Dzień świstaka w związku z brexitem: wciąż tam są

El 1 z lutego 2020 Wielka Brytania opuściła Unię Europejską. Przynajmniej tak mówią. Bo prawda jest taka, że ​​ta data nie oznaczała kropki, a po prostu kropkę. Od tego momentu do 31 grudnia 2020 r rozpoczął się okres przejściowy aż do ostatecznego (i całkowitego) wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej.

Chociaż Referendum w sprawie wyjścia odbyło się 23 czerwca 2016 robie strony rozgrywały swoje karty w latach 2018 i 2019. Gra w zasadzie składała się z ciągłe opóźnienie, o wydarzeniach i wydarzeniach oraz zmianach opinii ze strony Zjednoczonego Królestwa, które wnioskowało o przedłużenie za przedłużeniem przez ponad rok, nie będąc w międzyczasie w stanie wyjaśnić swojej sytuacji wewnętrznej. Do tego stopnia, że ​​w pewnym momencie wydawało się, że proces utknie na mieliźnie. W końcu nowo przybyły eurosceptyczny premier, Boris Johnson, uderzył w stół i udało mu się podpisać porzucenie związku. Opinia publiczna, wyczerpana, podziękowała mu wzrostem w sondażach.

Ale to wszystko było niczym więcej niż słowami, gestami i wypowiedziami na rzecz galerii. Prawda jest taka, że ​​prawie wszystko problemy Co powoduje opuszczenie UE? zostały zamiecione pod dywan i pozostawione na później. A prawda jest taka, że ​​„później” jest teraz. Tymczasem, pozostaje Wielka Brytania w unii celnej i jednolitym rynku jest we wszystkich tych kwestiach podporządkowana dyktatowi Brukseli, ale nie uczestniczy w jej decyzjach. Nawet Trybunał Sprawiedliwości Unii w dalszym ciągu sprawuje jurysdykcję w tym kraju, podczas gdy wiele innych rzeczy nie uległo zmianie: obywatele europejscy i brytyjscy zachowują prawa na terytorium drugiej strony i przemieszczają się w praktyce tak, jakby prawie nic się nie zmieniło.

Zakładano, że w ciągu ubiegłych miesięcy frędzle powinny być zamknięte i dokończone okresu przejściowego, aby wszystko było gotowe na 31 grudnia, ale tak się nie stało. Zainteresowane strony społeczne na to narzekają Brytyjczycy nic nie mówią i dlatego nie da się ruszyć do przodu. Michał Barnier, Negocjator Unii z Brytyjczykami stwierdził wczoraj, że „Wielka Brytania nieustannie wycofuje się ze zobowiązań podjętych w podpisanej wspólnej deklaracji: jest to niedopuszczalne”. W wielu drażliwych kwestiach nie widać postępu, a przede wszystkim pozostaje ustalić, na jakich warunkach brytyjskie produkty będą mogły wejść do Unii, gdy 1 stycznia opuszczą jednolity rynek.

W polu wewnętrznym, brytyjski parlament musi uchwalić ustawy które regulują aspekty, które do tej pory podlegały regulacjom wspólnotowym, takie jak imigracja, środowisko, rolnictwo i handel. Niewiele lub nic z tym nie zrobił: prawie wszystko jest w toku.

La nowy termin to 1 lipca 2020 r. Do tego dnia będzie jeszcze jedna karta do zagrania, czyli tak samo jak zawsze: zapytaj nowe rozszerzenie i przedłużcie teraz nie wyjście, ale okres przejściowy produkcjido, nawet do dwóch lat. Na razie Brytyjczycy, paradoksalnie, stanowczo odmawiają rozmów na temat nowych przedłużeń, co oznaczałoby, że w przypadku braku porozumienia Brexit po pięciu latach postępu będzie wreszcie trudny. Tymczasem jedna dziesiąta głosujących w referendum już zmarła, jedna dziesiąta tych, którzy mają obecnie prawo do głosowania, nie mogła głosować w tych konsultacjach, ponieważ była niepełnoletnia, a Świat bardzo różni się od tego z 2016 roku w którym premier Cameron, jak sam przyznał, nie miał racji, zwołując konsultacje, których przegranej nigdy się nie spodziewał.

Wszystko wraca raz po raz do punktu wyjścia, bez postępu, w stylu dzień świstaka. Znudzona opinia publiczna przestała płacić odsetki, co może być niebezpieczne, ponieważ teraz naprawdę waży się jej przyszłość. Mówi się o A rychłe spotkanie Borisa Johnsona i Ursuli von der Leyen, wpływowego przewodniczącego Komisji Europejskiej, który mógłby zakończyć odblokowywanie sytuacji przed końcem miesiąca. Ale na razie prawda jest taka, że ​​pozostały trzy tygodnie na powrót do normalnego funkcjonowania: zostawić na jutro to, czego nikt dzisiaj nie potrafi naprawić.