23F dla tych, którzy nie pamiętają

Dziś, 23 lutego 2021 r., jest prawie tyle samo Hiszpanów urodzonych w dniu zamachu stanu z 23 lutego 1981 r., co Hiszpanów, którzy nie urodzili się. Jeśli dodamy do tego ponad dwadzieścia milionów ludzi tych, którzy byli tak młodzi, że nie mają świadomej pamięci, i tych, którzy są tak starzy, że już o wszystkim zapomnieli, jest prawie pewne, że dzisiaj Większość Hiszpanów nie jest tego świadoma Mieszkałem Uderzenie. Dla nich, aby dać im wyobrażenie, zostawiamy kilka zdjęć i krótki komentarz.

1. Środowisko

Dyktator Franco zmarł zaledwie sześć lat temu, ale w świadomości wszystkich nadal był żywy. Społeczeństwo pogrążyło się w chaosie, w środku ok głęboki kryzys gospodarczy (kryzys naftowy), który stał się pożywką dla niepokojów społecznych i przemian politycznych, które nastąpiły zbyt niedawno i nie zostały wystarczająco skonsolidowane, aby ktokolwiek mógł zapomnieć o przeszłości kraju podzielonego na dwie strony. W tym kontekście ETA zabiła jednego dnia tak, innego nie, a trzeciego znowu, w swego rodzaju codzienności, którą teraz, po latach, trudno wytłumaczyć. Ci, którzy nadal czuli zwycięzcy wojny secesyjnej, których liczba liczyła się w milionach, doświadczyła głębokiego gniewu na rząd centrysta Adolfo Suáreza, którego uważano za słabego i oddanego przeciwnikowi. Zażądali „silnej ręki”.

2. „Wzniosły”

Najwyżsi spadkobiercy mentalności frankistowskiej uważali, że należy położyć kres skrajnej słabości rządu i położyć temu kres (prezydent Suárez, który stał na czele kraju w latach transformacji do demokracji, podał się do dymisji, podporządkował się pod ogromną presją, a w Kongresie odbywała się sesja inwestytury tymczasowego zastępcy bez charyzmy i zdolności przywódczych). Podpułkownik Tejero, zwykły frankista, był dowódcą drugiej kategorii, ale bardzo znaczącym dla jego politycznej wojowniczości. Był idealnym pionkiem, który mógł podjąć ryzyko fizycznego przeprowadzenia zamachu stanu. Sztywny, z mocnymi przekonaniami i bez cienia wątpliwości wszedł do parlamentu przekonany, że tak trzeba "przywrócić porządek" i że tylko silna ręka wojskowa może zapobiec katastrofie, w którą jego zdaniem pogrążył się kraj.

3. Zdrajca

Generał Dla spiskowców zamachu stanu Gutiérrez Mellado był zdrajcą. Jako żołnierz zawodowy walczył w wojnie po stronie frankistowskiej, ale później, jako minister od 1976 r. i wiceprezes rządu wraz z Suárezem, nigdy mu nie wybaczyli zastąpienia munduru garniturem i podjęcia reformy struktury wojskowej. Był wstrząśnięty przez napastników Kongresu, podczas gdy Suárez stanął w jego obronie wśród huku wystrzałów. Te obrazy wciąż szokują każdego, kto je pamięta. To nie były żarty. Były prawdziwe kule.

4. Oportunista

Generał Armada Jest trzecim kluczowym żołnierzem w tej historii. Znajduje się w kopule budowli wojskowej, osobisty i bliski przyjaciel króla Juana Carlosawierzył, że coś idzie nie tak i że on osobiście zapewni rozwiązanie. Jego zdaniem zamach stanu zakończy się objęciem przez niego funkcji prezydenta rządu. Prezydent, który „pokieruje” sytuacją, z gabinetem, w którym zintegruje ministrów wojskowych i cywilnych, w tym socjalistów, i który będzie „strzegł” zwiedzionej klasy politycznej, aby powróciła do pożądanego porządku… Był pewien, że będzie miał króla po swojej stronie, i że zamach stanu zakończy się komunikatem Juana Carlosa wzywającym do jego nominacji na prezydenta rządu.

5. Czołgi

Ale Tejero nie był jedynym wzniosłym. Wkrótce po wejściu Tejero do Kongresu kapitan generalny Walencji Bosch Milans wyprowadził czołgi na ulicę i ogłosił stan wyjątkowy w swoim regionie wojskowym. Wiadomość o ich akcji, przekazywana przede wszystkim przez radio, wywołała być może skutek odwrotny do zamierzonego przez Milansa del Boscha: zamiast wywołać reakcję łańcuchową, odsłonili widmo podziału i wojny domowej 1936 roku. Kilku innych dowódców wojskowych sumardalej: wszyscy milczeli, czekając na rozkazy Kapitana Generalnego Armii.

6. Kapitan Generalny

Armadzie nie udało się porozmawiać z królem późnym wieczorem 23 lutego, a tym bardziej spotkać się z nim osobiście, co było jego zamiarem. Tymczasem, wszystko zostało zawieszone w oczekiwaniu na wiadomość tego, któremu byłaby posłuszna zdecydowana większość wysokich dowódców wojskowych: króla. Zapowiadana interwencja telewizji została opóźniona, Kongres pozostał porwany, a tymczasem nikt nie szedł spać, a nieodłącznym towarzyszem stało się radio. Co się wydarzyło i co postanowiono na korytarzach Zarzueli między wpół do szóstej po południu, kiedy Tejero wchodził do Kongresu, a pierwszą w nocy, kiedy król pojawił się w telewizji?

Tak czy inaczej, kiedy kamery telewizyjne zarejestrowały wiadomość, która miała zostać wyemitowana wkrótce potem, Juan Carlos I wygłosił krótkie przemówienie, w którym „nakazał” władzom cywilnym i Juncie Szefów Sztabów że podejmują „wszelkie niezbędne środki w celu utrzymania porządku zgodne z konstytucją w ramach obowiązującego ustawodawstwa."

Kongres będzie zajęty jeszcze przez kilka godzin, ale przesłanie oznaczało de facto koniec epizodu zamachu stanu.

7. Eksmisja

Następnego ranka ewakuowano Kongres, posłów zwolniono, a Adolfo Suárez opuścił Kongres, nadal będąc prezesem rządu. Zamach stanu się nie powiódł.

8. Społeczeństwo

Odtąd wszystko miało być inne. Setki demonstracje w całej Hiszpanii Wyrazili jasno wolę obywateli i przywiązanie do demokracji. Planiści zamachu stanu i osoby nostalgiczne, dotychczas bardzo liczne, stały się pozostałością, a „brzęczenie szabelką” (plotki o wojskowych zamachach stanu), częste w okresie przejściowym, wkrótce się skończyło. PSOE wygrała wybory w 1982 roku, a potem zaczęła się kolejna historia i inne problemy. Historia i problemy, których jesteśmy teraz bezpośrednimi spadkobiercami.