[User input] Burgers, of de doctrine van haat.

Hoewel het vele, vele jaren geleden is dat ik Euskadi verliet, herinner ik mij duidelijk mijn kindertijd; Ik heb een rustige en gelukkige jeugd gehad ergens tussen de jaren 80 en 90, zich niet bewust van de sfeer die er destijds heerste en waarvan ik de aard pas nu, vele jaren later, kan inschatten. In feite begon ik pas later de gruwel en de irrationele haat te waarderen van wat ik toen met zoveel natuurlijkheid en onschuld aanschouwde: van de ‘ETA vermoord ze’ die de oude stad bedekten, van de doelwitten die naar portretten op verkiezingsposters wezen, van die wrede liedjes die een collega eruit flapte aan een bureau dat begrafenissen vierde, van applaus in het huis ernaast toen een nieuwsbericht melding maakte van een aanval...

Ik neem aan dat degenen die er niet bij waren, al geschokt zullen zijn geweest, terwijl ze bedenken wat voor soort totalitaire waanzin er op de loer kan liggen bij degenen die zo handelen en denken. Misschien vraagt ​​men zich af wat voor soort criminalisering van de politieke tegenstander, ontmenselijking van andersdenkenden of propagandabombardementen deze morele degeneratie verklaren die tot het applaus van de misdaad leidt. Nou ja, wie het wil weten, hoeft niet terug in de tijd te reizen naar die Euskadi. En nog minder: neem het vliegtuig en blijf in Caracas. Je kunt zoiets eenvoudigs doen als naar de kiosk gaan of de tv aanzetten.

Je zult maar één ding vinden: haatzaaiende uitlatingen. Pure criminalisering, zonder nuances, obsceen uitgebraakt in elke kop van elke krant en elk bericht in elk nieuwsbericht. Een haat gebouwd op leugens, ellendige laster, onbewezen leugens, karikaturen, persoonlijke beledigingen; die alleen parallellen kunnen vinden in Hitleriaanse propagandatechnieken. Een campagne die qua omvang en intensiteit verbleekt in het niets waar de ogen van mijn kind aan dachten en die, vrees ik, onverbiddelijk zal eindigen met dezelfde sombere resultaten als ze niet op tijd wordt gestopt.

Degenen die vanuit smerige plaatsen, onredelijke plaatsen, Panamese landen of alfabetten van vernietiging, met volledige kennis, leugens publiceren om de corrupte bedrijfsbelangen van hun sinistere meesters te dienen, zouden er goed aan doen de gevolgen van hun daden in te schatten en de gevolgen van hun daden af ​​te wegen. acties. Welnu, als dit zo doorgaat, zal vroeg of laat iemand die verlicht is, optreden tegen degenen die “Spanje in gevaar brengen” en proberen ons “een Chavistische dictatuur” op te leggen; Een eenzame gek, gehuld in de vlag, zal optreden. En dan zal spijt weinig nut hebben: het zal te laat zijn.

Maar zonder twijfel heeft niemand, geen media, geen huursoldaatjournalist en geen van de vele vijanden die Podemos heeft de vervolging tot nu toe op zich genomen en net zoveel plezier gehad bij het kruipen in de modder als die van C. Een partij die in haar wanhopige poging om zichzelf te redden van de toenemende voortekenen van een ramp, of misschien tot zelfmoord heeft aangezet voor een groter goed, elk denkbaar record van laagheid, laster, smaad en smerig populisme heeft verbroken.

Wat zijn C's? Een monster, een gedrocht, een teratogene anomalie uit zijn tijd. Zoals de geest van de Duivelse Ruggengraat, ‘iets doods dat even nog leeft’. Het gevolg van de reactieve wrok van een bepaald type immigrant, dat, niet in staat zich te integreren in de dynamiek van de Catalaanse samenleving, het meest ranzige Spaansisme heeft omarmd, gecombineerd met een zekere pseudo-intellectualiteit die, ooit progressief, tot het regelrechte uiterste heeft geleid rechts (uiteraard vermomd als ‘liberalisme’) en dat domineert nu de talkshows op 13 TV en de RAE. Een soort bastaardzoon van het sociologische franquisme dat, nu ontdaan van zijn confessionele karakter en alle complexiteiten, uit zijn graf tevoorschijn komt. En dit alles, zoals elke marketingexpert zou aanbevelen, gecamoufleerd onder een laag van jeugd en moderniteit. Laten we niet vergeten dat de partij, die vermoedelijk in overeenstemming was met haar manier om de wereld te begrijpen, er in 2009 mee instemde om bij de Europese verkiezingen in coalitie te verschijnen met de xenofobe en extreemrechtse Libertas.

Uiteraard werd iets met dergelijke kenmerken veroordeeld tot het terrein van de electorale anekdote: een minderheidsmacht zijn en beperkt tot Catalaans grondgebied: gereduceerd tot het voeden van de buit die het zou kunnen knagen aan de lokale PSOE- of PP-merken... Tot Mr. Oliú arriveerde, president van Banco Sabadell, en kondigde de komst aan van zijn “rechtse Podemos”.

De ranzige zakenoligarchie (die we allemaal kennen als ‘de Steenbok’), die bereid was zo vies te spelen als nodig is om elke democratische vernieuwing te voorkomen en haar maffiastructuren in stand te houden, besloot op een volstrekt onverantwoordelijke manier deze macht te gebruiken als middel om de macht te grijpen. een skelet van zijn experiment, van zijn Frankenstein tot Ciudadanos. Iets logisch aan de andere kant: niemand is zo afgestemd op zijn eigen programma en zo kneedbaar: zo toegewijd aan opportunisme en bereid om koste wat het kost te gedijen. Het resultaat, en het was voorspelbaar, liep volkomen parallel met wat er eind jaren twintig in Duitsland gebeurde: een rechtse partij die voortbouwde op de wrok die de toenmalige Krupps en Bayers op de altaren hadden geuit; kunstmatig in het centrum van het nationale toneel geplaatst. Opgeblazen tot de schaal van een zeppelin.

En hier hebben we het monster, volledig ontwikkeld, losgelaten uit de controle van zijn meesters, gek geworden; het voortouw nemen in de doctrine van haat; lasterlijk, gebaseerd op het meest ranzige populisme, en het herhalen van dezelfde argumenten die ze zo goed hebben geleerd in de extreemrechtse media, zoals Libertad Digital, waar ze aan zuigden toen ze nog niets meer waren dan een embryo van wrok. We zetten onze televisies aan en daar is Rivera: tranen huilend van een vleesetend, neoliberaal reptiel over de armoede in Venezuela. Een traan die nooit werd gehuild voor de 8 miljoen Spanjaarden in situaties van extreme armoede; klagend over de problemen met de elektriciteitsvoorziening in Caracas, terwijl het zich in Spanje heeft verzet tegen elke voorgestelde maatregel tegen energiearmoede (kan men nog iets anders verwachten van de marionetten van de beursgenoteerde elektriciteitsbedrijven?).

Ja, daar is hij dan: samen met de gekozen oppositieleiders die de wetgevende macht controleren en de Venezolaanse ‘dictatuur’ aan de kaak stellen: dezelfde Rivera die met zijn hele groep uit het Catalaanse parlement ontsnapte om het Francoïsme niet te hoeven veroordelen; degene die zich altijd verzette tegen de familieleden van degenen die wraak namen omdat ze eindelijk een fatsoenlijke begrafenis voor hun doden konden geven. En dan nog een keer: oproepen tot de vrijlating van coupplegers die verantwoordelijk zijn voor tientallen doden en fotograferen naast degenen die Pinochet prezen.
Er zullen mensen zijn die zeggen dat het puur opportunisme is, dat Rivera op cynische wijze de toon overdrijft om stemmen voor hem te verzamelen. En misschien is dat waar, maar dat maakt het feit niet minder ernstig: de overtuiging dat de criminalisering van de politieke vijand een legitieme weg is om macht te verwerven.

Het monster is inderdaad ontwaakt, het slangenei is uitgekomen. En het is de moeite waard om je af te vragen hoe lang het zal duren voordat we over 'illegaliseringen' beginnen te praten of dat iemand, bewogen door reformistisch enthousiasme, een doelwit op Iglesias' gezicht zal schilderen.

*** Een artikel van Victorino García.