2×1: Czego prawica nie uzna na temat płacy minimalnej

Jednym z propozycje gwiazd dokumentu, który Możemy przedstawiony PSOE 15 lutego to a znaczny wzrost płacy minimalnej w Hiszpanii. To dobry pomysł?

Z prawicy nie śmieją tego jasno powiedzieć, bo obywatele by na nich naskoczyli, ale  co naprawdę myślą chodzi o płacę minimalną jest przeszkodą, którą należy usunąć. Musisz wybrać coś innego: aby pracodawca płacił pracownikowi tyle, ile wydaje mu się właściwe, a nie jedno euro więcej. Tak prawo gospodarcze Miałem całą moc Położyłoby to również kres układom zbiorowym, z przepisami o zapobieganiu ryzyku zawodowemu, z ograniczeniem do czterdziestu przepracowanych godzin tygodniowo, itd itd. Wszystko to jest dla nich przeszkodą uniemożliwiającą swobodne funkcjonowanie rynku, dlatego należy je wyeliminować.

Ale oni mają rację?

Zobaczmy, dlaczego płaca minimalna może nie być kaprysem, ale koniecznością. Przede wszystkim SMI jest imperatywem godności. Nikt nie może być zmuszany do pracy w warunkach niewolnictwa, otrzymuje nędzną pensję, która ledwo pozwala mu przeżyć. Sam ten fakt, wymaganie, aby ludzie godnie żyli ze swojej pracy, wystarczyłby, aby uzasadnić istnienie płacy minimalnej, ale jest jeszcze coś więcej: istnieją powody ekonomiczne, które mogą sprawić, że będzie to niezbędne.

Bogaci wydają niewielką część swoich dochodów, jednocześnie dużo oszczędzając. Odwrotnie dzieje się z biednymi. Kto zarabia sto tysięcy euro miesięcznie, nie ma problemu z życiem jak król, wydając czterdzieści tysięcy. Ale kto wpisuje pięćset, wydaje je w całości. Nie masz wyboru.

Wyobraźmy sobie więc osobę bogatą, która zarabia 100.000 500 euro miesięcznie, i dwustu biednych, którzy łącznie zarabiają tyle samo co on (po 201 euro). Załóżmy, że tych dwustu biedaków „ma szczęście”, bo pracują i to właśnie dla bogacza. Jaka część pieniędzy, które otrzymują te 100.000 osób, wraca do gospodarki w postaci wydatków, a tym samym służy do utrzymania ruchu maszynerii i tworzenia miejsc pracy w ich kraju? Zwracają 40.000 140.000 euro, które biedni wydają, plus XNUMX XNUMX, które marnują bogaci. Łącznie wydano XNUMX XNUMX euro.

Załóżmy teraz, że ustalamy płacę minimalną 600 euro miesięcznie. Potentat będzie musiał płacić wyższe pensje, a jego zarobki spadną do 80.000 tys. euro miesięcznie. Ale to nie będzie miało znaczenia. Będziesz nadal wydawać swoje 40.000 160.000 i nadal będziesz mieć dużo do zaoszczędzenia. Z drugiej strony biedni będą wydawać o sto euro więcej co miesiąc. Ich życie będzie trochę bardziej godne i nadal będą wydawać wszystko, co zarobią, bo wciąż żyją na granicy ubóstwa. Razem, dodając bogatych i biednych, wydadzą co miesiąc 14 XNUMX euro, czyli o XNUMX% więcej niż wcześniej. Gospodarka otrzyma wtedy dobry impuls. Cały kraj skorzysta na dodatkowej składce, będzie więcej miejsc pracy, więcej dochodów... a te z kolei będą generować jeszcze więcej, wchodząc w prawdziwą „spiralę cnoty”, w której większe bogactwo i większa sprawiedliwość społeczna zostaną połączone. I to bez uwzględnienia wzrostu produktywności, który następuje, gdy pracownicy są lepiej opłacani.

Cnotliwa spirala jest technicznie oparta na uniwersalnej rzeczywistości ekonomicznej: krańcowe skłonności do konsumpcji jednych i drugich, bogatych i biednych są różne. Ale nie musimy tu używać języka ekonomicznego ani skomplikowanych równań. Zdrowy rozsądek mówi nam to samo: biedni nie mogą oszczędzać. Bogaty tak.

Dlatego miej płaca minimalna a zwiększenie go w jak największym stopniu przyczyni się do uczynienia życia ludzi bardziej godnymi i do bardziej sprawiedliwej redystrybucji dochodów. Nie zmniejsza zdolności produkcyjnych ani zamyka firm, bo wpływa tylko na wartość dodatkową, którą przywłaszcza sobie pracodawca, zmniejszyć, co nie jest złe. Zwiększa produktywność firm, ponieważ poprawia motywację pracownika. A służy przede wszystkim pobudzaniu konsumpcji, gospodarki i zatrudnienia, poprzez wkładanie większej ilości pieniędzy do realnej gospodarki, przyczyniając się do dodatkowego wzrostu dochodów.

Jest wielu ekonomistów, którzy bronią tego stanowiska. W Hiszpanii deputowani tacy jak Alberto Garzón wielokrotnie argumentowali w tej sprawie, mając dobre powody. “to jest naprawione” jest niezbędną książką dla tych, którzy chcą mieć bardziej szczegółowy pogląd na tę sprawę.

Ekonomiczna propozycja Podemosa może więc być dokładniejsza, niż się wydaje. Wydaje się to szalone, ponieważ implikuje duży wzrost wydatków, który jest opłacony opóźnieniem w realizacji celów deficytowych, a przede wszystkim wyimaginowanym wzrostem aktywności produkcyjnej, który poprawi dochody publiczne.

„Ale skąd ten wzrost aktywności ma się wziąć?” – zawoła prawica.

„O sprawiedliwszym społeczeństwie, w którym jego obywatelom będzie się żyło lepiej i będą mogli konsumować znacznie więcej” – odpowie im wtedy minister gospodarki Podemos. I możesz mieć rację.

@josealver