Czy „wojna emerytalna” będzie końcem systemu dwupartyjnego?

Kiedy w maju 2014 roku nieznana partia „Vamos” z zaskoczenia zgromadziła kilku eurodeputowanych, a kilka miesięcy później w sondażach dorównała, a nawet przewyższyła dwie duże partie, wydawało się, że system dwupartyjny zakończy się szybka ścieżka. . Niebiosa zostaną podbite, a zwykłe gry odejdą w zapomnienie. Albo prawie.

Ale to nie było tak. Nie było tak wtedy, ani nie było tak w wyborach w 2015 r. Nie było też w 2016 r., kiedy w wyborach zapamiętanych przez wszystkich jako „J 26” wszystko wskazywało na to, że „wielka koalicja” lewicy zwana „Unidos Podemos” przewyższyłby PSOE pod względem głosów i mandatów i rzuciłby wyzwanie Partii Ludowej o zwycięstwo. Albo prawie.

Prawda jest taka, że ​​26-J nie tylko nie zakończyła niedoskonałego systemu dwupartyjnego, ale go wzmocniła, nadając większą wagę sumie starego PSOE i starego PP. „Nowe” partie, Podemos i Ciudadanos, wygospodarowały dla siebie przestrzeń, to prawda, ale tylko to: małą przestrzeń, która umieściła je za dwiema grupami większościowymi.

Potem przyszła Katalonia i po raz kolejny dała poczucie, że system dwupartyjny może upaść, przy czym Podemos utrzyma typ, a Ciudadanos wzrośnie jak piana. Ale nikt już w to nie wierzy. Nikt już w to tak naprawdę nie wierzy, bo ostatnie lata to okres nieudanych prób.

Tak staliśmy w marcu 2018 r. Nie ma mowy o aspiracjach do szturmu na jakiemkolwiek niebie, bo wielu już to zrozumiało: koniec systemu dwupartyjnego, jeśli nadejdzie, nie nastąpi od razu, ale kroplami . To nie będzie cios siekierą, ale proces, długa i trudna droga. Ponieważ system dwupartyjny stawia opór i dysponuje potężną bronią, która może się utrwalić.

Teraz przeżywamy nowy epizod tej cichej walki i jest nią groźba buntu emerytów. ¿Dlaczego jest to takie ważne? Co to oznacza w kontekście wyborczym?

Emeryci są tak naprawdę prawie jedynym ogniwem, które wspiera stary hiszpański system dwupartyjny. Gdybyśmy w wynikach 26-J nie uwzględnili tych, którzy ukończyli 65. rok życia, Unidos Podemos wyraźnie przewyższyłby PSOE, a Ciudadanos wydarłby socjalistom i Partii Ludowej ponad trzydzieści dodatkowych mandatów: tyle samo jak te, które uzyskał. PP i PSOE nie byłyby już dwiema partiami większościowymi.

Tak, to prawda, ale nic takiego się nie wydarzyło. Dlaczego miałoby się to stać teraz? Być może dlatego, że ważne jest społeczne postrzeganie głównych problemów kraju i teraz Jedną z nich niespodziewanie okazały się emerytury:

Dane z ostatniego panelu El Confidencial

Jeśli osoby starsze przestaną myśleć o swojej emeryturze jako o swoim zabezpieczeniu i zaczną postrzegać to jako problem, jak wpłynie to na ich dotychczasowy wierny głos na tradycyjne partie? Według danych Sociometrica opublikowanych w styczniu 2018 r., nawet przy dużym wzroście w Ciudadanos, w starszym sektorze populacji nadal wyraźnie dominują PP i PSOE:

PP i PSOE w czasie takim jak styczeń 2018 r., kiedy ich poparcie już znacznie spadło, Nadal zachowaliby dwie trzecie głosów starszych, podczas gdy wśród młodych ludzi mają oni zaledwie 30% zwolenników. Obywatele, a przede wszystkim Podemos, widzą więc w osobach starszych bardzo duży potencjał wzrostu, ale też bastion niemal nie do zdobycia. Na razie.

Osoby starsze wspierają PP w rządzie i PSOE jako największą partię opozycyjną. Jeżeli to wsparcie zawiedzie, to proces obalenia dwupartyjności, który tak naprawdę rozpoczął się 15 maja 2011 r. i który postępuje zrywami, rozczarowując oczekiwania i nękany porażkami, być może mógłby osiągnąć ostateczne zwycięstwo.

Albo prawie.

@josealver