[Gebruikersinput] Reactie op artikel ''Wat is mainstreaming?''

door onze collega Joan Pérez

Voor Aragonese Democraat.

Dit is het eerste artikel dat ik voor de pagina schrijf en ik hoop dat het een bijdrage levert en constructief is voor het debat. Het is niet bedoeld als diskrediet of klacht, maar eerder als kritiek op de door de collega ontwikkelde aspecten en op welke punten zijn analyse mijns inziens faalt.

In het debat dat Podemos momenteel voert, kan de vraag wat transversaliteit is niet nauwkeuriger zijn, want juist binnen wat transversaal is, moeten we een winnende strategie vaststellen. Winnende strategie met als doel de toepassing van een verkiezingsprogramma waarbij we het beleid omkeren dat is uitgevoerd tegen het samenlevingsmodel dat Spanje nodig heeft. Gelukkig gaat niemand in Podemos in op de inhoud van het programma; het debat gaat niet zozeer over het 'wat' maar over het 'hoe'. Het dilemma is wat de actielijnen voor vier jaar moeten zijn, zodat we bij de volgende verkiezingen kunnen regeren, om het programma met meer gemak en legitimiteit toe te passen, dat zou het doel van Podemos moeten zijn.

Dat Podemos vanaf het begin zo succesvol is, ligt niet in het feit dat het verschilt van de klassieke partijen in de institutionele houding, het discours of in de bekende ''toon'', maar in het bieden van oplossingen voor de problemen van mensen, zoals het opzetten van een basisinkomen of een referendum in Catalonië. Gebaren zoals afwezig zijn bij recepties werden al vóór Podemos gedaan zonder onze hulp van IU of ERC. Het succes van Podemos ligt juist in het tegenovergestelde, in het weten hoe je een sociaal-democratisch programma een aantrekkelijk discours kunt geven voor degenen die zichzelf niet als links beschouwen. Toen Pablo Iglesias sprak over het UBI als een "gezond verstand"-maatregel, distantieerde hij de maatregelen van bepaalde sentimentaliteiten die veel mensen niet delen. Het succes zit in het bereiken dat het programma mensen heeft bereikt die anders niet zouden zijn bereikt.

Maar dat betekent niet dat we op de oude partijen moeten lijken, niemand is hier van plan stemdiscipline, carrièrisme of draaideur in te voeren. Wat we in ieder geval moeten doen, is een nieuwe partij bouwen met nieuwe methoden, maar dat deze methoden ertoe dienen dat de voorstellen van het volk kunnen worden toegepast via de kanalen die nu van kracht zijn en die, hoewel we ze min of meer leuk vinden, de enige zijn degenen die hun succes garanderen.

Maar juist daarom moeten we niet zomaar een partij zijn, als iets is aangetoond, is het dat de "uitgestoken hand"-strategie van 26J een ernstige fout was, aangezien we na de "onthouding" niet kunnen rekenen op de mogelijke alliantie van de PSOE om de verandering te ondernemen, maar dit zou ons meer moeten aanmoedigen om de ruimte te veroveren die is achtergelaten door een PSOE die elke wens heeft opgegeven om een ​​agent te zijn die strijdt om de overwinning en die zichzelf opnieuw heeft bevestigd als een ondergeschikte kracht aan de PP.

Daarom hebben we, hoewel de paden uiteenlopen, dezelfde mijlpaal bereikt, namelijk de enorme kans die we hebben om een ​​gekwalificeerde meerderheid op te bouwen en te verleiden om de overwinning te behalen. Welnu, die meerderheid die de kameraad identificeert met traditioneel links, degenen die verlangen naar de regeneratie van de instellingen en de mensen zonder ideologie kunnen zich beter aangetrokken voelen als ze zich bevinden in dat ding dat het "centrum" wordt genoemd; en dat de partner vals of onneembaar is voor een partij als Podemos

Deze bevolkingsgroepen zullen mijns inziens veel van de voorstellen die wij kunnen doen niet begrijpen als ze er geen misbruik van maken om het regime met hun eigen wapens aan te vallen. Julio Anguita zei twee dingen: voldoen aan de grondwet en programma, programma, programma. We moeten het regime geen enkel verleidingsmiddel geven, en door een discours op te geven dat al deze mensen kan aantrekken, door met hen te spreken in een taal die ze niet begrijpen en ze te beschouwen als dingen waarin ze zich niet identificeren, bouwen we alleen maar een muur tussen het Podemos-project en het vertrouwen van zulke mensen.

Daarom is het raadzaam om niet categorisch te zijn in deze aspecten, want als we het programma presenteren als iets dat niet gemodereerd of gefocust is, verliezen we de legitimiteit om het toe te passen. We geven het regime geen voordeel als we zijn termen gebruiken, onder andere omdat ze, mits correct gebruikt, het krachtigste wapen zijn om zijn tegenstrijdigheden duidelijk en ondubbelzinnig aan te duiden. Wanneer ze een beroep doen op een grondwet waar ze zich niet aan houden, bieden we mensen de kans om te ontdekken dat ons project de juiste beslissing is om hun belangen te verdedigen.

De kameraad had het ook over het politiseren van het alledaagse, en hij heeft gelijk, het is noodzakelijk om te zeggen dat de problemen van het alledaagse burgerschap politieke problemen zijn, en daarom hebben ze een politieke oplossing, des te meer reden om overvloedig in mijn stelling te staan ​​dat we moeten versterken onszelf institutioneel om garanties te geven dat er voor deze problemen een oplossing van onze kant zal zijn, die natuurlijk meer legitimiteit zal hebben als het via institutionele kanalen wordt bereikt. Dit mag geenszins minachting inhouden voor het werk van het maatschappelijk middenveld, maar eerder een garantie tegen onze tegenstanders die het verachten.

Wat betreft de feminisering van de politiek, er is iets dat ik ga benadrukken en dat is dat je het identificeert met moederlijke waarden, die ik niet heb gevonden in Thatcher, Merkel of Le Pen als voorbeeld van vrouwen in de politiek. Het is belangrijk om die waarden te verdedigen, maar toch denk ik dat we niet mogen vergeten dat het doel is om het programma toe te passen waarvoor je moet winnen, en wie meedoet, wint. Het politieke model is vooral gebaseerd op dichotomieën van conflicten, op concurrentie, dus zelfs als we dat niet willen, moeten we concurreren om te winnen.

Tot slot breng ik een analyse naar voren die García Linera (vice-president van Bolivia) enige tijd geleden maakte in Otra Vuelta de Tuerka: om onze doelstellingen te bereiken, moeten we Gramsci-Lenin-Gramsci doen. Dat wil zeggen, als we eenmaal het alledaagse hebben gepolitiseerd, een fase die al is bereikt omdat we het middelpunt van het bestuur zijn, is het nu tijd om de vijand te verslaan. Om dit te doen, moeten we ervoor zorgen dat iedereen onze legitimiteit ziet, want als we de fundamenten van het regime willen verwijderen, moeten we de partij van de meerderheid zijn en kwantitatief en kwalitatief het 'constitutionalisme' overtreffen en de verdedigers van het regime dwingen onze paradigma's. We zullen dit alleen bereiken als we afstand doen van oude definities die, zoals Spanje in 78, zijn achtergelaten. We moeten het maatschappelijk middenveld verleiden om nieuwe hegemonieën te vestigen en zo het regime te verslaan.