NATO: 74 lata Traktatu Waszyngtońskiego

4 kwietnia 1949 roku w Sali Niepodległości Departamentu Stanu Stanów Zjednoczonych podpisano Traktat Waszyngtoński. Porozumienie to ustanowiło Organizację Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), sojusz wojskowy, który zjednoczył kraje Europy i Ameryki Północnej we wspólnej obronie przeciwko Związkowi Radzieckiemu i jego sojusznikom z bloku komunistycznego.

Traktat Waszyngtoński był wynikiem kilkuletnich negocjacji i dyskusji między zainteresowanymi państwami. Chęć obrony przed sowieckim zagrożeniem, które pojawiło się po II wojnie światowej, skłoniła zachodnich przywódców do poszukiwania wspólnej strategii obronnej.

Umowa została podpisana przez Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, Francję, Kanadę, Belgię, Holandię, Luksemburg, Włochy, Danię, Norwegię, Portugalię i Islandię. Każdy z tych krajów miał wówczas własną sytuację polityczną. Jak powiedzieliśmy wczoraj, plan Marshalla, zatwierdzony rok wcześniej, zapoczątkował ten sojusz.

Sytuacja polityczna w krajach-sygnatariuszach

• L Stany Zjednoczonepod przewodnictwem Prezydenta Harry'ego S. Trumana, byli u władzy po drugiej wojnie światowej. Wyłoniły się jako wiodące supermocarstwo na świecie i były zaangażowane w obronę wolności i demokracji przed „zagrożeniem komunistycznym”.
• El Zjednoczone Królestwopod przewodnictwem premiera Clementa Attlee, został poważnie dotknięty przez wojnę i był w trakcie odbudowy. Kraj był zaangażowany w obronę demokracji i wolności i wstąpił do NATO, aby chronić się przed sowieckim zagrożeniem.
• Francjapod przewodnictwem Prezydenta Vincenta Auriola, bardzo ucierpiała w czasie wojny. Kraj walczył z komunizmem podczas wojny w Indochinach i był zaniepokojony sowieckim zagrożeniem w Europie.
• Kanada, kierowany przez premiera Louisa St. Laurenta, był silnym i dobrze prosperującym krajem, oddanym obronie wolności i demokracji. Kraj był cenionym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej i był gotów wstąpić do NATO w celu ochrony przed sowieckim zagrożeniem.
• Belgiapod przewodnictwem premiera Paula-Henri Spaaka, kraj został bardzo dotknięty w czasie wojny i był zdecydowany bronić się przed blokiem komunistycznym.
• Niderlandypod przewodnictwem premiera Willema Dreesa, uległa dewastacji w czasie wojny. Kraj był cenionym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych podczas wojny.
• Luksemburg, kierowana przez premiera Josepha Becha, była a mały kraj, ale zaangażowany we wspólną obronę.
• Włochy, kierowany przez premiera Alcide De Gasperi, kraju cierpiał przez długą faszystowską dyktaturę i był zaangażowany w obronę demokracji i wolności.
• Daniapod przewodnictwem premiera Hansa Hedtofta, kraj był okupowany przez Niemców w czasie II wojny światowej i był gotów wstąpić do NATO w celu ochrony przed sowieckim zagrożeniem.
• Norwegia, kierowany również przez premiera Einara Gerhardsena przeżył okupację nazistowską w czasie II wojny światowej i był zdecydowany bronić się przed zagrożeniem sowieckim.
• Portugalia, wyreżyserowany przez António de Oliveira Salazara, był kraj autorytarny, zaniepokojony zagrożeniem komunistycznym w Europie. Chociaż kraj ten nie był demokracją, wstąpił do NATO, aby chronić się przed sowieckim zagrożeniem.
• Islandia, kierowana przez premiera Stefána Jóhanna Stefánssona, była a mały, ale strategicznie ważny kraj ze względu na położenie na północnym Atlantyku. Kraj był okupowany przez Brytyjczyków i Amerykanów podczas II wojny światowej i był chętny do przystąpienia do NATO, aby chronić się przed sowieckim zagrożeniem.

Traktat Waszyngtoński i powstanie NATO stanowiły ważny krok w historii zimnej wojny. Sojusz wojskowy zapewnił zbiorową obronę przeciwko sowieckiemu zagrożeniu i położył podwaliny pod stabilizację i bezpieczeństwo w Europie na nadchodzące dziesięciolecia.

Przypadek Hiszpanii: przyjęcie po referendum

Referendum w sprawie trwałości Hiszpanii w Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), obchodzony 12 marca 1986 r. był przełomowym wydarzeniem w historii politycznej Hiszpanii. Referendum zostało zwołane przez rząd ówczesnego prezydenta Felipe Gonzáleza i odbyło się po gorącej debacie na temat tego, czy Hiszpania powinna pozostać członkiem NATO, czy też wycofać się z organizacji wojskowej.

W tamtych latach Hiszpania była w trakcie przemian demokratycznych po dziesięcioleciach dyktatury pod reżimem Franco. Wejście Hiszpanii do NATO w 1982 r. było jednym z pierwszych kroków tego kraju w kierunku integracji ze światem zachodnim i było uzasadnione potrzebą konsolidacji hiszpańskiej demokracji i jej integracji ze społecznością międzynarodową.

Jednak Członkostwo Hiszpanii w NATO było wysoce kontrowersyjne i wywołało ostrą krytykę wśród partii lewicowych, związki zawodowe i ruchy społeczne. Grupy te uważały, że NATO jest organizacją imperialistyczną i podżegającą do wojny, która nie szanuje praw człowieka ani suwerenności krajów.

Kampania wyborcza przed referendum była bardzo intensywna i spolaryzowana, a dwie walczące ze sobą strony, „tak” i „nie”, przedstawiły bardzo różne argumenty na temat korzyści i zagrożeń związanych z trwałością Hiszpanii w NATO.

Zwolennicy głosowania na „tak” argumentowali, że NATO jest organizacją obronną, gwarantującą bezpieczeństwo Europy przed zagrożeniem ze strony bloku sowieckiego, a wycofanie się Hiszpanii z NATO zagroziłoby stabilności regionu i pozycji Hiszpanii. na świecie. Ponadto argumentowali, że NATO zapewniło Hiszpanii ważne zasoby gospodarcze i technologiczne, które przyniosły krajowi korzyści.

Z drugiej strony zwolennicy „nie” argumentowali, że NATO jest organizacją militarystyczną i ekspansjonistyczną, która zachęca do wyścigu zbrojeń i że nie szanuje suwerenności państw trzecich. Ponadto argumentowali, że NATO nie gwarantuje Hiszpanii bezpieczeństwa, a raczej naraża ją na ewentualne represje w przypadku konfliktu zbrojnego, a zasoby gospodarcze i technologiczne zapewniane przez NATO są znikome w porównaniu z wojskowymi i politycznymi kosztami członkostwa. do organizacji.

Wyniki

Tak więc, Hiszpania oficjalnie przystąpiła do NATO 30 maja 1982 roku, za kadencji Felipe Gonzáleza.

Konsekwencje

Wynik referendum w sprawie NATO w Hiszpanii w 1986 r. miał ważne konsekwencje polityczne i społeczne w tym kraju. Na poziomie politycznym zwycięstwo głosowania na „tak” umocniło pozycję Hiszpanii jako członka NATO i wzmocnił sojusz ze Stanami Zjednoczonymi i innymi krajami zachodnimi. Socjalistyczny rząd kierowany przez Felipe González uważał, że zwycięstwo „tak” było potwierdzeniem jego polityki zagranicznej i jego strategii modernizacji kraju, a wynik referendum wykorzystał do wzmocnienia swojej legitymacji demokratycznej.

Jednak zapytanie wywołało silne rozczarowanie w sektorze społecznym i politycznym który poparł opcję „nie”. Wielu z nich uważało, że zwycięstwo „tak” było wynikiem kłamliwej i manipulacyjnej kampanii wyborczej, a konsultacje nie odzwierciedlały prawdziwej woli obywateli. Ponadto referendum pogłębiło polaryzację polityczną w Hiszpanii i wzmocniło wizerunek NATO jako kontrowersyjnej organizacji, która nie szanuje suwerenności państw. W tym sensie referendum w sprawie NATO w Hiszpanii w 1986 r. było kluczowym wydarzeniem w historii politycznej i społecznej kraju, które zapoczątkowało okres przemian i debat nad rolą Hiszpanii na arenie międzynarodowej.

Przyszłość NATO: Szwecja i blokada turecka

NATO nadal jest dziś wiodącą organizacją w dziedzinie obronności, a wraz z konfliktem wojny ukraińskiej położono podwaliny pod jego ekspansję. W ten wtorek Finlandia oficjalnie dołączyła jako nowy członek, podczas gdy Szwecja czeka na odblokowanie przez Turcję, aby dołączyć do międzynarodowej organizacji, której częścią jest obecnie około trzydziestu państw.

Turcja sprzeciwia się przystąpieniu Szwecji do Traktatu Północnoatlantyckiego (i korzysta z prawa weta), ponieważ rząd Erdogana uważa, że ​​szwedzki rząd „chroni organizację terrorystyczną PKK, odrzucając kilka próśb o ekstradycję członków kurdyjskich, którzy znaleźli azyl w kraju skandynawskim.

Ukraina wykazała chęć przystąpienia do NATO, choć na razie jej sprawa nie wydaje się łatwa do rozwiązania, ponieważ Rosja zagroziła silnymi represjami i konfliktem międzynarodowym (w tym przypadku rosyjska inwazja byłaby atakiem na kraj członkowski) , będąc w stanie zaangażować w to pozostałe kraje, jeśli poproszą o pomoc).