Ga weg, meneer Sanchez.

Velen van ons zijn opgegroeid met een hegemonische PSOE. De partij kon verkiezingen winnen of verliezen (over het algemeen won ze ze), maar haar doel was altijd de regering van Spanje en ze verliet nooit de baan van de 130-200 afgevaardigden. Het was zo en zo leek het altijd te blijven.

Zeven maanden geleden verkreeg de PSOE echter 90 afgevaardigden en behield ternauwernood de tweede plaats onder de Spaanse partijen. Het was iets ongehoords, catastrofaal, maar er gebeurde niets. Toen, een maand geleden, behaalde het er 85, werd het zitplaatsvoordeel ten opzichte van de nummer drie nog kleiner en bereikte het gat met de nummer één nooit eerder vertoonde niveaus.

De evaluatie van de verkiezingsuitslagen is altijd gebaseerd op hun cross-over met recente verwachtingen. En aangezien de verwachtingen voor de PSOE voor de verkiezingen van 26-J zelfs nog slechter waren dan het uiteindelijke verkiezingsresultaat, verwijderde het falen van anderen hun eigen en monumentale ramp uit de hoofden van de socialisten.

Maar de data zijn de data. Je kunt je nergens verstoppen en jezelf niet voor de gek houden. Pedro Sánchez heeft de PSOE veruit naar de twee slechtste resultaten in haar geschiedenis geleid. Hij is als nooit tevoren achter zijn partij gevallen, weerloos tegen de soliditeit van de Volkspartij. Sánchez heeft van de PSOE een weerloze partij gemaakt, verloren in minuscule strijd om de hegemonie... aan de linkerkant. Wie heeft jou gezien en wie ziet jou, Socialistische Partij, conformeren aan de strijd om de rol van second best.

Nu moet de PSOE kiezen tussen het faciliteren van Rajoy's inhuldiging, het maken van een nieuwe onderhandelingsparipé of het afdwingen van een derde verkiezing. Niemand weet vandaag wat Sánchez in godsnaam gaat doen, en juist die inconsistentie is het grootste bewijs van zijn mislukking. Maar of hij nu toegeeft aan Rajoy of ervoor zorgt dat er derde verkiezingen worden gehouden, hij zou geen rol spelen, noch als leider van de oppositie, noch als kandidaat voor het presidentschap van de regering bij nieuwe verkiezingen.

Er is een federaal congres aanstaande, dat nooit eindigt omdat de partij altijd met het verkeerde been loopt, wachtend op het wonder dat nooit komt, de regering waarmee nooit wordt ingestemd, de magische beslissing die de mist optrekt...

Maar genoeg afleiding: ze kunnen niet langer wachten. Ze moeten dringend op zoek naar een vervanger en die zouden ze aan het publiek moeten kunnen lanceren wanneer de nieuwe cursus begint, dat wil zeggen zeer binnenkort.

Zullen ze het doen? Als? Waar moeten ze kijken?

De PSOE bevindt zich in een noodsituatie en moet deze dringend erkennen. Als hij ongelijk heeft, zal de partij de ineffectiviteit verdiepen waarin ze lange tijd is verzonken. Bovendien is er een nieuwigheid: er is een vervanger in het politieke landschap die precies wacht tot de PSOE een laatste fout maakt en bereid is haar te vervangen: het heet Podemos. Podemos kan dit alleen bereiken als de socialisten de weg voor hem vrijmaken. En Sánchez is de grote opruimer.

De PSOE moet dus kiezen voor een veilige waarde. Je kunt je geen experimenten veroorloven. Je moet een bekende kandidaat kiezen (of de verkiezingen nu wel of niet voor het einde van het jaar worden gehouden, er is geen tijd voor een nieuweling om opgewonden te raken en uiteindelijk de publieke opinie op te zuigen). De nieuwe leider moet zorgen voor een solide, geconsolideerde stemmenlijst, die de PSOE garandeert dat ze vanaf het begin geen terrein van zo'n vier miljoen stemmen zal verliezen. De kandidaat zou dat overigens wel moeten doen sumar een extra toegevoegde waarde van degenen die vandaag een deel van het electoraat kunnen mobiliseren, hoe klein ook: een lokmiddel dat sommigen aantrekt zonder anderen af ​​te schrikken. De kandidaat kan bijvoorbeeld een handicap hebben, of een vrouw zijn, of een zuiders accent hebben, naast een reeds lopende politieke carrière. U mag natuurlijk niet ouder zijn dan vijftig (bij voorkeur jonger dan veertig). Hoe meer kenmerken zoals deze, die vandaag maatschappelijk gewaardeerd kunnen worden, een pluspunt opleveren, hoe beter: de kandidaat moet het ietwat nieuwe combineren met het consistente.

Die persoon bestaat en er is er eigenlijk maar één. Het feit dat Susana Díaz niet geliefd is bij bepaalde sectoren, verfijnd of voortreffelijk, is iets meer in haar voordeel. Het feit dat het weerzinwekkend is voor het meest linkse hart van Spanje, nu verpersoonlijkt door de helft van het electoraat van Podemos, is ook weerzinwekkend. De obsessie van de PSOE met Podemos heeft het bijna zijn overleving gekost, en dus is het tijd voor de partij om zich op zichzelf en haar eigen waarden te concentreren, of de mensen om haar heen dat nu leuk vinden of niet. Alleen dan zal hij in staat zijn om terrein terug te winnen. Dan zal het, met wederom een ​​zadeltas gevuld met zeven of acht miljoen kiezers, kunnen onderhandelen met derde partijen vanuit de enige positie van waaruit de PSOE dat altijd heeft gedaan: hegemonie. Maar ondertussen heeft de Socialistische Partij een zekere mate van zelfingenomenheid nodig, zich terugtrekkend in haar essentie, aangevuld met enkele nieuwigheden die misschien louter cosmetisch zijn, maar die aantrekkelijk zullen zijn voor een gemiddelde kiezer die niet al te gepolitiseerd of geïnteresseerd is: een kiezer die nieuwigheid wil, maar geen diepte. . Die kiezer eist een nieuwe, gemakkelijk herkenbare leider, een andere toon en nuchtere, heldere, krachtige toespraak die terugkeert naar wat de Socialistische Partij was en Sánchez' eigen flauwe vormen in een hoek laat totdat ze later kunnen worden teruggevonden onderhandelen, maar altijd vanuit een positie van kracht en superioriteit.

De kandidaat die dat allemaal kan bereiken heeft alleen een naam en we weten allemaal wat die is. Ze zijn al laat.