Het buitensporige gewicht van terrorisme in de media

Ter gelegenheid van de aanslagen van vandaag in Manchester hebben we de inzending gered die we twee maanden geleden op dezelfde website publiceerden, na de aanslag in Londen.

Oorspronkelijk gepubliceerd op 23 maart 2017:

Jarenlang hebben we het in Spanje gewoond. Elke aanval, elke nieuwe barbaarse daad die de ETA in de jaren tachtig en negentig pleegde, werd door de media verspreid en versterkt. En alleen al het feit dat het bekend werd gemaakt, was een aansporing voor terroristen om de volgende gruweldaad te begaan.

Zo erg zelfs dat de terreurgroep uiteindelijk op zoek ging naar meer aanwezigheid, meer impact, en probeerde te doden op de manier die de meeste media-aandacht zou krijgen. Dat was hoe de bloedigste aanvallen tot stand kwamen, degenen wiens namen we ons nog herinneren (Hipercor) of degenen die extra wreedheid naar voren brachten (Ortega Lara, Miguel Ángel Blanco).

Door het verstrijken van de jaren zijn honderden vermoord met de mantel der vergetelheid, maar het is juist hun impact in de media waardoor enkelen, precies de hierboven genoemde, nog steeds herinnerd worden. Ze hadden iets anders: ze brachten een twist waardoor ze iconen onmogelijk te vergeten waren.

Vandaag lijden we aan een ander soort terrorisme. Het is een op religie gebaseerde terreur die bereid is zichzelf op te offeren, en dat maakt het in wezen nog gevaarlijker. Maar het is bovenal een terreur die is geboren met de geleerde les, in een samenleving waar de media veel directer, directer en ook gevoeliger zijn voor sensatiezucht dan ooit.

In tegenstelling tot andere vormen van terrorisme, begon de jihadist niet aarzelend om vervolgens geleidelijk de dosis geweld op te voeren, totdat hij uiteindelijk verslonden werd door zijn eigen barbaarsheid, zoals gebeurde met het Europese terrorisme in de XNUMXe eeuw. Integendeel: de terreur die we vandaag ondergaan, begon met het doden van niet één, twee of drie mensen, maar tweeduizend, tweehonderd, vijftig tegelijk. Het is een vorm van terrorisme die een nieuwe vorm van angst uitbuit, die niet gebaseerd is op angst voor de volgende aanslag, maar op de herinnering aan aanslagen uit het verleden.

Dit is de enige manier om uit te leggen waarom de laatste aanvallen zo veel aandacht hebben gekregen in de media, terwijl hun reikwijdte objectief gezien veel kleiner is dan die ervoor. De jihadisten deden het werk een keer, in hun eerste jaren van operatie, en nu zijn ze voorlopig beperkt tot het leven van het inkomen, zodat de eenzame acties van geïsoleerde gekken voor hen voldoende zijn, nauwelijks verbonden met de authentieke criminele organisatie , om de vlam levend te houden. Het voortzetten van hun barbaarsheid is voor de barbaren nog nooit zo goedkoop geweest: de media, en het in de westerse publieke opinie gecreëerde klimaat, bieden het hen dagelijks op een presenteerblaadje aan.

In de oude tijd van IRAS en ETAS, van de Rode Brigades en Baader-Meinhof, van terroristen geboren uit kleine lokale broedplaatsen, was er al veel discussie over het al dan niet bekendmaken van hun acties.

Vandaag is dat debat actueler dan ooit. Gisteren heeft een geïsoleerde man, gewelddadig maar nauwelijks familie van degenen die de vruchten van zijn actie zullen plukken, drie mensen vermoord in Londen. Het evenement heeft genoten van een echt onevenredige aanwezigheid en sociale aandacht gezien de ware dimensie ervan. Een paar jaar geleden kregen verschillende Europese landen zonder veel poespas en soms zelfs met een slecht geweten voortdurend en veel ergere klappen te verduren omdat ze hun situatie openbaar maakten. Tegenwoordig lijkt het debat over waarom we zo veel en zo slecht versterken, te zijn verdwenen, aanvallen waarvan het enige doel (door degenen die van een afstand aan de touwtjes trekken) juist is om versterkt te worden om ons niet in terreur, maar in haat te laten leven .

We moeten het debat openen, want dit is het probleem. We gaan het niet hebben over de noodzaak van zelfcensuur bij het verspreiden van dit nieuws, of iets dergelijks. In een wereld als vandaag, vol netwerken en informele communicatiemiddelen, is er geen mogelijkheid om te ontsnappen aan wat het publiek besluit te behandelen als "viraal". Er zullen aanvallen blijven plaatsvinden en mensen zullen ze massaal aanwezig blijven maken op het net, ook al staan ​​alle televisies ter wereld erop om dit het zwijgen op te leggen. We kunnen er niets aan doen.

Maar we moeten het debat openen, niet om de verspreiding van terreur te voorkomen, maar om onszelf te beschermen tegen de gevolgen van haat. Omdat we er rekening mee moeten houden dat de terroristen, ondanks hun naam, weten dat ze de terreurstrijd hebben verloren. We zullen ondanks hem blijven reizen. We zullen blijven leven, onderweg, in het Westen, zonder te worden tegengehouden door de dreiging van zijn aanwezigheid. Niemand zal een reis naar Londen, Berlijn of New York annuleren omdat er net een aanslag heeft plaatsgevonden, meer dan twee of drie dagen nadat deze heeft plaatsgevonden. Er is geen terreur en die zal er ook niet zijn.

Maar aan de andere kant leidt de herhaling van nieuws over gebeurtenissen zoals die van gisteren in Londen, aangezien het geen terreur veroorzaakt, wel tot haat, segregatie en uitsluiting. En dat is precies waar het om gaat. De groei van bepaalde partijen en bepaalde discoursen in heel Europa en Noord-Amerika is geen toeval. Die haat is de succesvolle erfenis van het jihadistisch terrorisme. Meer dan terroristen, zijn de ISIS-kerels makers van wrok tegen de volkeren die ze beweren te verdedigen. Die groeiende wrok voedt de kloof tussen de moslimwereld en de rest van de mensheid. Daarin ligt de grote triomf van de fundamentalisten, want deze scheiding tussen moslims en de rest is wat hun eigen bestaan ​​zin geeft en hen sterk maakt in hun schansen.

En hoewel we dit op dit moment niet kunnen voorkomen, moeten we ons er in ieder geval van bewust zijn en niet zoveel munitie aan de vijand geven.