Sánchez: Links, links, rechts, rechts, vooruit, achteruit, één, twee, drie!

Na een turbulent jaar, bereikt de PSOE de verjaardag van haar slechtste historische resultaat van de democratie, die van de algemene verkiezingen van 26-J, met een nieuwe leider die eigenlijk de oude leider is, en met enkele gegevens in de peilingen die in werkelijkheid hetzelfde zijn gegevens van twee jaar geleden.

Onderweg zijn er veel komen en gaan, paden bergop en bergaf, successen (weinig) en (talrijke) mislukkingen.

Wat verrassend is, is dat ondanks alles vandaag de partij verschijnt als tweede in Spanje in alle peilingen, en hoe het zelfs naar boven wijst, zodra Pedro Sánchez weer aan de macht kwam. De pool van trouw aan de PSOE is enorm en dat is de grote troef van de oude Socialistische Partij.

De bocht naar links die de PSOE nu onderneemt Het is samenhangend met de oorzaak van al hun tegenslagen: We kunnen. Als de Iglesias-partij er niet was geweest, zou de PSOE gedurende deze twee jaar een duistere, consistente partij zijn geweest, die een boekenoppositie zou hebben gemaakt die profiteerde van de corruptie van de PP, zonder meer risico te nemen dan kritiek, en ernaar streefde macht bereiken door louter slijtage van de tegenstander. Het gebruikelijke in deze gevallen. Zoals gewoonlijk.

Maar de uitbarsting van Podemos heeft alle plannen verbroken. De bekende PP-PSOE-afwisseling, geleid door het wel en wee van de economie en/of corruptie, die de bijna dertig voorgaande jaren van onze politiek kenmerkte, is opgeblazen. Nu is het niet genoeg om je te verzetten, te wachten op de kans en te winnen. Nu is het nodig om met meerdere rivalen tegelijk te concurreren (met Podemos voor de legitimiteit van links, met Ciudadanos voor de matigingskaart, met de PP voor het label van Staatspartij) en dit was te ingewikkeld voor een PSOE-verankerde in hun oude interne dynamiek, in de traditionele adellijke strijd om leiderschap.

De opgelopen verwondingen zijn talrijk, de verdeeldheid is groot en de wrok is in zicht, wachtend op hun kans om gezien te worden, zodra ze terugkeren om grof te schilderen. Maar de legitimiteit van de nieuwe/oude secretaris-generaal, gewonnen in onbetwiste voorverkiezingen, is ook groot. Susana Díaz kan tegen haar intimi klagen wat ze wil, ze kan sterk worden in haar Andalusië en ze kan klagen wat ze wil, maar Pedro Sánchez is en blijft de leider van de partij voor een goed seizoen. Het is beter om het te accepteren.

de herfst zal centraal staan. De bases die op hem hebben gestemd verwachten dat Sánchez (bijna niemand zegt het, maar iedereen denkt het) voor het einde van het jaar een alternatieve meerderheid kan verwoorden. Dat kan alleen maar links, links en nog eens links verenigen, met natie, nationaliteit en plurinationaliteit, zonder tegelijkertijd de partij te breken en zonder de opstand van dertig of veertig afgevaardigden uit te lokken.

Sánchez gaat kortom op zoek naar de formule waarmee hij een cirkel kan kwadrateren en er sterker uit komt. De prijs zou het presidentschap van de regering zijn. Maar hij weet dat dit zijn laatste cartridge is: er zal geen derde kans zijn.