Zomer 2018: vier wedstrijden met de gewijzigde voet

Wat er de afgelopen twintig dagen is gebeurd, laat iedereen op het Spaanse politieke toneel met een andere voet achter, met eerdere verwachtingen verbrijzeld en zonder te weten waar de weg ons naartoe zal leiden.

De Socialistische Partij jubelt. Het heeft een bekendheid teruggekregen die het volledig had verloren, en dat alleen al is geweldig nieuws. Sánchez is opnieuw herboren nadat hij vermoedelijk dood was, en dit kan zijn vrienden aan het denken zetten vijanden vanuit het gezelschap, dat hoewel ze nu zwijgen, ze er nog steeds zijn: de volgende keer dat Sánchez valt, kan zelfs de as niet ongeveegd blijven, omdat Pedro al heeft laten zien dat alles wat hij nodig heeft is dat, om as te hergroeperen, om grote successen behalen. In deze laatste twee weken, de nieuwe president van de regering is erin geslaagd de cirkel vierkant te maken: gooi eerst een president eruit die solide leek en die hem met meer dan vijftig afgevaardigden voor was. Ten tweede, om de stemmen te krijgen van degenen die hij vier dagen eerder demoniseerde, door hen goede woorden en weinig feiten aan te bieden (dat is bekend). En ten derde, om met nieuwe lucht aan te komen om een ​​oude regering op te bouwen, die de financiële machten of Europa niet afschrikt en waartegen degenen die zich ontwapenden door hem een ​​blanco cheque te overhandigen weinig kunnen zeggen omdat ze tijdens het debat over de motie veel meer konden schelen gooi degene die is vertrokken weg om degene die is aangekomen te eisen.

Sánchez zit in de respijtperiode en kan bijna doen wat hij wil. U doet er goed aan om van deze zomermaanden te profiteren. Er is veel pers die verdienste wil maken, veel commentatoren die het de baas niet al te ongemakkelijk willen maken, dus voorlopig zal hij niet zoveel kritiek krijgen als felicitaties. Onder deze omstandigheden kan Sánchez veel winnen en weinig verliezen. Als het versterkt september bereikt, kunnen eventuele latere tegenslagen worden toegeschreven aan het obstructiegedrag van anderen (Podemos, secessionisten, enz.) En niet aan hun eigen onvermogen.

Maar het mag niet worden verwaarloosd, want de enorme risico's die het op zich neemt, zijn er vanaf de eerste dag: de reisgenoten die het heeft gekozen, en die vroeg of laat uit hun lethargie zullen ontwaken om rekeningen (Podemos) of voordelen ( secessionisten), niet dat ze geliefd zijn bij het grootste deel van de samenleving, en dat zou uiteindelijk zijn tol van hem kunnen eisen bij de peilingen.

De Volkspartij staat er beter voor dan een paar weken geleden. Het is geen grap. Toen was het een partij in verval, waarvoor elke nieuwe maand van permanentie in de regering extra slijtage betekende, een paar tienden minder stemmen en weer een stap naar de afgrond. Nu, gedwongen door omstandigheden, moeten ze voor eens en voor altijd hun enige echte uitdaging aangaan: herstellen of voor altijd sterven. Als we moesten wedden, zouden we wedden op zijn herstel. Deze partij heeft een groot maatschappelijk draagvlak, veel kracht die overeind blijft en een poel van ervaren heersers van de eerste en tweede rij, van wie ze een solide leider moeten kiezen die hen naar het grote doel zal katapulteren: de rol van echte oppositie op zich nemen en Ciudadanos verdringen.

De ervaring leert ons dat de verkiezing van een nieuwe leider, vooral na een lange periode van permanentie door de vorige, een onverslaanbare kans is om weer op de voorgrond te treden. De zonden uit het verleden zijn vergeven, of in ieder geval sterk verzacht, en het beeld vers van het nieuwe verkoopt veel in postmoderne samenlevingen. Als je weet hoe je je spraak goed kiest en een extra dosis geeft nieuwigheid (vanwege geslacht, geografische afkomst, fysieke verschijning, verandering van spraak, aanvankelijk bijna onbekend zijn, wat dan ook), is succes bijna verzekerd.

Alleen de heruitgave van corruptiezaken of het feit dat de nieuwe leider geboren is te gebonden aan het verleden kan voorkomen dat de PP slaagt. De motie van wantrouwen kan op de lange termijn een zegen voor hen zijn geweest.

Podemos staat op het kruispunt. Sánchez steunen was een onontkoombare ethische vereiste. Het niet stellen van voorwaarden was de enige manier om van het beeld af te komen dat tijdens eerdere afleveringen was ontstaan, volgens welke Podemos alleen maar zetels wilde en de macht greep. Dus die van Iglesias hebben gedaan wat ze moesten doen, en ze hebben het goed gedaan. Maar nu staan ​​ze voor een bijzonder probleem woestijn oversteek: die van degenen die, wedden op iets, weten dat ze op korte termijn niet zullen profiteren van het resultaat van de weddenschap. Het grote risico is dat Sánchez, zoals meestal gebeurt, profiteert van de inkomsten van de regeringsvoorzitter, terwijl ze voor de publieke opinie blijven als stenen gasten, vriendelijk voor hun eigen volk, maar voor wie ze, als het moment van de waarheid aanbreekt, dat niet zullen doen. worden gestemd, omdat de basisreferentie tegen die tijd in andere acroniemen zal zijn: degenen van wie La Moncloa bezet.

De enige optie die Podemos heeft, is zichzelf te betekenen zonder te breken: hervormingen voorstellen en eisen die hun kiezers overtuigen, zonder dat hun eisen zodanig zijn dat ze de val van de regering afdwingen, waarvoor de publieke opinie hen verantwoordelijk zou kunnen houden. moeilijke balans.

Burgers, begin juni weet u niet waar u aan toe bent. Je bent net ontwaakt uit een vredige droom waarin je gemakkelijk en coherent sprak, om vervolgens te merken dat je doordrenkt van het zweet bent en dat je hart sneller klopt in het donker. De eerste reactie van de mensen uit Rivera op de nieuwe situatie was de regering ervan te beschuldigen zichzelf in handen te geven van de onafhankelijken en zelfs de terroristen. Omdat het logisch is, heeft deze exit misschien heel weinig vooruitgang, en in feite is Sánchez al begonnen het af te wijzen nadat hij een kabinet had aangesteld met prominente figuren die tegen de onafhankelijkheidsbeweging waren. Als dit bericht door de PSOE blijft worden gegeven, welk terrein heeft Ciudadanos dan nog te verkennen? Het logische antwoord is "degene die de Popular Party loslaat". Maar de PP zit niet langer in de regering en kan zich nu met succes concentreren op het geven van een nieuw imago, met een andere leider die vergeven zal worden voor de meeste gebeurtenissen waarvoor zijn partij uit de regering is gezet.

De regering geeft vleugels, en ook een tijdige verandering van leiderschap terwijl ze in de oppositie zit. Beide feiten verlaten Ciudadanos op onbekend terrein: Rivera zal nu "de oude" zijn, degene die het gebruikelijke discours handhaaft, tegen een PP en een PSOE die zich om heel verschillende redenen met een nieuw aspect aan de samenleving kunnen presenteren. In deze situatie zou het een vergissing zijn als Rivera bij zijn toespraak zou blijven. Integendeel, hij moet nieuwe bronnen vinden die hem in staat stellen weer op de voorgrond te treden, en dat is niet gemakkelijk, omdat hij sociaal buitengewoon in een hokje wordt geplaatst. Maar hij heeft geen andere keuze als hij niet binnen een paar maanden de hele stroom stemmen wil verliezen die hij twee jaar heeft gekost om te verzamelen.

jos salver