[Special] Al Hoceima: onderdrukking van Marokko vóór de 'Berberlente'.

geleden zeven jaar sinds het begin van de Arabische Lente in Tunesië, waar de zelfmoord van een koopman nadat de politie zijn goederen en bezittingen in beslag had genomen, aanleiding gaf tot een reeks massale protesten van de bevolking van de Arabische landen van Noord-Afrika en de Perzische Golf tegen de repressie van hun regeringen en hun leiders.

Deze golf van rellen ontwikkelde zich ongelijkmatig in de verschillende landen waar de protesten plaatsvonden, wat leidde tot bestuurlijke hervormingen, de val van regeringen en de openstelling van regimes voor meer verwesterde democratieën, maar ook tot de omverwerping van leiders die leidden tot het begin van verschillende burgerlijke oorlogen.

De Arabische lente bereikte het buurland van Marokko massaal in februari 2011 na de in brand gestoken van verschillende jongeren als protest tegen sociale ongelijkheid (hoewel het waar is dat er al in 2010 hevige protesten waren op het grondgebied van de Westelijke Sahara die eindigden in hevige botsingen met de Marokkaanse autoriteiten die erin slaagden ze deactiveren met sterke repressie). Bij deze gelegenheid heeft de Marokkaanse koning, Mohamed VI kondigde een staatshervorming aan om de protesten te sussen door een deel van hun eisen in te zamelen, wat de gemoederen kalmeerde.

Maar verre van in een oase van vrede te leven, heeft het Marokkaanse koninkrijk de afgelopen maanden te maken gehad met een nieuw conflict dat de positie van het land in de internationale arena in gevaar dreigt te brengen en het imago van zijn koning in gevaar brengt: het conflict in de Rif met de protesten in Al Hoceima.

Om de oorsprong van het conflict tussen de regering van Rabat en de Rif te begrijpen, is het noodzakelijk om terug te gaan naar het midden van de vorige eeuw en de recente geschiedenis ervan te bekijken, evenals verschillende geografische, politieke en administratieve gegevens te benadrukken die maken dit gebied bijzonder conflictueus.

De Rif is een uitgestrekt gebied dat zich uitstrekt langs de noordkust van Marokko van Yebala tot de grens met Algerije, die verschillende gebieden van Spaanse soevereiniteit omvat, zoals de autonome stad Melilla of de Peñón de Alhucemas.

met een demografie Berberse meerderheid, veel van zijn inwoners behoren tot deze etnische groep en behouden het Rifiaanse tarief als hun moedertaal, die naast het Arabisch en, in mindere mate, Frans en Spaans bestaat.

Geografisch omvat het zes provincies (Taza, Berkane, Driouch, Oujda, Nador en Al Hoceima) en omvat daarom bevolkingsgroepen zoals Al Hoceima, Melilla of Nador.

Administratief in de eerste helft van de vorige eeuw heeft de Rif onder Spaans protectoraat gestaan gekoppeld aan het feit dat een deel van de bevolking zijn oorsprong vindt in de verdrijving van moslims op het Iberisch schiereiland tijdens het bewind van de katholieke vorsten.

Het maakte deel uit van dat protectoraat tot de Marokkaanse onafhankelijkheid in 1956, hoewel de Riffijnse bevolking dat altijd heeft laten zien een sterk zelfstandig karakter en heeft gevochten tegen Spanje en Marokko om zijn onafhankelijkheid te bereiken.

Tussen 1911 en 1921 gaf de vestiging in het gebied van het Spaanse protectoraat aanleiding tot verschillende Riffijnse opstanden die leidden tot een oorlog tussen de Berberse bevolking en de Spaanse troepen, wat aanleiding gaf tot de afkondiging van de Republiek van de Rif in 1921 na de nederlaag van de Spanjaarden in de zogenaamde Jaarlijkse Ramp.

Die Republiek omvatte een gebied tussen Tetouan en Nador, met als hoofdstad Axdir, zij het alleen duurde 5 jaar totdat in 1926 de Spaanse troepen het ontbonden na het verslaan van de Riffijnen in de zogenaamde Landing van Al Hoceima.

In 1956, na de onafhankelijkheid van Marokko, ondertekende Spanje de onafhankelijkheid van de Rif en werd het onderdeel van de nieuwe Marokkaanse staat, hoewel vanaf het eerste moment werden de Rif-regio's uitgesloten van het Marokkaanse politieke leven. Als gevolg van deze gebeurtenissen kwamen de Riffijnen in 1958 opnieuw in opstand, dit keer tegen Marokko, maar koning Hassan II beval zijn troepen de opstand neer te slaan, die eindigde met 8000 slachtoffers aan de kant van de Berbers.

Vanaf dat moment de regering van Rabat besloot de Rif economisch, politiek en publiekelijk te isoleren, evenals alle verwijzingen naar de Berbercultuur ingetrokken met als doel op middellange termijn een einde te maken aan het verlangen naar onafhankelijkheid in het gebied. Tegelijkertijd besloot Rabat hard elke dreiging van protest de kop in drukken in de Rif, en zette Spanje onder druk om geen stem te geven aan de Berberse bevolking van Melilla.

Eind jaren tachtig besloot de PSOE toe te kennen Spaans staatsburgerschap voor Rif-vluchtelingen die in Melilla wonen en vanaf dat moment vestigden velen van hen zich op het schiereiland en vochten om hun Berbercultuur in stand te houden, terwijl ze zowel de Riffijnse aanspraken als de repressie waaraan hun landgenoten werden onderworpen, vertolkten. Velen van hen hebben hun interesse getoond in het verenigen van alle gebieden binnen de Rif, inclusief de stad Melilla.

Nadat Mohamed VI aan de macht kwam, begonnen de maatregelen tegen de Riffijnen te worden opgeheven, hoewel dat waar is in 2008 besloot hij de belangrijkste Berberse politieke partij te verbieden wat de rifeños verontwaardigd maakte.

Maar het grote huidige conflict met Al Hoceima vindt zijn oorsprong in Oktober 2016 toen een visverkoper werd doodgedrukt door een vuilniswagen terwijl hij probeerde de koopwaar terug te halen die de Marokkaanse politie van hem had afgenomenwat aanleiding gaf tot massale protesten in het Rifgebied en in een deel van de rest van Marokko in iets dat werd gezien als een teken van de wanhoop van de Riffijnse bevolking vanwege de erbarmelijke economische omstandigheden waarin ze al meer dan een half jaar leven eeuw.

Sindsdien zijn de protesten in Al Hoceima niet gestopt, en hoewel de regering van Rabat de protesten aanvankelijk beschouwde als een opstand die werd gepromoot door buitenlandse belangen, een paar maanden geleden gaf hij toe dat de verzoeken van de Volksbeweging van de Rif redelijk waren en beloofde hij investeringen te versnellen om ziekenhuizen en universiteiten te bouwen en de verouderde infrastructuur in het gebied te verbeteren.

Verre van vertrouwen op de woorden van hun monarch, in Al Hoceima de protesten gingen door waarop Rabat reageerde door de arrestatie in mei van de belangrijkste leider van de Beweging, Nasser Zefzafi, die momenteel gevangen zit in Casablanca, evenals 100 andere deelnemers aan de protestbeweging zijn ook gearresteerd.

Momenteel woont de bevolking van Al Hoceima in een stad versterkt door de Marokkaanse oproerpolitie, hoewel het zelden voorkomt dat er een dag is dat er geen demonstratie, protest of oproer is. Het urenlange gebruik van traangas tegen de demonstranten en de arrestatie van verschillende journalisten die verslag deden van de rellen wegens "het aanmoedigen van deelname aan de protesten" hebben het vuur nog verder aangewakkerd.

De afgelopen dagen heeft de Marokkaanse staat zijn maatregelen geïntensiveerd om protesten te voorkomen, door te dreigen de vergunning van taxichauffeurs in te trekken zodat ze degenen die mee willen doen aan de vechtpartijen niet oppikken, door toegangscontroles in te stellen bij de in- en uitgang van Al Hoceima en het belemmeren van de toegang vanuit de rest van het land tot de stad om beelden van massale demonstraties te vermijden.

De Riffijnen geven niet op, maar bevestigen dat ze niet zullen stoppen totdat ze de gedetineerden vrijlaten wegens protest (die sinds mei voor de rechtbank staan) en totdat sociale hulp en de demilitarisering van de regio arriveren, iets dat frontaal botst met de belangen van Rabat, die de wereld geen imago van zwakte wil geven.

Er staat voor iedereen veel op het spel in deze maanden, zelfs in het Paleis zijn ze zich ervan bewust dat als de Arabische Lente hen iets heeft geleerd, het is dat alles in slechts 48 uur een radicale wending kan nemen en een wanverhouding of een vleugje aandacht op internationaal niveau zou zelfs met de gevestigde macht van Mohamed VI kunnen eindigen, terwijl de Rif-bevolking ernaar streeft hun sociale omstandigheden gelijk te trekken met de rest van het land en, wie weet, op een dag onafhankelijk te worden.

En in het licht hiervan kijkt het naburige Melilla achterdochtig naar alles wat er gebeurt met de onzekerheid van het onverwachte, terwijl ze een dagelijks leven leidt dat ver verwijderd is van dat van de Riffijnen, ondanks dat ze tientallen kilometers, maar decennia verwijderd zijn.