De peilingen klopten niet, maar het is ons allemaal overkomen

Waren de peilingen correct op 26-J?

Iedereen zegt nee, dat ze het heel, heel erg mis hadden, een schande. Maar de zaak verdient dat we er wat meer tijd aan besteden.

We waarschuwden voor wat er zou kunnen gebeuren in een artikel van half mei, toen iedereen zeker leek te zijn van wat er ging gebeuren. Hiervoor gebruiken we de schattingen van Kiko Llaneras, en gebruiken we een parallellisme met kwantummechanica. Het sleutelwoord was onzekerheid, en dat zal altijd zo blijven. Onzekerheid is niet hetzelfde als fout: onzekerheid is een aangeboren kenmerk van het systeem dat we proberen te analyseren (het electorale systeem) en we moeten er rekening mee houden omdat het er altijd zal zijn.

Natuurlijk besteedde niemand in onze onderwereld van politieke liefhebbers enige aandacht aan dit artikel of, inderdaad, aan de behoorlijk uitlopende afbeeldingen van Llaneras. We waren allemaal te druk met denken dat we wisten wat er ging gebeuren.

Maar nu hebben we de echte gegevens, dus we kunnen de resultaten die Kiko Llaneras op 16 juni als waarschijnlijk beschouwde, vergelijken met de resultaten die daadwerkelijk zijn opgetreden:

Of we het nu leuk vinden of niet, of we het nu willen geloven of niet, alle partijen vallen binnen de marge van wat een maand geleden mogelijk was. Sommigen meer dan anderen, het is ook waar.

Afbeeldingen zoals die hierboven (die vóór de verkiezingen alleen de zwarte verticale balken misten) werden onmiddellijk vergeten. In feite was Llaneras for El Español de enige die zoiets publiceerde, maar de koppen van zijn krant waren veel scherper dan wat de afbeeldingen later in hetzelfde artikel zeiden. Llaneras zelf, alsof hij zich verontschuldigde, en in een poging om niet al te onnauwkeurig over te komen, publiceerde vorken die slechts 50% van de mogelijke gevallen omvatten. Hij had grotere vorken kunnen publiceren, wat volkomen redelijk zou zijn geweest, maar wat het grote publiek misschien niet zou hebben getolereerd.

Daarom gaven de kranten er de voorkeur aan om exacte, keiharde cijfers te publiceren. Lezers lezen liever exacte, meeslepende cijfers. De vermeende politicologen analyseerden liever exacte, overtuigende cijfers...

Maar was dit wat de peilingen zeiden? Opiniepeilingen, zoals gepubliceerd door kranten, misschien. Maar de centrale waarden in een enquête zijn slechts een bijzonder geval, vrij zeldzaam, binnen de mogelijkheden die dezelfde enquête opent. Laten we niet zeggen of we het vergelijken met anderen. De waarheid is dat we er in mei en juni allemaal op stonden centrale waarden te zien en geen vorken, hoewel de centrale waarde die een enquête ons geeft voor een partij, in termen van het aantal afgevaardigden bijvoorbeeld, nauwelijks dekt, voor de grootste partijen, 2% van de uiteindelijke mogelijke resultaten. We weten allemaal dat er een foutmarge is, maar die negeren we allemaal volledig als het gaat om het interpreteren van een enquête. Krantenkoppen accentueren deze trend en benadrukken ook minimale veranderingen ten opzichte van eerdere onderzoeken. Het kan niemand iets schelen dat de variaties tussen de ene enquête en de volgende binnen de foutmarges vallen en daarom niet relevant zijn. Ze halen sappige krantenkoppen en dat alleen telt. Krantenlezers eisen dit soort interpretaties. De krachtige verkoopt; het reflectieve, het realistische, nee.

De waarheid is dat de krantenkoppen niet helpen en evenmin het klimaat van opinie dat wordt gecreëerd. Beiden versterken elkaar in een onmogelijk te stoppen spiraal. We houden ervan onszelf voor de gek te houden om de werkelijkheid aan te passen aan onze ideologische vooroordelen, en wij, ja, wij, de lezers, eisen dat de pers van ons eigen ideologische touw ons bedriegt met categorische koppen en klinkende conclusies.

Om het opinieklimaat te begrijpen dat voor en tijdens deze laatste verkiezingscampagne heerste en dat dit alles mogelijk maakte, is er niets beters dan dit andere onderzoek net voor de verkiezingen te zien verschijnen.

Infotecnica: Er is geen verrassing

De peiling biedt een schatting van het aantal zetels (hoewel zeker geen stemmen) die uiteindelijk een hoge hit zouden behalen. Van de beste Welnu, de reactie die plaatsvond voordat het in Electomania werd gepubliceerd, was allesbehalve kalm. Het meest voorkomende verzoek was om de invoer van die enquête te verwijderen, omdat deze bevooroordeeld, manipulatief en duidelijk onjuist was. Hoe is het mogelijk dat een simpele enquête zo'n reactie opriep, op een website als deze, waar alle bestaande en toekomstige enquêtes op staan? Laat een ieder voor zichzelf zijn eigen houding beoordelen. Misschien heeft de eensgezindheid die toen heerste er iets mee te maken: die eensgezindheid, eensgezindheid, leidt altijd tot intolerantie tegenover wie anders is. Daarom is de diversiteit aan meningen en standpunten zo belangrijk, omdat het een essentieel element introduceert: twijfel. Daar moeten we rekening mee houden voor de toekomst.

Een ander merkwaardig fenomeen dat zich voordeed in de maanden voorafgaand aan de 26-J-verkiezingen was het samenvallen van bijna alle peilingen. Er was een werkelijk verrassende eensgezindheid onder hen. De convergentie tussen onderzoeken door verscheen het in maart, werd acuter in april en bereikte zijn hoogtepunt in de maand mei. Het maakte niet uit of de media die de peilingen publiceerden rechts of links waren. Het maakte niet uit hoe groot de steekproef was of op welke manier de data verkregen waren: het resultaat was voor elke partij vrijwel altijd hetzelfde, met variaties van slechts één procentpunt, of hooguit twee procentpunten. Er is nog nooit zo'n grote harmonie geweest tussen zulke verschillende opiniepeilingen, en ik ben er bijna zeker van dat het nooit meer zal gebeuren.

Welke vreemde collectieve hallucinatie drong alle opiniepeilers binnen om het mogelijk te maken? Ik denk dat sociale druk, diffuus maar zeer reëel, enorm en invloedrijk is. Enquêteurs worden betaald voor hun werk, en de angst dat dat werk publiekelijk belachelijk zal worden, maakt hen angstig. Ze gaan liever op in dan dat ze opvallen. We kwamen uit een recente verkiezing, waarin de peilingen de verkeerde kant op waren gegaan, en hun geheugen was nog te recent. De samenleving labelt, diskwalificeert en straft degenen die opvallen. De angst om het weer bij het verkeerde eind te hebben in dezelfde richting als de vorige keer maakte de gegevensbehandeling timide, en iedereen had de neiging om zijn enquêtes te publiceren met een achterdochtige blik op de gegevens die anderen publiceerden om niet al te vals te zijn. In dit geval was bovendien de meest gemobiliseerde sociale groep erg gevoelig voor de resultaten van 20-D. Er was een legioen activisten op Twitter, Facebook, in de forums, zeer strijdlustig en zichtbaar, duidelijk de meerderheid in al die netwerken, die bereid waren elke opiniepeiling te beschuldigen die niet de resultaten van manipulatie bood. correct. Ik denk niet dat de opiniepeilers bewust en opzettelijk hebben toegegeven aan die druk. Maar ik geloof wel dat de euforische sfeer die tussen maart en mei aan de linkerkant ontstond, ervoor zorgde dat de opiniepeilers het punt misten bij het wegen van de gegevens. Met name misschien wel de grotere motivatie van degenen die, veel meer gemobiliseerd dan de rest (en dus zichtbaarder), meer spraken en zeiden dat ze meer bereid waren om te stemmen, maar niet talrijker zouden zijn bij het tellen van de stemmen. Evenmin was de stilte van degenen die van de andere kant deze sociale druk met de dag meer en meer beu waren, en daarom zwegen over hun stem en wachtten op hun moment, dat zou komen op 26-J.

Dat was een vergissing van de opiniepeilers, gezien de resultaten, want slechts weinigen durfden de strijd in de goede richting aan te gaan, zoals Juan José Domínguez of Infortécnica, en slaagden er zo in om hun prognoses dicht genoeg te benaderen bij wat de peilingen uiteindelijk opleverden. urnen.

Maar zelfs als we rekening houden met de merkwaardige unanimiteit van de peilingen (de drift van Metroscopia in die maanden is een perfect voorbeeld van toegeven, bewust of onbewust, onder druk), als we kijken naar de vorken hierboven die Llaneras eerder publiceerde de 26-J, het resultaat van PSOE en Ciudadanos valt binnen de meest waarschijnlijke 50%, en zelfs zowel dat van de PP als dat van Unidos Podemos, passen binnen 80%. Met andere woorden, geen van de grote vier behaalde een resultaat dat neigde naar de meest onwaarschijnlijke 20%. De peilingen hadden ongelijk, ja, maar zelfs niet te midden van zo'n bedwelmd en gepolariseerd klimaat, waren ze zo rampzalig als sommigen beweren.

Als klap op de vuurpijl waren de Israëlische oproepen, die van dezelfde dag van de verkiezingen, niet correcter dan de peilingen die op de laatste wettelijk toegestane dag, 20 juni, werden gepubliceerd. We kunnen de reden voor de onderschatting van de PP en de overschatting van Podemos dus niet negeren door de schuld te geven aan de Brexit of iets anders dat in de laatste vijf dagen van de campagne is gebeurd. De zaak was te algemeen en kwam van achteren. De enquêteurs faalden meer dan nodig, misschien door een gebrek aan moed om hun eigen gegevens te geloven zoals die naar buiten kwamen na een technisch consistente goede keuken, ongeacht of ze min of meer geloofwaardig leken of min of meer verschilden van die van het naastgelegen bedrijf.

Dit alles zou ons ertoe moeten brengen wat meer na te denken en in de toekomst wat voorzichtiger te zijn. Voorzichtig in oordelen en moedig in gegevens, en dat zijn ze, of degenen die ze gaan lezen het nu leuk vinden of niet.

De een na de ander, aan het einde van de Electogemiddelden van enquêtes die we in deze maanden hebben gepubliceerd, hebben we de volgende vermelding opgenomen, waar natuurlijk niemand aandacht aan schonk:

LET OP: Stephen Hawking en Kiko Llaneras ze herinneren hen eraan dat enquêtes als kwantumfysica zijn: ze zitten vol onzekerheden, en zelfs als ze correct worden uitgevoerd, zijn de gegevens die ze opleveren op zijn best slechts het meest waarschijnlijke alternatief van vele andere. Ze geven nooit zekerheid, maar de aanwijzingen die ze ons bieden zijn waardevol.

Na 26-J hebben we de gevolgen gezien. Zeg niet dat we niet hebben gewaarschuwd.