20 grudnia: Czy będziemy mieli trzeciego czarnego łabędzia?

Rano w 11 marca 2004 miały miejsce ataki terrorystyczne, które zmieniły Hiszpanię. 14-go odbyły się wybory parlamentarne i od momentu wybuchu pociągów było jasne, że będą one miały jakiś wpływ na wynik wyborczy. I chłopcze, oni to mieli. Albo z powodu postawy rządu w ciągu tych pamiętnych trzech dni, zaprzeczającej jakiejkolwiek możliwości, że ETA nie była autorem; albo przez „oficjalną opozycję”, kierowaną przez PSOE, która przez te 72 godziny stopniowo dystansowała się od stanowiska rządu; albo przez tę drugą opozycję, położoną bardziej na lewo, wtedy znacznie mniej zorganizowaną niż obecnie, która współpracowała za pośrednictwem powstających sieci społecznych z serią demonstracji i protestów, nawet w dniu refleksji; Pewne jest, że ten atak był największym konwulsją, jaka kiedykolwiek miała miejsce w naszej historii wyborczej. Jedenaście lat później wciąż jest pamiętany, jakby był czymś obecnym, i nadaje się do najróżniejszych interpretacji, prawie zawsze interesujących.

Często nazywany jest czarnym łabędziem pojedynczy fakt, nic zwyczajnego, to zakłóca normalny bieg wydarzeń. Czarny łabędź to nie motyl trzepoczący w Amazonii: to słoń wchodzący na boisko w finale Ligi Mistrzów.

W naszej historii wyborczej zawsze były takie zjawiska. Nie tak ważna jak ta smutna 11-M, ale zawsze aktualna, mająca wpływ na wynik wyborczy.

Czasami mają długoterminowe skutki. Skrajnym przykładem był zapamiętany „incydent” z tzw 23 z lutego 1981. UCD Suáreza zmierzył się z sytuacja krytyczna, a po rezygnacji prezydenta sektory puczu wykorzystały, by spróbować przywrócić kraj do przeszłości. To był odroczony czarny łabędź, bo jego bezpośrednią konsekwencją było zjednoczenie rozbitych, konsolidacja demokracji, ale na dłuższą metę przyspieszyło to rozkład UCD i wspierał PSOE i AP w kierunku nowej ponadpartyjności, której skutki wciąż trwają. 28 października 1982 r. łabędź zakończył swoją pracę, robiąc PSOE uzyskało największą bezwzględną większość w naszej historii.

W innych przypadkach łabędzie nie są tak dramatyczne. Ale oni zawsze tam byli. Wciąż pamiętamy skutki, jakie miały występy telewizyjne w dawnych czasach, w czasach tzw siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Następnie telewizja była wszystkim: widownia (prawie) jedynego kanału telewizyjnego liczyła dziesięć, piętnaście, dwadzieścia milionów ludzi, którzy oglądali ten sam program w tym samym czasie... Jego wpływ był druzgocący. W tych wyborach kluczowe były „ostatnie interwencje” kandydatów. Wszyscy je widzieli. Wszyscy omówili je następnego dnia. W ten sposób Adolfo Suárez i Felipe González osiągnęli w 1977 roku przewagę, jakiej żadne dane nie sugerowały przed ich decydującymi występami w telewizji w dniach poprzedzających wybory. Zatem Adolfo pokonał Felipe w wyborach w 1979 roku, kiedy wszystko wskazywało na to, że nie będzie tak łatwo. W ten sposób González odniósł zwycięstwo w 1982 roku.

Następnie, na znaczeniu zyskały debaty wyborcze (lub ich brak).. Dlatego niektórzy kandydaci, zwłaszcza ci, którzy startują z przewagą, uciekają od nich: są czarnymi łabędziami, w których mają dużo do stracenia i niewiele do zyskania.

W wyborów, które odbędą się 20 grudnia 2015 r, pojawiły się już dwa czarne łabędzie, zniekształcając wszystko. Zwany Katalonia i Paryż. Nie wiemy jeszcze, jakie skutki wywołają w elektoracie. Ale niewątpliwie będą je mieć: zawsze je mają i zawsze krystalizują się w ostatnich dniach kampanii, mobilizując dużą część niezdecydowanych w tym samym kierunku.

To jest coś, czego nie da się dobrze przewidzieć sondażami, które w Hiszpanii są również gorsetowane przez fakt, że nie można opublikować, gdy pozostało mniej niż sześć dni na wybory. Dokładnie w kluczowe dni.

Do wyborów pozostał prawie miesiąc i może pojawić się jeszcze więcej faktów tego typu. zaskakujący. Nieoczekiwany. trzeci łabędź. Mogą to być wszelkiego rodzaju: na przykład niefortunne wypowiedzi kandydata w najgorszym momencie; albo skandal korupcyjny, na który nie ma czasu na reakcję; jakakolwiek żałobna sprawa, która mobilizuje ludność, lub cokolwiek innego, czego nie możemy sobie teraz nawet wyobrazić.

Są nieprzewidziane. Zwykle są kluczem przechyla głos niezdecydowany w określonym kierunku. I nie zapominajmy, że głos niezdecydowany to tak naprawdę jedyna rzecz, która ma znaczenie w wyborach.

@josealver