Polityka w sporcie: czy Piqué powinien przestać grać w reprezentacji Hiszpanii?

Xabier Mikel Errekondo Saltsamendi był dobrym piłkarzem ręcznym. Był członkiem kilku drużyn pierwszej ligi, zarówno w Kraju Basków, jak iw innych krajach, które nazwałby „państwem hiszpańskim”. Współczesny Iñaki Urdangarínowi, kilka razy zbiegał się z nim w drużynie narodowej. ponieważ Errekondo grał aż dziewięć razy w koszulce hiszpańskiej drużyny piłki ręcznej.

Errekondo, po wycofaniu się z piłki ręcznej, był burmistrzem Usúrbil i zastępca w Kongresie, gdzie do niedawna był rzecznikiem prasowym Amaiura.

Errekondo o tym mówi Jego decyzja o udziale w hiszpańskiej drużynie nie wywołała u niego żadnego konfliktugdyż według niego to nie miało zmienić moich myśli. Przyznaje jednak, że dużo musiał przemyśleć podjęcie decyzji o występie w kadrze narodowej i że nie było mu łatwo wytłumaczyć w swoim środowisku w Abertzale, dlaczego „gra z wrogiem”. Wiele Twoje rzucili im to w twarz.

Sprawa Errekondo nie jest nowa. Dawno temu słynny bramkarz hiszpańskiej drużyny José Angel Iribar, przeżywał podobny dylemat, pogłębiony faktem, że jego udział w kadrze narodowej miał miejsce w latach 1964-1976. Francisco Franco Bahamonde z trybuny był świadkiem jego wyczynów. Iríbar, związany w pierwszych latach przejścia do partii Unia Ludowa, kilkakrotnie stwierdził, że kiedy grał z reprezentacją miał przeciwne uczucia bo z jednej strony grał z Hiszpanią, ale z drugiej jechał przeciwko Hiszpanii.

Sprawa nabrała tempa w ostatnich latach, ponieważ niepodległość stała się stałym tematem debat w hiszpańskiej polityce. A sportowiec, który obecnie ucieleśnieniem kontrowersji jest bez wątpienia Gerard Piqué.

Pika broni koszulki reprezentacji Hiszpanii od 2009 roku, a wraz z nią Był mistrzem Europy i świata. Podobnie jak w przypadku innych wybitnych sportowców, nie przeszkodziło mu to otwarcie demonstrować na rzecz „prawa do decydowania” Katalończyków. Jego wypowiedzi w tych kwestiach są zawsze kontrowersyjne i nie zamyka się na Twitterze ani tam, gdzie jest pytany. Wszystko to wygenerowało klimat opinii sprzeczny z jego ciągłością w hiszpańskiej drużynie. Piqué jest oskarżony (i wszystkich sportowców, którzy myślą tak jak on) do wykorzystania drużyny, w którą nie wierzy, wykorzystać jego atuty, prestiż lub możliwości jakie daje, wypromować się osobiście, kiedy naprawdę nią gardzi.

Debata na ulicy jest otwarta i wielu uważa, że ​​ci sportowcy są moralnie zobowiązani do rezygnacji z udziału w wyborze kraju, którego nienawidzą.

W mojej opinii To bardzo niesprawiedliwa kontrowersja, bo miesza osobistą pozycję polityczną sportowca z jego karierą zawodową. I nie mają nic do roboty. Jako ludzie wszyscy mamy opinie. Żyjemy w demokracji i logicznie rzecz biorąc, często te opinie nie pokrywają się z tym, co decyduje rząd, parlament czy jakakolwiek instytucja. Wszyscy mamy prawo krytykować te decyzje, myśleć, jak nam się podoba, bez szkody dla nas w sferze publicznej.

To nie sportowcy decydują o tym, jakie są granice geograficzne ich kraju, jak jest on zorganizowany czy jakie ma cechy polityczne. sportowcy takie jak, grają w dostępnych selekcjach, które reagują na sytuację polityczną w każdej chwili, nie będąc w stanie nic o nich decydować.

Dlatego proszenie Piqué (i wielu innych) o rezygnację z gry w jedynej konkurencyjnej drużynie, do której mają legalny dostęp, jest równoznaczne z żądaniem od każdego swoistego „świadectwa patriotycznego” niezgodnego z demokracją. Poglądy polityczne nie mogą powodować negatywnych konsekwencji osobistych lub zawodowych dla tych, którzy je mają.

Ktoś może chcieć istnienia Państwa Katalońskiego, Jednolitej Konfederacji Iberyjskiej całego Półwyspu czy Niezależnej Republiki Cartageny. Konstytucja go za to chroni. Odmawianie mu, za posiadanie tych lub innych pragnień, prawa do udziału w legalnie utworzonych drużynach narodowych, jest szaleństwem. Ta myśl nie obraża. Życzenia też nie. Fakt, że zwolennik niepodległościowy występuje w innej drużynie narodowej niż ta, którą mógłby lubić, nie jest nielojalny.

Piqué nie jest niespójny, nie jest fałszywy ani zdrajcą. Broni koszuli, której musi bronić. Niespójne w demokracji jest oczekiwanie, że nasze osobiste pragnienia będą identyczne z organizacją społeczną, w której żyjemy. Niespójne byłoby to, że tylko ci, którzy zgadzają się z nimi w stu procentach, mogliby startować w instytucjach, sporcie lub drużynach narodowych.