar geleden duidelijk: "We passen hier allemaal of zelfs God past niet." Hij zong na te denken over de soldaten van de overgang (het was een ander tijdperk). Nu moeten we het discours uitbreiden: nu, waar het lied 'patria' zegt, moeten we ook het woord 'mensen' plaatsen. Het is genoeg om namens hem te spreken. Mensen zijn we allemaal.