2×1: Wielka Konfluencja zakończy się porażką

Dziś, w kwietniu 2016 r., Podemos i jego zbiegi mają 18-19% głosów (dwa punkty w górę, dwa punkty w dół). Izquierda Unida powinna oscylować wokół 6-7%, przy podobnej marży.

Dla niektórych oznacza to, że konfluencja między nimi z łatwością zdobyłaby 25% głosów. Jeśli nie wierzymy sondażom, bo rozumiemy, że tak jak w 20-D, nie doceniają Podemos, związek z Izquierda Unida miałby naprawdę około 30% głosów.

Przed ogłoszeniem ewentualnej unii z Izquierdą Unidą niektórzy zwolennicy Podemos są w euforii. Mówią, że zbieżność między nimi to świetna wiadomość, ponieważ byłby to drugi, być może pierwszy mecz dla Hiszpanii. Szykuj się, Mariano, bo w czerwcu cię wyrzucą...

Wygodnie jest ostudzić gorączkę optymizmu, która niektórych ogarnia, dostarczając danych z rzeczywistości. Krajobraz polityczny przypomina ekosystem, w którym konkurują ze sobą różne gatunki (partie). zmonopolizować jak najwięcej przestrzeni, zapewniając najpierw przetrwanie, a później ekspansję osobnikom należącym do każdego gatunku.

Uproszczony schemat ekosystemu politycznego polega na podziale go na 11 „nisz”. Nisza „0” byłaby najdalej po lewej stronie, a „10” po prawej. W niektórych niszach głosy zbiera praktycznie tylko jedna partia (na przykład PP w „ósemce”), ale w innych kilka partii nakłada się na siebie w ostrej konkurencji (na przykład PSOE i Ciudadanos w „8” lub PP i Ciudadanos w „5”). Każda ze stron stara się uzyskać dostęp do różnych nisz, znosząc jak najmniej konkurencji w każdym z nich.

W tych warunkach Podemos był zakładem przekrojowym: partia w zasadzie mogła dotrzeć do wszystkich nisz wyborczych. Choć obecnie wielu wyborców Podemosu wyraźnie identyfikuje się z lewicą, partia wciąż stara się prezentować jako coś więcej. To partia zmian, partia niższych, partia, która walczy z kastą polityczną… Strategia Podemos jest inteligentna i choć często nie przynosiła zbyt wielu owoców, stanowi mocny wizerunek marki. To samo dzieje się w kwestii nacjonalizmu: przedstawia się jako partia hiszpańska, mówi, że chce, by Hiszpania pozostała tym, czym jest, ale jednocześnie broni prawa do referendów w sprawie samostanowienia, próbując w ten sposób zająć nisze tradycyjnie zarezerwowane dla nacjonalistyczny elektorat. Także transwersalność w najczystszej postaci.

Izquierda Unida to coś zupełnie innego. Jest to partia starej klasy, ze swoimi lewicowymi i internacjonalistycznymi tradycjami. Jej wyniki wyborcze zawsze były skromne iz tego powodu czasami groziła transwersalnością, ubierając się w ekologiczne lub nacjonalistyczne stroje, próbując dostosować się do wzlotów i upadków ruchów społecznych. Ale to nie przeszkadza, aby jego etykieta była taka sama jak zawsze: jest lewa, czysta lewica, bez niuansów. To jest jego istota. W ostatnich miesiącach znalazł również nowy atut: atrakcyjny lider, Garzón, że nie został spalony tak bardzo jak inni w procesie negocjacyjnym nowego rządu i że wydaje się spójny i uczciwy. To wszystko wynagradza wyborców, co sprawia, że ​​ich oczekiwania wyborcze wyraźnie rosną.

Gdyby teraz odbyły się wybory i zgłosiła się Izquierda Unida, byłaby w stanie pozyskać posłów w kilku województwach. Wiele przedsięwzięć, gdyż może przekroczyć 10 posłów. Stamtąd tylko dodatkowe dwa procent głosów dałoby mu do dwudziestu mandatów.

Y właśnie teraz rozważa się włączenie go do zbiegów Podemos. Podemos, który jest wyraźnie trzecią, jeśli nie czwartą siłą, zamierza utrzymać wschodzącą gwiazdę Garzón, obejmując ją i odzyskać grunt. Spektakl bez wątpienia ma całą logikę na świecie Pablo IglesiasŻe Masz najwyraźniej solidne argumenty do przekonania.

Razem Podemos i Izquierda Unida mogą aspirować do zdobycia mandatów we wszystkich prowincjach z wyjątkiem Ceuty i Melilli, co nigdy nie byłoby w ich zasięgu, aby iść osobno. Razem Norma D'Hont stanie po jego stronie, i mogą przewyższyć PSOE, a nawet PP.

Ale ta analiza jest zbyt uproszczona, ponieważ ignoruje podstawowy fakt. Pamiętajmy, że w polityce chodzi o to, żeby najpierw dotrzeć, a potem przejąć różne nisze głosów. To znaczy w polityce dwa i dwa nigdy nie równają się czterem, ale sumują się do znacznie mniej. Dlaczego?

Ponieważ w tych niszach, w których obie partie rywalizują o elektorat, związek nie da im ani jednego głosu więcej i tak, zamiast tego może trochę odjąć. W niszach od „0” do „3” obie strony zajmują swoje najsilniejsze pozycje. We wszystkich Podemos jest stosunkowo cięższy niż Izquierda Unida, ale obecność ludzi Garzóna jest znacząca. Jak to jest możliwe? Jak to się dzieje, że będąc znacznie silniejszym, Podemosowi nie udało się całkowicie zmiażdżyć Izquierdy Unidy w żadnym z punktów na planszy? Dlaczego Podemos nie był w stanie zrobić z IU tego, co Ciudadanos zrobił z UPyD?

Ponieważ Izquierda Unida zapewnia wartość dodaną, która nie była w stanie uzyskać dostępu do Podemos: wartość partii o długiej historii i spójności historycznej (dla tych, którzy na nią głosują), teraz wzmocniona młodą i szanowaną osobowością.

Wyborca ​​Zjednoczonej LewicyW tym momencie jest to bez przekonania. Jeśli nie głosujesz na Podemos, to dlatego, że nie chcesz, bo nie jesteś przekonany. Czasami dzieje się tak nawet dlatego, że są zniesmaczeni swoim postępowaniem lub postawą.

dlatego zjednoczenie obu sił mogłoby spowodować dezercję znacznej części wyborców Izquierda Unida. Czy będzie to 20%, 30% czy 40% głosów koalicji, to dopiero się okaże. Ale to, że są potencjalni wyborcy Zjednoczonej Lewicy, którzy po konfluencji wstrzymają się od głosu, a nawet wstąpią do PSOE, jest czymś, czego można zaprzeczyć tylko politycznej niewinności.

Ponadto istnieje typ wyborcy Podemos, który również nie będzie zadowolony z tego zbiegu. To wyborca, którego moglibyśmy nazwać „przekrojowym”. Ten aspekt Podemos był bardzo ważny w swoich początkach i nadal jest popularny. To wyborca, który ma dość korupcji, bezrobocia, konieczności emigracji, poczucia manipulacji, zmiażdżenia. Nie jest szczególnie lewicowy ani nie jest upolityczniony. Chce zerwać z tym, co Pablo Iglesias słusznie nazywał wówczas „kastą”. Dla tego wyborcy Izquierda Unida należy do tej starej kasty. Dla takiego wyborcy Podemos traci w połączeniu z nim urok, świeżość. Nie możemy też wiedzieć, ilu wyborców Podemos straciłoby życie, gdyby osiągnięto konfluencję, czy jest to 5%, 10% czy 15% ogółu. Ale oni są.

Wreszcie, możliwość zdobycia głosów spoza zbiegu wydaje mi się znikoma. Jest mało prawdopodobne, aby ktokolwiek, kto nie chciał głosować na Podemos lub Izquierda Unida przed konwergencją, zrobił to właśnie dlatego, że są razem przekonani. Wręcz przeciwnie.

W 1993 roku Baskijska Partia Socjalistyczna wchłonęła małą, ale znaczącą partię nacjonalistyczną tzw kraj Basków. Obie partie miały swój elektorat i swoją trajektorię. Obie miały swoje nisze wyborcze, częściowo zbieżne, a częściowo zróżnicowane. Łącząc się, chcieli połączyć to, co najlepsze z obu stron, aby nadać spójność globalnemu projektowi. Osiągnęli to, że rok później nikt nie pamiętał Euskadiko Ezkerra: jej kapitał był rozwodniony jak kostka cukru w ​​PSE. Ich śluby zostały zdmuchnięte i nigdy więcej o nich nie słyszano. Przynajmniej PSE nigdy ich nie widziała.

Celem artykułów „2×1” jest wywołanie debaty: link do przeciwnego artykułu

@josealver