W stronę lewicowego rządu w Katalonii?

Przez tyle lat patrzyliśmy w stronę Katalonii, nie biorąc pod uwagę alternatyw innych niż utworzenie rządu niepodległościowego lub innego rządu autonomicznego, o czym zapomnieliśmy kolejna szansa, badane już w przeszłości: a lewicowy rząd „przekrojowy”.

Jednak w ostatnich godzinach możliwość ta ponownie została rozważona. Do tej sytuacji doszliśmy po kilku gorączkowych miesiącach, podczas których front niepodległościowy przetrwał tysiące napięć, kilka zerwań i kilka przeróbek. Wreszcie w tym momencie w Katalońska wiosna, wydaje się jasne, że teraz wszyscy są zdani na siebie. W Junts per Catalunya są dwie dusze, jeden jest spadkobiercą starej Convergenci, która obecnie nazywa się PDeCat, a drugi jest po prostu zwolennikiem Puigdemonta. Obie strony Ani się nie dogadują, ani nie chcą dokładnie tego samego., co za każdym razem staje się coraz wyraźniejsze. W PDeCat rośnie podejrzenie co do nadmiernego radykalizmu puigdemoniści, ale to one na razie wyraźnie dominują w tym amalgamacie, jakim jest JxCat.

Podobnie jak PDeCat, ale po lewej stronie, ERC porusza się samodzielnie. Jej najwyższy przywódca, w przeciwieństwie do przywódcy Junts per Catalunya, wybrał więzienie, a nie ucieczkę, i ten gest, zamiast nadać mu większą wagę, odebrał mu to, co wielu uważa najpierw prywatnie, a teraz nawet publicznie za nie do zniesienia. . ERC uważa, że ​​zasługuje na więcej i ma prawo o to walczyć. Uwierz też, że niepodległość jest celem, który należy osiągnąć, ale nie celem, który należy osiągnąć, biorąc pod uwagę okoliczności, w przyszłym tygodniu. Taka postawa coraz bardziej oddala ich od twardego rdzenia zwolenników byłego prezydenta.

Wreszcie, kubek, ta ekscentryczna wisienka na torcie separatystów, w dalszym ciągu odrzuca kandydatów i narzuca żądania, przekonani, że inni nie są wystarczająco radykalni i nie spieszą się, jakby tak naprawdę nie wierzyli w proces, którego sami się podjęli. CUP wierzy i wierzy na razie, więc nie chce zaakceptować niczego innego. Przy tych parametrach antysystem stał się elementem najtrudniejszym do dopasowania, obecnym do tej pory we wszystkich zagadkach ruchu niepodległościowego. Do tego stopnia, że ​​innym wydaje się, że znudziło się dopasowywanie tego do całości i wydaje się, że chcą się bez tego obejść, stawiając na części zamienne.

Z całą tą panoramą, ERC może przemyśleć na nowo cały zarząd. Chodziłoby o to, aby porzucić próbę rządzenia za pomocą „niezależni tu i teraz” (JxCat, CUP), aby szukać rządu z „suwerenni lewacy„. Na tej ścieżce ERC spotyka się z Colauem i Domenechem, z „wspólnotą”, która wraz z ośmioma zastępcami zapewniłaby niezbędną przekrojowość rządu, który miałby trwać cztery lata. Ich żądania wydają się akceptowalne, ponieważ ERC tak naprawdę miała je już na myśli: wyrzeczenie się unilateralizmu i realizacja ambitnej agendy społecznej.

Chodziłaby zatem o utworzenie przekrojowego, suwerenistycznego i lewicowego rządu, przy wsparciu zewnętrznym lub wstrzymujących się, który wystarczyłby całej kadencji ustawodawczej na podjęcie głębokiego programu społecznego, a jednocześnie spokojnie, przygotować przyszłe referendum w sprawie niepodległości Katalonii bez jednostronności i niezgodności z prawem, składanie propozycji wewnętrznych i mruganie za granicą: przygotowanie gruntu, krótko mówiąc, oczekiwanie, aż przyszły rząd hiszpański będzie bardziej wyczulony na jego roszczenia i możliwe będzie osiągnięcie wielkiego porozumienia.

Obie strony, ERC i wspólnota mogą zyskać na tym porozumieniu. Ale jest pewien haczyk: Twoje głosy się nie sumują. Niektórzy sugerowali nawet inkorporację Ciudadanos w celu utworzenia „rządu koncentracji”, ale pomysł nie pozostał na stole nawet przez dwie sekundy: obie partie, Arrimadas i suwerenna lewica, są jak oliwa i woda. Rozsądną alternatywą jest oczywiście PSC. W ich przypadku, w przypadku tych z Icety, lewica rzeczywiście się uzupełnia i miałaby jeszcze bardziej przekrojowy charakter. Niedogodności? Programy obu krajów zbyt mocno różnią się pod względem suwerenności. ERC chce rządu, który nie poda się do dymisji, a raczej „przygotowuje” długoterminową niepodległość, ale wejście PSC wymagałoby właśnie wyraźnej rezygnacji ze wszelkich pretensji.

Ta kwestia, pytanie, jak daleko przyszły rząd posunie się w kwestii niepodległości, jest tak naprawdę jedyną rzeczą, która uniemożliwia przygotowanie porozumienia. A jest to kwestia na tyle istotna, że ​​właśnie z tego powodu może to na zawsze uniemożliwić. Jednak każdemu, z różnych powodów, może zależeć na przeredagowaniu starego lewicowego trójstronnego układu. Dzięki niemu każdy odzyskałby rozgłos. ERC mogłaby przewodzić rządowi, dobro wspólne mogłoby być w centrum uwagi, a PSC mogłoby być widoczną twarzą integracji. Wszyscy stworzyliby obraz „użytecznej polityki”, za którym tak bardzo tęskni społeczeństwo. Wraz z tym rządem wysiedleni zostaliby ponadto z jednej strony zwolennicy Puigdemonta (dla których cztery lata bez eksponowanego stanowiska politycznego byłyby zbyt długim okresem po dezaktywacji publicznej obecności ich przywódcy), a z drugiej strony Arrimadas ( zdegradowany do kierownictwa opozycji, któremu odebrano główny powód sprzeciwu – niezależność).

Teraz otwiera się przerwa na Wielki Tydzień. Idealny do rozmów bez wiedzy kogokolwiek. Idealny do projektowania przyszłości. Alternatywy dla Katalonii są dwie: albo rząd niezależny, albo rząd przekrojowy lewicowy.. W poniedziałek, gdy wielu powróci do aktywności, tyle się w tej sprawie powiedzie, tak wiele wynegocjuje się pod maską, że publiczne demonstracje przywódców politycznych zaczną dawać nam konkretne wskazówki, która z dwóch ścieżek zostaną przyjęte przed terminem 22 maja.

@josealver