Historia się odwraca

Po wyborach powszechnych z 28 kwietnia, a tym bardziej po gminnych i wojewódzkich z 26 maja, PSOE oddychało optymizmem i pewnością siebie: mieli przewagę, a rączka była mocno zapięta. Była jedyną partią zdolną rządzić niemal wszędzie, z rosnącym poparciem i projektem mniej lub bardziej równomiernie realizowanym na terenie całego kraju.

A pozostałe partie? InneWszyscy, z tego czy innego powodu, byli w odwrocie: niektóre spełzły na niczym, inne utraciły władzę miejską i regionalną lub, aby ją zdobyć, polegały na paktach rządzenia, które ostatecznie byłyby bardzo kosztowne, a ci z zewnątrz praktycznie zniknęli z niektórych społeczności.

Przy takim scenariuszu było to prawie normalne dla strategiczna decyzja PSOE było, co to było: poczekaj i pozwól Ciudadanos i Podemos spłonąć na własnych węglach, aż w końcu ktoś się poddał i ułatwił inwestyturę, pod koniec lipca, w zamian za nic lub prawie nic. Ale biorąc pod uwagę odmowę Ciudadanos nawet odebrania telefonu, Sánchez pogodził się z faktem, że skupiono się na Podemosie (coś, czego nigdy nie lubił).

Jednak wszystko w końcu się skomplikowało. Ostatnie dni tego miesiąca, już idące pod prąd, oznaczały radykalną zmianę scenerii. Zachowanie Sánchez na sesjach inwestytury od 22 do 25 lipca Hiszpanom się to nie podobało jak wykazała i potwierdziła niuansami pierwsza ankieta w tej sprawie przeprowadzona przez electomania.es, następna ankieta przeprowadzona przez Sociometrica dla El Español.

Dane, które mamy dzisiaj na electomania.es, a także te dostarczone przez Sociometrics i te, które niewątpliwie zostaną ujawnione w innych ankietach w nadchodzących tygodniach, wskazują, że kumulacji głosów na lewicę, a dokładniej z PSOE, które było bardzo silne przez cały maj i czerwiec, zatrzymał się na swoich śladach. Pod tym względem, WNP co miesiąc, po opublikowaniu, Niczego to nie wyjaśni ponieważ jego prace terenowe są przed inauguracją i ponieważ, jak wszyscy powinniśmy już wiedzieć, jego dane nie są prawdziwymi szacunkami głosów.

Problemem PSOE jest to, że straciło historię, swoją historię. Ta historia, która budowana z taką starannością doprowadziła partię do gromadzenia użytecznych głosów, pokonywania przeszkód za przeszkodami i wygrywania wyborów, (chwilowo) upadła.

Drugi problem, który dotyczy całego kraju, jest taki kredyt utracony przez Sáncheza w drugiej połowie lipca nikt go nie wygrał. Przynajmniej nikt z imionami i nazwiskami lub rozpoznawalnymi akronimami.

społeczeństwo hiszpańskie, na podstawie tego, co nasz panel mówi nam dzień po dniu, odeszła od wspierania głównie PSOE (w dużej mierze jako mniejsze zło) nikogo nie wspierać. Wielki agent wyborczy naszego kraju, architekt najbardziej obszernych transferów głosów, ten, którego wielu ignoruje, ale który często przyznaje i odbiera większość, zyskał nowe znaczenie: wstrzymanie się od głosu. Poza faktem, że PSOE lub Podemos są uznawani za winnych niepowodzenia inwestytury, kogo w rzeczywistości obwinia się o to całą klasę polityczną. Z naszych akt wynika, że praktycznie nadszedł sierpień, Dość i złość zadomowiły się w hiszpańskim społeczeństwie, tak, że wielkim zwycięzcą w dzisiejszych czasach nie jest ani Pablo Iglesias, ani Pedro Sánchez (wręcz przeciwnie), ani partie prawicy, które tak naprawdę nie zdobywają głosów. Zwycięzcą jest abstynencja.

Historia się odwróciła w rundzie, i w zasadzie partie (zwłaszcza PSOE) muszą od września ponownie odwrócić sytuację na swoją korzyść. Ponieważ dzisiaj nuda społeczeństwa jest taka, że apel wyborczy stałby się, przez połączoną grę przeważającego wstrzymywania się od głosu i rozczarowania, coś całkowicie nieprzewidywalny.